Tutkulu Mücevher (Tamamlandı)

İmza

Kemal

Kahvaltımız bittiğin de ikimiz için Türk kahvesi istemek için garsonla göz göze gelmeye çalışıyordum o sıra telefonumun çalmasıyla elim cebime gitmişti ekrana baktığım da arayan avukattımdı. Avukatı sessize alıp bu defa garsonla göz göze gelme nedenim hesap için olmuştu, hesap önüme geldiğinde. İçine bir miktar bahşiş ile birlikte parayı bırakıp ayaklanmıştım. Kalktığım da Zeyno çoktan kalkmış, çantasından çıkardığı telefonuna bakıyordu. Bir yandan gülümserken, kiminle yazışıyorsun Zeyno kim seni bu kadar gülümsetiyor, neden benden sana gelen en küçük şeye böyle bir gülümseme olmuyor. Telefonu çantasına koyduğunda ona baktığımı anladı, bir adım attığım da o da ilerledi. Dışarı çıktığımız da çıtı çıkmıyordu, küçük ellerini tekrar avuçlarım da hissetmek için elini tutmuştum buz gibi olmuşlardı;

"Üşüdün mü?"

"Yo üşümedim"

"Ellerin buz gibi olmuş ama" elini sıkıca tutmuştum arabaya kadar bir nebze olsa bile ısıtmak için.

Arabaya geldiğimizde otomatik kumanda ile kilitini açmıştım, Zeyno kapısını açmamı beklemeden hızla açıp binmişti. Bende direksiyona geçtiğim de biraz durdum ona sözleşmenin gerek olmadığını söylemekten başka bir şey geçmiyordu içimden, tam söyleyecekken o benden önce davranmıştı;

"Kemal artık şu sözleşmelere imza atalım! Ben artık gitmek istiyorum"

"Tamam merak etme bende öyle yapıyorum" yine aklımdan geçeni söyleyememiştim, gaza bastığımda aklımdan geçenler ile yaptıklarımın tezatlığına kızıyordum.

Zeynep

Dışarı çıktığımızda bedenimi soğuk rüzgârlar kaplamıştı sanki, mevsim yaz ayını gösterirken üstelik. Kemal elimi tuttuğun da sıcacık avucu, kalbime işlemişti yine o beni böylesine sevmezken neden kalbim onu ölesiye seviyor. Keşke bana bu sözleşmenin bir anlamı yok ben seni sevdiğim için evlenmek istiyorum desen olmaz mıydı Kemal. Ne diyorsun sen Zeynep şu masalsı düşüncelerinden sıyrıl. Arabanın kilitini açtığında, hızla kapımı açıp binmiştim. O direksiyon başına geçtiğinde öylece duruyorduk sanki bir şeyler düşünüyor gibiydi bugün bu iş bitsin onun yanında böylesine severken daha fazla nasıl dayanabilirim.

"Kemal artık şu sözleşmelere imza atalım! Ben artık gitmek istiyorum"

"Tamam merak etme bende öyle yapıyorum" öküz ya insan bir der sözleşmeye ne gerek var ama demeyeceğini adım gibi bilirken neden bekliyorsun ki Zeynep.

Gaza basıp hareket ettiğinde ikimizden tek kelime dahi etmiyorduk, sanki yol bana asırlık gibi gelmişti. Hiç bitmeyecek bir yolun yolcusu gibiydik bir nevi zaten öyle değil mi? Evlendiğimiz de onun için bitmeyecek bir yoldum. Onu böylesine severken onun içinde her hangi bir sevgi tomurcuğu bile filizlenmemişti. Kör mü acaba görmüyor mu onu sevdiğimi, ben mi belli edemiyorum desem fazlasıyla belli olmuyor mu! Beni öptüğünde karşılık veriyorum. Onu gördüğümde kalbim yerinden çıkıyor gibi hemen kızarıyorum bence belli ediyorum. Ama o beni öylesine sevmiyor ki görmüyor işte, ah be Kemal bir kere olsun seni sevdiğimi bir görsen.

Araba evin önünde durduğunda artık dönülmeyecek yola her ikimizde girmiştik, kapıyı açıp indiğimde o da peşimden inmişti. Kapıya doğru ilerlerken bu defa onun ellerini ben tutmuştum onun avucunun sıcaklığı bana güç veriyor. Başını bana doğru kaldırdığında şaşkın gözlerle bakıyordu, duygusuz öküzüm her bakışın, her sözün, her yüzün beni her seferinde yeniden kendine aşık ediyorsun ama farkında bile değilsin, boşuna sana duygusuz öküzüm demiyorum.

Madem herkes bizi aşk evliliği zannediyor, annelerimizde birbirimizi sevmeye başladığımızı düşünüyor, barı o zaman diliminde kendimi gerçek sevgiliymiş gibi davranarak mutlu hissederim. Kapıyı çaldığımızda hizmetli açmıştı kapıyı bizi el elle gördüğünde küçük dilini yutmuş gibi bakıyordu sanki çok imkansız gibi. İçeri el elle girdiğimizde dört çift şaşkın göz daha görmüştüm. Elimi, elinin arasından çekip çıkardığımda önce Selçuk amcanın peşinden Sevilay teyzenin elini öpmüştüm. Avukatlar ayağı kalktığında, büyük yemek masasına geçmek için hareket etmiştik. Oturduğumuzda beni neler bekliyordu bilmiyorum ama kalbim yerinden çıkacakmış gibi çarpıyordu.