ALL I EVER NEED (PONGDDIE)

PART 18 - PAIN

PONGGAY POV

We are at the hospital right now going to the room kung nasaan naroon si ate Bey. Kagagaling lang namin sa room ni Liz at nagpaiwan dun si ate Jho.

Habang naglalakad papunta sa room, I am hoping and praying na sana ay gumising na siya. Halos mag 24 hours na ang lumipas at hindi pa siya nagigising.

Pagbukas namin ng pinto, sa bed kaagad ang tingin ko. And I felt so happy seeing her awake already. Lumiwanag din ang mukha niya pagkakita sa amin, sa team.

Kaya lahat kami pumunta sa gilid nang bed, but we were not able to say a thing. Hanggang sa nagsalita na si ate Bey that surprises us all. Actually I was shocked.

BEA: "Babe, I miss you."

She is intently looking at Maddie with much affection. Kinuha niya ang kamay ni Maddie and kissed it.

(Kaway kaway sa mga Beaddie pero hindi po Beaddie si otor)

Akala ko namali lang ako nang dinig, pero nagsalita siya ulit.

BEA: "Babe, bakit ngayon ka lang."

And I look at ate Bea with my jaw dropped open. Then, I look at Maddie, she looks so stunned. And I look at ate Jia, I pitied her.

Naguguluhan na ako sa nakikita ko at mga naririnig. Kaya palipat lipat sa kanilang tatlo ang tingin ko.

And suddenly tumakbo palabas si ate Jia. Sakto naman na pumasok yung doktor at pinalabas kaming lahat sa room.

But Bea would not let go of Maddie's hand. Kaya lang sabi nang doktor kailangan lumabas ang lahat. Kaya wala kaming choice kundi ang sumunod.

Paglabas namin, lahat kami ay mga nakatulala. Walang nagsalita even the parents of ate Bea. We were all shocked sa nangyari sa loob ng room.

What we all have now are questions and we don't have answers sa maraming tanong na bumabagabag sa aming lahat.

ELLA: "Sundan ko lang si Jia."

Si ate Ella ang unang bumasag ng katahimikan at tumakbo na para sundan si ate Jia. At yung mga naiwan, eto still in disbelief.

After few minutes, lumabas ang doktor. Lumapit ang parents ni ate Bea at kami ay nakikinig lang.

TITA DET: "Doc, kamusta po ang anak ko?"

DOC: "Sa ngayon, she is already okay. Good thing at nagising na siya."

TITO ELMER: "Pero bakit may hindi po siya naalala at nakilala?"

DOC: "We need to run some tests pa. But she is suffering from a selective amnesia. Hindi niya naalala ang mga nangyari prior to the incident and the incident itself. And might not remember also some people na nakilala na niya."

TITA DET: "So ano po ang gagawin namin?"

DOC: "The best thing to do sa mga kagaya ng case niya is, huwag pilitin ipaalala sa kanya. Just let her continue with her life sa kung anuman ang mga maalala niya and eventually slowly remembering everything."

TITO ELMER: "Ganun po ba. Salamat po doc."

DOC: "Maiwan ko na kayo, I still have lots of patients to attend too."

And umalis na ang doctor pero hindi pa rin ako makapaniwala sa aking mga narinig. Pumasok na rin sa loob ang parents ni ate Bea at naiwan kami sa labas.

"This is not happening. This is just all a dream, right? Oh my, this not real."
(bulong nang isip ko)

Remembering the face of ate Jia, naiiyak ako for her. Of all people, bakit si ate Jia pa ang nakalimutan ni ate Bea?! And worst thing is, she even called Maddie her babe!