ALL I EVER NEED (PONGDDIE)

PART 26 - MALAYA

JIA POV

"Paano kung hindi na? Magiging masama na ba akong tao babe kung papangarapin ko ngayon na sana hindi na bumalik pa ang alaala ko? So that I can be with you?"

Those were the words that just crashed me. Those were the words that just broke my heart totally into pieces. And those were the words coming from the person I love the most, Bea.

Hearing those words from Bea while talking to Maddie, parang hinigop lahat ng lakas ko and makes me feel so numb and dumbfounded.

Kaya biglang bumagsak sa floor ang hawak ko at nabasag ito ng pira piraso. Just as my heart was broken into pieces.

I was just staring at Bea habang tumutulo ang mga luha ko sa mata. Then, I clinch my fist to hold back my emotions and stop myself to shed more tears.

Then, I just walk in silence towards the stairs, hanggang makapasok ako sa loob ng room. Nobody from my teammates bothers me or stop me.

As I enter my room, I felt like, everything just stopped at that moment. And I don't know what to say and do. All I know and feel is that I am hurting.

My heart aches, so painful that I can't hardly breathe. I lie on my bed, and cried. When my tears stop falling, I walk towards the comfort room.

I wanted to go home, I wanted to see my family. Kaya naghilamos ako at nagpalit na nang damit. And go out of the room.

Pagbaba ko, andun ang ibang teammates ko tahimik na nakaupo sa sofa. If I am shocked and so are they. Then, Bea was no longer there.

MICH: "Ji, saan ka pupunta?"

JIA: "Uuwi muna ako sa amin."

Walang kagana gana kong sagot sa kanya.

TREY: "Ihahatid ka na namin."

Tumayo si Trey para maglakad towards me.

JIA: "Huwag na. Kaya ko."

Kaya napatingin sila sa akin at medyo halata ang pag-aalala.

MADDIE: "Hindi ka pwedeng umalis mag-isa."

Biglang wika ni Maddie.

JIA: "Please, gusto ko munang mapag-isa. Ibigay niyo na sa akin to. I will be fine. Uuwi ako sa bahay."

Hundi na sila kumibo kaya lumabas na ako ng dorm. Nag-abang ako ng taxi, and when I found one. Nagpahatid na ako sa amin, papuntang Paranaque.

Habang nasa biyahe, everything flashes into my mind. Yung panahon na masaya kami ni Bea. Hanggang sa hindi kami nagkibuan bago siya magka amnesia.

Then, lahat ng pagtatagpo namin ng magka amnesia siya. Lahat ng galit niya hanggang sa magtalo kaming dalawa. Then, ang mga huling sandali kanina.

Remembering her words again, kusang tumulo ang luha ko. Kaya pinahid ko ito. Idagdag mo pa ang biglang palit ng tugtog sa radio.

Pasensya na, kung papatulugin na muna,
Ang pusong napagod kakahintay
Kaya sa natitirang segundong kayakap ka,
Maaari bang magkunwaring akin ka pa