Een zomer die alles veranderde

26

Deze morgen werd ik wakker met een niet al te beste humeur. Het irriteerde me nog steeds dat Leyla gister niet opnam en gewoon op me heeft neergelegd. Met dit gedachte, stond ik op deze morgen. Ik liep naar beneden en ontbeet op mijn gemakje. Mijn ouders waren al weg met mijn broertje. Het was tenslotte al namiddag.

Ik ging terug naar mijn kamer om mijn gsm te nemen en zag dat ik een berichtje had. Het was van Leyla. Ik werd er automatisch blijer van en opende het berichtje. 'Goeiemorgen, ik zie pas dat je me meerdere keren hebt gebeld, was in slaap gevallen sorry x!' Ah ze was in slaap gevallen, daar heb ik niet aan gedacht, maar waarom legde ze de eerste keer dan af? Ik vind het maar raar. Ik bel haar straks wel.

Rayan belde me. "Zin om mee te gaan?" "Ja" zei ik. "Ben zo bij je" "Allez" zei ik en hing op. Ik weet niet eens waarheen, maar boeit me niet. Ik trok snel iets anders aan, liep naar beneden en trok mijn Nikies aan. Adnane kwam ondertussen naar binnen. "Waar zijn yema en padre?" vroeg hij toen hij zag dat het maar stilletjes was. "Weg" zei ik snel en ging de deur uit. Ik zag Rayan net de oprit oplopen. Subhanallah, net op tijd. We liepen naar elkaar toe en gaven elkaar een mannelijke groet. We stapten mijn auto in. "Waarheen?" vroeg ik terwijl ik de motor startte. "Ga eerst naar stad, dan zien we wel" zei hij.

We reden richting de stad, maar er viel niet veel te doen. "Gaan we ergens anders?" vroeg ik. Hij dacht effe na. "Ik ken een leuke plek om te eten, is wel beetje ver, maar echt heerlijk!" zei hij na een tijdje. "Ja dan gaan we daarheen, welke kant op?" Hij begon me de weg uit te leggen en ik reed richting die restaurant. Onderweg gingen we stuk om verhaaltjes die Rayan me vertelde van gister, toen ze uit zijn gegaan. Ergens had ik wel spijt. Ik heb mijn avond opgeofferd voor een meisje die amper opnam. Meteen kwam die woede en verdriet weer naar boven.

We waren aangekomen. Er stond een rij auto's voor de ingang. Je moest eerste de entree betalen. Ik zette de muziek wat zachter en liet mijn raam zakken. Toen het mijn beurt was, gaf ik hem het geld en reed binnen. Wow het was echt ghataar man. Super chique en duur. Overal zag je de meest duurste auto's. Lambo's, ferraries, Range Rovers en zelf limouzines.. Je zag alleen maar rijke buitenlanders. Vol bewondering keek ik rond, toen ik een meisje zag die sprekend op Leyla leek. Is zij dat? Ik keek goed en inderdaad het was zij. Maar ze was niet alleen, nee. Ze was met een.. een jongen?!

Leyla :

We waren klaar met eten en ging terug naar huis. Ik zou met Anouar meerijden. We hadden het echt gezellig samen. Dat komt omdat Abdellah er niet is om me heel de tijd  lastig te vallen. Hij is met mijn ouders meegereden, die ondertussen al door waren, omdat hij aan de stuur mocht zitten.

We stapten de auto in, toen ik me opeens bedacht dat ik mijn fucking gsm weer binnen was vergeten op tafel. Dit moet mij weer overkomen eh! "MIJN GSM!" riep ik. Anouar schrok ervan en keek me boos aan. "Waarom roep jij!" "Me telefoon ligt nog binnen" zei ik en liep naar binnen. Maar die ene jongen, die een paar keer keek, kwam naar buiten met mijn g in zijn handen. "Is dit mijn telefoon?" vroeg ik beleefd. "Ja, ik wou hem komen brengen, ik hoopte dat je nog niet weg was" "Awww thanks" zei ik. "Graag gedaan, maar laat de volgende dingen geen waardevolle dingen rondslingeren, hier in Marokko stelen ze alles" waarschuwde hij me. "Ja ik weet het, het overkomt me vaker, ben echt een floddervos" zei ik. Hij begon te lachen. "Dat zijn we allemaal wel eens" zei hij met een glimlach. Hij had zulke mooie rechte tanden wauw. "Nog eens bedankt" zei ik en gaf hem een hand. Hij schudde mijn hand en kneep er zachtjes in. "Graag gedaan schoonheid" zei hij. Ik bloosde, lachte nog eens vriendelijk en liep de auto in. "Oke we kunnen door" zei ik tegen Anouar die ongeduldig aan het wachten was.

"Gaan we naar huis?" vroeg ik. "Nee eerst ijsje halen, heb er zin in" "We hebben net gegeten..." "Wil je naar huis dan?" "Nee nee laten we een ijsje gaan halen" zei ik en we reden richting playa...