နှင်းဦး​ဝေ​ဝေ [ ဘာသာပြန် ]

Chapter 31

ထိုအချိန်တုန်းကဆိုလျှင် စန်းရန်မှာ စကားတစ်ခွန်းမှထပ်မဆိုလာပါ​တော့ဘဲ တိတ်ဆိတ်သွားခဲ့သည်မှာ အသက်ရှူ​နေ​သောအသံကိုပင် မကြားနိုင်​တော့​ကြောင်း ဝိန်းရိဖန်မှတ်မိ​နေပါ​သေးသည်။ နှစ်​ယောက်စလုံး မိနစ်တဝက်စာကြာသည်အထိ အသံတိတ်​နေခဲ့ကြပြီး သူမကသာ စီးကျ​နေသည့်မျက်ရည်များကိုသုတ်ရင်း ဖုန်းချပစ်ခဲ့သည်။

ထို​နေ့ထိုအချိန်မှစ။

သူတို့နှစ်ဦးသည် ​ကျောင်းထဲ၌အဆက်အဆံမလုပ်ကြပါ​တော့​ပေ။

​နောက်တွင် ဝိန်းရိဖန်က ဘကြီးတို့မိသားစုနှင့်အတူ ​ပေယွီမြို့သို့ ​ပြောင်းလာခဲ့သည့်အတွက် ​ကျောင်းလည်း ​တစ်ခါတည်းပြောင်းခဲ့ရသည်။ စန်းရန်နှင့် လုံးဝအဆက်အသွယ်ပြတ်သွား​တော့မည်ဟု ​တွေးထားလိုက်သည့်အချိန်တွင်​တော့ သူ့ထံမှ မက်​ဆေ့များ စပြီး လက်ခံလာရ​​၏။

ထိုမှတဆင့် အဆက်မပြတ်....

မက်​ဆေ့များက မကြာခဏဆိုသလို ပို့လာပါ​တော့၏။

​ထို့​နောက် ထို့​နောက်များတွင်​တော့....

အထိမ်းအမှတ်​နေ့​ကျောင်းပိတ်ရက်များ ၊ အားလပ်ရက်များတိုင်းတွင် စန်းရန်က ​ပေယွီမြို့သို့ရောက်လာခဲ့​တော့သည်။ ​ရောက်လာတတ်သည့်အကြိမ်​ရေများမှာ အတိအကျမရှိ ၊ ပုံမှန်အားဖြင့် တစ်လလျှင် တစ်​ခေါက် သူမဆီသို့ ပုံမှန်​ရောက်လာတတ်ပြီး အကြိမ်တိုင်းတွင်လည်း သူမ၏သ​ဘောထားကို ​မေးပြီးမှ လာခဲ့ခြင်းမျိုးပင်။

နှစ်​ယောက်သားက ​တွေ့ဆုံကြသည့်အကြိမ်တိုင်းတွင်လည်း ​ခေါက်ဆွဲဆိုင်တစ်ဆိုင်တည်းကိုသာ သွား​​လေ့ရှိ​သေးသည်။ ထို​ခေါက်ဆွဲဆိုင်က ခပ်​ကျဥ်းကျဥ်းနှင့်ခေတ်​ဟောင်းပုံစံမျိုးဖြစ်ပြီး ​ခေါက်ဆွဲ​၏အရသာမှာလည်း ပုံမှန်မျိုးသာဖြစ်သည့်အတွက် စီးပွား​ရေးအ​ခြေအ​နေမှာ အ​ကောင်းကြီးမဟုတ်။ ထို​ခေါက်ဆွဲဆိုင်သို့ ​လာသည့်အခါတိုင်းတွင် ဆိုင်ထဲ လူသူကင်း​နေတတ်ပြီး ဆိုင်ပိုင်ရှင်ကြီးကသာ ​ကောင်တာ၌ထိုင်ပြီး တီဗွီကြည့်​နေတတ်၏။

အကြိမ်​ရေများလာသည်နှင့်အမျှ ဆိုင်ပိုင်ရှင်ကြီးက သူတို့နှစ်ဦးကိုမှတ်မိလာကာ အထူးတလည်မှာ​နေစရာမလို​တော့ဘဲ နှစ်​ယောက်သားကိုမြင်လိုက်သည်နှင့် မီးဖိုထဲဝင်၍ပြင်ဆင်​ကာ ​ခေါက်ဆွဲပန်းကန်အား နှစ်​ယောက်သား၏ ​နေရာငယ်​လေးဆီသို့ လာချ​ပေးထားလျက်။