နှင်းဦး​ဝေ​ဝေ [ ဘာသာပြန် ]

Chapter 46

မနက်ခင်းအိပ်ရာနိုးလာသည့်အခါတွင်​တော့ ဝိန်းရိဖန်တစ်​ယောက် အခန်းပတ်ပတ်လည်ကို​ အိပ်မှုန်စုံမွှားကြည့်​နေမိပြီး​နောက် မ​နေ့ညက ညသန်း​ခေါင်အိပ်​နေရင်းလမ်း​ထ​​လျှောက်ကာ စန်းရန်၏အိပ်ခန်းထဲသို့ထပ်​ရောက်​နေ​ကြောင်း သိလိုက်​တော့သည်။ အခုတ​လော အိပ်​ရေးဝဝလင်လင်,မအိပ်ထားရသဖြင့် အိပ်​ရေးပျက်၍ခေါင်းကိုက်လျက်ရှိပြီး ​ဘေးတစ်ဖက်သို့လှည့်ကြည့်လိုက်လျှင်​တော့ စန်းရန်၏အရိပ်အ​ယောင်ကိုမ​တွေ့။

ထိုအခါမှ ဝိန်းရိဖန် သက်ပြင်း​တစ်ချက်ချလိုက်မိ​တော့သည်။

သို့​သော်လည်း ဤတစ်ခါအ​​ခြေအ​နေက ယခင်တစ်ခါနှင့် တူ​နေနိုင်ခြင်းရှိမရှိကိုမသိရ​သေး။

အိပ်​နေရင်းလမ်းထ​လျှောက်မိသည့်အခိုက်တွင်လည်း စန်းရန် ပြန်မ​ရောက်​လာသေးခြင်းလား သို့မှမဟုတ် သူ့အခန်းထဲဝင်လာအိပ်ခြင်း​ကြောင့် ညသန်း​ခေါင်အ​နှောက်အယှက်ဖြစ်၍နိုးသွားကာ ဧည့်ခန်းထဲပြောင်းအိပ်လိုက်ရခြင်းလား။

ဝိန်းရိဖန်အ​နေဖြင့် အရင်တစ်ခါလိုဖြစ်​နေ​စေရန်သာဆု​တောင်းမိသည်။ သူမဟာ အမှန်တကယ်ပင်လျှင် အသိစိတ်မကပ်​​နေသည့်အချိန်မျိုး၌ စန်းရန်အား အခွင့်အ​ရေးမယူချင်ပါ​ပေ။ ​ထိုအခါ ခေါင်းကုတ်ရင်းဖြင့် အိပ်ရာထက်မှဆင်းကာ ​အသာအယာ​လျှောက်ထွက်လာလိုက်၏။

အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာလာချင်းပင် ဧည့်ခန်းထဲမှ ဆိုဖာ​ပေါ်၌​ရောက်​နေသည့် စန်းရန်အား လှမ်းမြင်လိုက်ရ​တော့၏။ ခပ်ပါးပါး​စောင်တစ်ထည်ကိုခြုံထားပြီး ​ခေါင်းအုံး​ပေါ်မှီအိပ်​နေကာ သူ့ပုံစံဟာလည်း နိုး​နေသည်မှာသိပ်မကြာ​သေးသည့်ပုံ။ လက်ရှိအခိုက်အတန့်တွင်​တော့ သူက စကားတစ်ခွန်းမဆိုဘဲ သူမကိုသာ တည့်တည့်စိုက်ကြည့်​နေ​​လေသည်။

"...."

ဝိန်းရိဖန်၏​ခြေလှမ်းများ တုံ့ခနဲရပ်သွား​တော့၏။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခွင် လွှမ်းမိုး​နေသည့်အ​ငွေ့အသက်များမှာ ချိုးငှက်၏အသိုက်ကို ခိုငှက်က​လေးတစ်​ကောင်ကခိုးထားသလိုလို။ ချိတုံချတုံဖြစ်​နေရင်း ဝိန်းရိဖန်က စန်းရန်နားသို့ ​​လျှောက်လာခဲ့လိုက်၏။