ALL I EVER NEED (PONGDDIE)

PART 38 - BETTER

DEANNA POV

It has been three days narin nang mangyari ang confrontation namin ni Ponggay sa room. It has been three days na rin na iniiwasan ko siya at nilalayuan.

The more na umiiwas ako sa kanya, the more na bumibigat yung pakiramdam. Lalo at nakikita ko siyang nasasaktan din.

At times, I saw na lalapit siya sa akin pero iiwas ako para hindi niya ako mapuntahan or maabutan. Ang hirap, my heart broke into pieces tuwing iniiwasan ko siya.

But I was thinking it was the right thing for both of us. I thought it is the easiest way para mawala yung feelings ko for her.

But I was wrong, tuwing iniiwasan ko siya lalo ko lang nararamdaman how special she is for me and how deep I fall in love with her.

Everyday, I was hoping na sana maging maayos na ang lahat, at mawala na nang tuluyan ang feelings ko for her.

Sa bawat pag-iwas na ginagawa ko, I felt guilty kasi nakikita kong nasasaktan siya at nahihirapan. She tried to communicate but I disregard her.

She was no longer like before na masayahin at maingay. Tahimik na lang siya ngayon at halos hindi na rin nakikipag-usap.

Kagaya ngayon, katatapos lang nang training namin, she was just sitting sa bench at nakayuko lang. Dati rati, magkukulit siya, magsasayaw at kakanta.

I keep on restraining myself not to look at her. It's hard but I have to. Kaya minabuti ko na lamang na pumunta na sa bathroom at magpalit nang damit.

Pagkalabas nang bathroom inayos ko na ang mga gamit ko para makabalik narin sa dorm.

Pero napatigil ako sa ginagawa ko nang maramdaman kong may yumakap sa akin mula sa likod. Kahit hindi ako lumingon, alam ko kung sino ang yumakap.

Yung bakod na iniharang ko sa loob nang ilang araw ay bumigay na nang tuluyan.

PONGGAY: "Can we talk? Please."

Pakiusap niya sa mahina at sa isang malumanay na pananalita. At parang tinusok ang puso ko hearing her plead.

DEANNA: "Para saan pa? Hindi naman na kailangan?"

PONGGAY: "Ayoko nang ganito Deanna. Ayoko na iniiwasan mo ako lagi tuwing lalapitan kita. Kailangan mo ba talagang gawin to?"

Pagmamakaawa niya sa isang malungkot na tinig.

DEANNA: "I don't know."

PONGGAY: "What can I do para hindi mo na kailangan na umiwas pa nang ganito at hindi na lumayo sa akin? Ayokong nakikita kang nasasaktan ng ganyan lalo at ako ang dahilan."

Then her tears started to fall. I turn around to face her and I touch her face. Pinunasan ko yung mga luha na tumulo sa kanyang mga mata at dumaloy sa kanyang pisngi.

PONGGAY: "Please stay. Ayoko nang ganito tayong dalawa. Nasanay na ako na kasama ka eh. Is it too much for me to ask?"

Paputol putol niyang wika in between her sobs. And by just looking at her I know she is hurting deep inside.

DEANNA: "Shhh. Stop crying na baka isipin nang makakakita sa ating dalawa ay pinapaiyak kita. I won't go anywhere else. I'll stay if that's what you want. So just please stop crying."

Then, niyakap niya ako sa bewang. So I hug her tighter. I never felt this close to her before. I felt hurt because she doesn't love me. But I felt more hurt seeing her cry because of me.

I tap her back to comfort her while she is hugging me. She is still crying and I just let her. We just stayed that way hanggang sa kumalma na siya.