Tutkulu Mücevher (Tamamlandı)

Sakın gitme - 2

Zeynep

Telefonu kapatalı bir kaç dakika olmuştu, kimseden bir ses çıkmıyordu çıksam bile fikrimi değiştirmeyeceğinide biliyorlardı. Koltuğun yerine oturmuş başımı iki elimin arasına almış düşüyordum; "Zeynep istemiyorum tek gitmeni" dediğinde ona doğru dönmüştüm.

"Tek gidecem Kemal kadın beni takip ediyor bu defa riske atmayacağım"

"Zeynep sana zarar verecek biliyorum gözü dönmüş bırak ben alayım oğlumuzu hem istediği ben değil miyim? Beni ver işte"

"Kemal ne senden nede oğlumdan vazgeçerim"

"İkimizde sana geleceğiz sevgilim izin ver yine ben gideyim"

"Kemal benden istediğin şey elimde küçük bir kağıt parçası ile bekle demekten aynı"

"Bu defa olmayacak sevgilim oğlumuzla döneceğim"

"Kemal korkuyorum ikinize birşey olmasından"

"Ben korkmuyor muyum Zeynep seni kaybetmekten korkmuyor muyum? Sana zarar verirse yaşayamam"

"Bana birşey olmayacak izin ver ben gideyim oğlumuzu alalım"

"Sana oğlumuzu o kadar kolay vereceğini mi sanıyorsun Zeynep sana zarar verecek"

"Bana hiç bir şey olmayacak"

"Hayır Zeynep ben gideceğim"

"KEMAL BU DEFA OLMAZ BEN GİDECEĞİM VE SEN BUNU KABUL EDECEKSİN" sesim yükselmişti.

"GİTMİYORSUN ZEYNEP BEN GİDİYORUM ANLAŞILMAYACAK BİR ŞEY YOK"

"KEMAL DELİRTME BENİ BEN GİDİYORUM BUNU SEN İSTESENDE İSTEMESENDE"

"ÖYLE Mİ?"

"ÖYLE" dediğimde birden bire kendimi Kemal'in sırtında bulmuştum.

"KEMAL İNDİR BENİ İNDİR ADİL OYNAMIYORSUN"

"Sözümü dinlemiyorsun yapacak birşeyim kalmadı" demişti odaya çıktığımızda yatağın üzerine indirmesiyle hızla adımlarla geri gitmişti. Bende peşinden yataktan inmiştim ama kapının anahtarını alıp çıkması bir olmuştu kilit sesini duyduğumda yumruklamaya başlamıştım.

"KEMAL AÇ ŞU LANET KAPIYI AÇ"

"Bu senin iyiliğin için sevgilim bekle bebeğimizle döneceğim"

"Kemal aç kapıyı aç" dizlerimin üzerine düşerken yumruklamaya devam ediyordum. Ayakkabısının sesini duymuştum kapının önünden gitmişti.

Saate baktığımda kırk dakikam vardı sözleştiğimiz saate balkon kapılarını açıp dışarı çıktığımda Kemal'in arabası ayrılmıştı evin önünden aşağı baktığımda atladığımda sağlam çıkacağım sanmıyordum. Bir yerim kesin kırılırdı içeri girdiğimde düşünmeye başlamıştım. Odanın içinde deli gibi hareket ediyordum kendi kendime konuşuyor volta atıyor ve kapıyı yumrukluyordum kimseden ses çıkmıyor yardıma gelenim bile yoktu. Aşağıda olduklarını biliyordum ama Kemal eminim ki onları tembihlemişti beni çıkarmamaları için ama ne olursa olsun buradan çıkacaktım, kocamı ve  bebeğim Caroline bırakmayacaktım.

Odanın içinde kaçınca voltamı atıyordum saate baktığımda son otuz dakikaya girmiştim, o sıra yatağın üzerindeki pikeyi yere attım ve çarşafı çıkardım. Giyinme odasına girip yedek çarşafları aldım birbirine bağlamaya başladım, hayatımda ip tırmanmamış olabilirim ama bu odadan çıkmak için yapacaktım. Hepsini birbirlerine bağladıktan sonra, balkonun demirlerine sıkıca sabitlemiştim. Umarım ben inana kadar ne koparlardı ne de  çözülürlerdi. Çarşafları yere doğru attığımda bir sıra eksikti ama o kadardan birşey olmazdı diye umut ederek. Çarşafı sıkıca tuttum ve dikkatlice balkonun demirlerini aştım en ufak hata canıma mâl olsa bile çıkacaktım buradan. Bacaklarımı çarşafa sardım ve ağır ağır inmeye başlamıştım, yüksekti ve ölesiye korkuyordum.