နှင်းဦး​ဝေ​ဝေ [ ဘာသာပြန် ]

Chapter 33

ဝိန်းရိဖန်၏နှုတ်ခမ်းပါးတို့ဟာ နွေး​​ထွေးခြောက်ကပ်​နေသဖြင့် အမှတ်တံဆိပ်တစ်ခုခတ်နှိပ်လိုက်သည့်အလား အ​ရေပြား​ပေါ်၌ ပြင်းပြင်းပြပြ​တောက်​လောင်သွားခဲ့​သည်။

အသက်ရှူ​ငွေ့များက ​​ပေါ့ပါး​သေးမျှင်ပြီး ​ချော​ချော​မွေ့​မွေ့ဖြင့်သဘာဝကျလွန်းကာ ငှက်​မွှေးတစ်ခု​လေထဲဝဲပျံ​နေသည့်နှယ်။ သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ထက်မှ နှင်းဆီရနံ့ခပ်​ဖျော့​ဖျော့ကိုခံစား​နေမိပြီး ရိုးတွင်းချင်ဆီများထဲ၌စိုက်ပျိုးထားသည့်သဖွယ် ​ဘေးပတ်ဝန်းကျင်​လေးမျက်နှာတခွင် ထုတ်လွှင့်ပျံ့နှံ့​နေကာ တစ်ဖက်လူ၏စိတ်အာရုံကို သိသိသာသာရိပါး​နေ​လေသည်။

အကွာအ​ဝေးတစ်ခုမှာ အနီးကပ်ဆုံးဖြစ်​နေပြီး သူမ၏မျက်​တောင်​​မွှေးများခတ်လိုက်ချိန်တိုင်းတွင် သူ့မျက်နှာပေါ် ပွတ်ဆွဲသွားသည်မှာဖြတ်ခနဲ။ အထိအ​တွေ့အာရုံမှာ တဖွဖွတိုးဝင်​နေသည့်ခံစားမှုများ​ကြောင့် ပို၍ပြင်းပြလာပြီး တစ်စထက်တစ်စ သူ့အား ဆိုးဆိုးရွားရွားကို ကုတ်ခြစ်ဆွဲဆုတ်​​နေပါ​တော့သည်။

စန်းရန်၏လက်နှစ်ဖက်မှာ ထိန်းချုပ်မှုမရှိနိုင်​တော့သည့်အတိုင်း အလိုလို​မြှောက်လာမိပြီး ချက်ချင်းဆိုသလိုလည်း ​လေဟာပြင်ထဲ၌သာ ရပ်တန့်ပစ်လိုက်၏။ မျက်လုံးကိုမှိတ် ၊ သူ့စိတ်ဆန္ဒများကို အစွမ်းကုန်ထိန်းချုပ်ထားပြီး လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်မှသည် လက်သီးဆုတ်များအဖြစ် တင်း​နေ​အောင်ဆုတ်လိုက်ကာ တဖြည်းဖြည်းဖြင့် လက်ပြန်ရုတ်လိုက်၏။

သူ လူတစ်​ယောက်လို ပြုမူချင်ပါ​သေးသည်။

ယခုလို မ​ရှောင်ဖယ်ဘဲ​နေခဲ့သည့်အပြုအမူတစ်ခုတည်းကပင် ဘာမှမသိသည့်သူထံမှအခွင့်အ​ရေးယူ​နေခြင်းအတွက် လုံ​လောက်သင့်ပြီမဟုတ်လား။

ဤအချိန်အတွင်းတွင် ဝိန်းရိဖန်က ခန္ဓာကိုယ်ကိုဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်မတ်လိုက်ပြီးမှ သူနှင့်အကွာအ​ဝေးတစ်ခုခြားလိုက်သည်။

သူမ၏မျက်နှာထက်တွင် မည်သည့်အမူအရာမျိုးမှရှိမ​နေ ၊ တည်ငြိမ်လွန်းသည့်မျက်နှာထားကမသိလျှင် အခု​လေးတင်​ခေါင်းငုံ့ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်း​ထောင့်ကိုနမ်းသွားခဲ့သည့်သူက သူမ မဟုတ်သလိုမျိုးပင်။ မျက်လုံး​​ရှေ့ရှိမြင်ကွင်းမှာ လွန်ခဲ့​သောမိနစ်ပိုင်းမှ ပုံစံအတိုင်း ပြန်​ပြောင်းသွားခဲ့၏။