Tutkulu Mücevher (Tamamlandı)

Korku

Zeynep

Hava iyice kararmıştı, şans mı yoksa şansızlık mıdır bilmem ama taksinin geçtiğini gördüğümde elimi kaldırmıştım o esnada evin kapısı açılmıştı Kemal fırlar şekilde çıktığında taksi önümde durmuştu onun bana yetişmemesi için hızla binmiştim arabaya kapıyı çektiğim taksiciye gaza bas demiştim kapıyı açmaya kalktığında taksi hareket etmişti ve o bana yetişememişti arkaya baktığımda dizlerinin üzerine çökmüş bir şekilde yerde duruyordu yanımda ise öz ve öz babam onun omzunu tutmuştu. Kaderimi o belirlemişti şimdi kaderim yok olurken o benim yanımda değil onun yanındaydı üstelik beni bu hale getiren onlardan başka kimse değilken.

Sevim'in evine doğru ilerlerken arkamı döndüğünde Kemal'in arabasını görmüştüm ve bizi takip ediyordu;

"Daha hızlı gidemez misiniz?"

"Zaten hızlı gidiyorum daha da hızlanamam kızım"

"Bakın eşimin bana yetişmemesi gerekiyor yalvarırım biraz daha hızlı gidin"

"Ben şimdi ona izimi kaybederim ve gideceğin yete başka yoldan gideriz" Kemal nere gideceğimi düşünmüş ve bana öyle yetişmişti artık Sevim'e gidemezdim en azından şu anda, o an aklıma bir fikir gelmişti.

"Abi sen izimizi kaybettir ben sana yeni güzergah söyleyecem"  o sırada telefonun çıkarmıştım çantamdan, sık arananlardan Sevim bulup üzerine tıklamıştım, kulağıma götürdüğümde çok geçmeden açmıştı.

"Efendim kuzum"

"Sevim bana kalacak yer lazım"

"Bu da ne demek şimdi"

"Sonra anlattırım bana kalacak yer lazım"

"Bize gel bebeğim"

"Geliyordum Kemal yolda buldu beni"

"Sana gelemem onun bilmediği bir yer lazım"

"Rivadaki eve git"

"Rivadaki ev derken"

"Bizimkilerin canları sıkıldığında gitti ev, rivada sen oraya geç taksiyle bende geliyorum hemen"

"Tamam şey Sevim"

"Orası çok uzak ve taksiye param yeteceğini sanmıyorum"

"Ben hemen çıkıyorum biraz beklet ben geldiğimde öderim ve Zeynep, Kemalden kaçacak ne yaşamış olabilirsin çok merak ediyorum" o sıra göz yaşlarım yavaşça süzülürken gözlerimden bir hıçkırık kopmuştu boğazımın derinliklerinden; "Zeynep sen ağlıyorsun" dediğinde sessiz göz yaşlarım sesliye döndü.

"Lütfen sakin ol ben çıktım evden hemen geliyorum" dedikten sonra kapatmıştı ve evin tam adresini göndermişti bana, bende ona bindiğim taksi durağın adını yazıp atmıştım o aceleyle plakayı ezberleyememiştim.

Peşinden gideceğimiz yeri söylemiştim arkama döndüğümde Kemal'i kaybetmiştik yoktu. Taksi Rivaya doğru ilerlerken sessizliğe bürünen göz yaşlarım tekrar akmaya başlamıştı. Neden benden bir çocuğu olduğunu saklamıştı ya da tüm ailesinden, beni sevdiğini söylerken hala ona bakıyor muydu yoksa. Ya da o gece bende orada olmasaydım daha mı rahat edeceklerdi ne kadar aptalım, çocuğunu öğrendiğinde bana söylememesi. Herşeyi gazetede öğrenecek kadar mı değersizdim peki ya bana davranışları hepsi beni kandırmak için mi? Aklım almıyor bunu ama kalbim kaldırmıyorda. Ben o kadın yüzünden onun tüm sert yüzünü görmüşken yine o kadın yüzünden herşey bitmişti.

Riva daki taş evin önüne geldiğimde taksiciye beklemesini söyleyip inmiştim, çok bir zaman geçmeden Sevim arabasını park etmişti taksini yanına ve ödemeyi yaptıktan sonra göndermişti. Bana doğru hızlı adımlarla geldiğinde oturduğum yerden kalkıp sıkıca sarılmıştım ona, göz yaşlarım hala usul usul akıyordu göz pınarlarımdan;