ALL I EVER NEED (PONGDDIE)

PART 36 - FEELINGS

MADDIE POV

Kalalabas ko lang ng room at saktong nasa tapat ng room namin si Bea. Kaya medyo nagkagulatan kaming dalawa.

I actually don't know how to act, kung kakausapin ko ba siya or babatiin. Kasi iniiwasan ko talaga siya this past few days.

BEA: "Hi."

Bati niya na nakangiti sa akin.

MADDIE: "Hello."

BEA: "Mukhang may lakad ka?"

MADDIE: "Wala naman."

BEA: "Would you mind if I ask you to go out?"

Medyo nagulat ako sa sinabi niya kaya hindi ako nagsalita.

BEA: "What I mean is, can we talk?"

Pagtama niya sa unang nasabi niya. Mukhang napansin din niya na nabigla ako sa sinabi niya.

Since nabanggit ko na wala naman ako gagawin amg awkward naman kung sasabihin na hindi ako pwede kasi wala ako maidadahilan.

MADDIE: "Okay. Saan ba tayo?

BEA: "Sa UPTC na lang. Okay lang ba sayo?"

MADDIE: "Wala namang problema."

Kaya naglakad na kami palabas ng dorm. Wala ring teammamtes namin na nakatambay sa sala kaya tumuloy na kami sa parking lot kung saan nakaparada ang kotse niya.

Pinagbuksan pa niya ako ng kotse as she always do kapag lumalabas kami noon. Yun yung mga panahon na ang alam niya ay magkarelasyon kami.

To be honest, namiss ko siya. Kahit maigsi lang ang panahon na yun, namiss ko ang mga sweet gestures niya and even the times na halos magkadikit lagi kami.

Until now, I am still in the process of healing my ailing heart because of her. Andun pa rin yung feelings, pero mas nakakaya ko na yung pain.

Buong byahe tahimik lang kami pareho. Hindi siya nagsasalita and so am I. Mas makabubuti sigurong, tahimik lang kami pareho.

Pagdating sa UPTC, naghanap na kami ng restaurant kung saan hi di masyadong matao. Nang makapwesto na kami, siya na ang umorder ng food. Nangtanobg lang siya kung may idadagdag pa ako. Pero umiling lang ako.

Pagka-alis ng waiter sabay pa kaming napatingin sa isat-isa, ako ang unang pumutol ng pagtitigan naming dalawa. Nakaramdam kasi ako ng uneasiness.

BEA: "I miss you."

Out of nowhere bigla na lang niya sinabi kaya napatingin ako sa kanya. I can see the sincerity in her face. She meant what she said.

But I don't want to go there again at umasa na para kami sa isat-isa. Kaya instead na magsalita, nanatili lang akong tahimik.

BEA: "I am sorry. I don't want to make you feel uncomfortable. Just forget what I said."

MADDIE: "It's okay."

BEA: "How are you?"

MADDIE: "Ako dapat ang nagtatanong niyan sa iyo. Sa inyo ni Jia. Kamusta na kayong dalawa?"

BEA: "It's kinda awkward. But she is willing to cooperate and we try to do things one step at a time."

MADDIE: "Well, atleast you are both trying."

BEA: "Yeah. I realized that I owe it to her."

MADDIE: "You need sometime to be together. It might help so you can remember the things that you both usually do."

BEA: "We did go out. We talk, but most of the time, there are still feeling of awkwardness in between. I don't even know if I am making any progress at all."