Een zomer die alles veranderde

110

Younes :

We hadden allebei honger dus besloten we om iets te gaan eten. Leyla kende een leuk plekje in de stad, dus gingen we daar naar toe. We parkeerden de auto ietsje verderop en gingen dan te voet naar de stad. Er hing een gezellige wintersfeer rond, alleen was er iets met Leyla. Ze was stiller dan normaal. Heb ik daarnet dan iets verkeerds gezegd ofzo? Ik wist echt niet wat er gaande was met haar, maar er was sowieso wel iets. Alleen wou ik er niet over beginnen, ik wou de sfeer niet verpesten.

We hadden gegeten en gingen ergens zitten waar we onze mcflurry opaten. "Shit, heb me ma niet gezegd dat ik later thuis ga komen" zei ze opeens. Ze nam haar gsm en belde haar ma. "Ja mama" "Ja sorry was vergeten te zeggen, maar ik ben met Fatiha in de stad" "Ja ja" "Uh nee, maar ze moest wat halen" "Ja saaf" "Nee nee" "Oke beslema" hoorde ik haar zeggen. Ze legde af en ik keek haar de hele tijd aan. "Waarom kijk je zo?" vroeg ze. "Je hebt je ma nog niks verteld he... over ons?" "Nope" zei ze terwijl ze naar de grond keek. "Waarom niet? Je geeft me nu de indruk dat je niet wilt dat je moeder van ons af weet" "Nee helemaal niet, heb alleen de tijd nog niet gehad" "Dus zehma in die 3 maand heb je geen enkel moment gehad?" Ze zweeg. "Dat gebruik je altijd als excuus Leyla" "Ja maar.." "Nee niks maar, je geeft me nu de indruk dat je niet serieus bent ofzo" "Kifesh niet serieus?" "Ja! Wollah heb nog nooit over me liefdesleven gepraat met me ouders, tot de dag ik jou leerde kennen. Me ma weet alles en me vader intussen ook. Ik ben serieus met jou, ik wil later met jou trouwen inshallah. Waarom denk je anders dat ik het me ouders heb verteld? Maar jij niet! Jij zoekt gewoon de hele tijd excuses om het ze niet te vertellen. Je ma was toch je 'beste vriendin' Waarom is dat dan zo moeilijk om het haar te vertellen? Ben je beschaamd voor me" Ik zag dat ze tranen in haar ogen kreeg. Ze zei geen woord meer en ik wist niet wat ik moest zeggen, ik heb alles al gezegd.

Ze hield haar tranen in en durfde me niet aan te kijken. "Younes ik zeg je dat ik de tijd nog niet heb gehad" zei ze zacht. "Stop met dat te zeggen Leyla, je wilt het gewoon niet zeggen klaar" "Jawel" "WAAROM DOE JE HET DAN NIET!" riep ik. Ik had geen geduld meer mensen. Wollah is irritant. Kijk stel nu je bent serieus met iemand, je doet alles voor die persoon. Je verteld het aan je ouders omdat je bloedserieus bent met haar en ook van plan bent inshallah later haar hand te gaan vragen, maar dan zie jij dat ze geen enkel moeite doet ofso is toch irritant? En vooral als je iemand bent zoals mij, iemand die nooit moeite steekt in mensen. Ze keek me geschrokken aan en met betraande ogen liep ze weg. Ik keek hoe ze wegliep, maar liep haar niet na. We zijn geen kindjes meer, ze moet toch tegen een beetje geroep kunnen en trouwens zij is de gene die in fout is. Jullie snappen waarschijnlijk niet waarom ik hier zo'n drama van maak, maar ik ben serieus met haar en steek 100% in ons relatie terwijl zij er maar 50% percent insteekt. Dat raakt mijn trots want ik doe niet vaak veel moeite.

Leyla :

Met betraande ogen liep ik weg. Ik liep naar de bushalte en veegde mijn tranen weg. Hij heeft gelijk, waarom vertel ik het niet aan me ma. Ik wil serieus doen, maar vertel het niet eens aan me ma? Zij heeft het recht om het te weten en dat is ook gelijk een teken aan Younes dat ik serieus ben met hem. Pffff hij is sowieso echt boos op me, hij liep me niet eens achterna daarnet. Als ik eraan dacht, kreeg ik weer tranen in mijn ogen. Ik huil niet omdat hij heeft geroepen, ik huil omdat ik hem pijn heb gedaan en ik van mezelf besef dat ik in 'fout' ben. Ik wil serieus doen, maar zeg het niet eens tegen mijn moeder. Wauw wat een goed begin!

Ik stapte af en moest nog een eindje te voet. Telkens ik dacht aan Younes en daarnet, kreeg ik een krop in mijn keel en mijn ogen vulden zich met tranen. Ik dacht aan zijn woorden en aan zijn blik. De manier waarop hij naar me keek. Hij was teleurgesteld. Pfff mijn tranen vonden hun weg al naar beneden en snikkend liep ik naar huis.

Ik haalde mijn sleutels uit mijn tas en deed de deur open. Ik liep naar binnen en ging meteen naar de woonkamer. Mijn moeder zat daar gelukkig alleen voor de tv. "Mama" zei ik. Ze keek me aan en toen ze zag dat ik rode ogen had, ging ze rechtop zitten. "Wat is er benti?" zei ze ongerust. "Mama ik moet je wat vertellen!" zei ik en barstte in tranen uit. "Wat is er??" zei ze en kwam naar me toe gelopen. Samen liepen we naar de bank en ik ging naast haar zitten.