ALL I EVER NEED (PONGDDIE)

PART 21 - CHANGES

BEA POV

I was on my room and doing nothing except from thinking. After I woke up from the hospital, I felt like I am not my usual self.

I felt something is wrong and I could not even figured it out. Parang may kulang.

"Well my kulang talaga Bey, kasi nga di ba my amnesia ka. May mga nakalimutan ka na mga pangyayari. Kaya malamang may kulang talaga."
(sabi ng utak ko na iwinaksi ko lang)

Aside from the feeling na parang may kulang, may isa pang gumugulo sa isip ko. Everynight I would wake up, because of a dream.

In that dream, I was putting a necklace to someone whose face I could not even recognized. Ang blurred nung mukha niya. But I felt so happy in that dream.

It happens every single night simula nung nagising ako sa hospital. Hindi ko iyon sinasabi kahit kanino, even to Maddie.

I don't know why, I just feel like hindi ko naman na kailangan pang sabihin sa kanya. So I just keep it to myself.

Ang gulo na nga nang isip ko idagdag mo pa ang isa mga teammates ko na nakakainit nang ulo. Hindi ko talaga gusto ang presensiya niya.

At tuluyan na akong nainis, nang kinain niya kahapon ang donut na binili ko for Maddie. Favorite kasi ni Maddie yun. Sinadya ko pa talaga bilhin yun outside the campus.

I was so excited to give it to her. Pagdating ko nang dorm inilagay ko muna iyon sa loob ng ref bago lumabas ulit kasi may naiwan pala ako sa library.

Good thing naman at tinago nang custodian at hinintay din pala na balikan ko yung naiwan ko kanina sa table sa library.

Pagbalik sa dorm, sa ref agad ang tuloy ko para kuning yung donut at dadalhin sa room kasi papunta na rin ng dorm si Maddie. I wanted to surprise her.

But when I open the ref, wala na ito doon. Then, sumagi sa isip ko na isang tao lang naman ang nandito sa dorm dahil alam ko dalawa lang kami ang walang sched ng klase today.

Kaya umakyat na ako sa dorm kasabay narin ng pag-init ng ulo ko, knowing na pinakialaman niya ang donut ni ibibigay ko kay Maddie.

And when I open the door, lalo nang uminit ang ulo ko at sinigawan siya. Sa dami ng litanya ko at init ng ulo, hindi ko na maalala lahat ng mga sinabi ko sa kanya kahapon.

But one thing na nakakuha nang atensiyon ko, of all the heated conversation between us, it was the first time na sinagot niya ako with the same anger.

Kung paano akong galit na galit, ganun din ang galit niya. Pero I can see na pigil pa din siya. And she just walk out of the room.

Andun na rin yung mga teammates namin. Pagkalabas ni Morado, kinausap ako ni ate Ly. And I felt like, parang ako pa yung may kasalanan, eh siya naman yung nagnakaw ng donut.

Pero hindi ko na iyon isinatinig kay ate Ly kasi baka mapagalitan ako. Isa pa, ayaw ko na rin makipag-usap tungkol sa babaeng yun, ang babaeng magnanakaw.

Even si Maddie, pinagsabihan ako na huwag nang maulit yun and it is just a donut daw. Parang wala lang sa kanya na kinain yung donut, favorite niya yun eh.

"Hindi lang naman basta donut yun Maddie, effort ko yun. Ibibigay ko yun sayo." (bulong nang isip ko)

After ng insidente, at kapag nakasalubong ko yung babaeng magnanakaw, iniirapan ko talaga siya. Hindi ako magsosorry sa kanya.