Elif'in Mim Durağı - Kitap Oldu

Bölüm 7 - Elfida

" Elfida, bir belalı başımsın.."

Mustafa tam vaktinde söz verdiği yerde olabilmek için hızlı adımlarla hedefine doğru ilerlerken onu kapıda gördü. İçeri girip girmemek konusunda tereddüt ettiği her hareketinden belli oluyordu. Bugün çiçek açmıştı sanki. Lacivert renkli, borda detaylı uzun tuniğinin üzerine bağladığı bordo eşarbı duru beyaz tenini ve kömür karası gözlerini daha bir ortaya çıkarmış, yüzüne canlılık ve ışığına enerji vermişti. Lacivert bol pantolon, omzundan çaprazlama taktığı bordo çantası ve bordo ayakkabısı ile ilk iki görüşmelerindeki renksiz ve cansız haline tezat oluşturmuştu. Üzerinde emanet gibi duran bu tarzın kızların eseri olduğu apaçık belli oluyordu. Ama olsundu, çok yakışmıştı yetimine.

Hedefe yaklaşınca, mekânın girişinde cesaretini toplamak için bekleyen Elif'e usulca sokulup " Beraber girelim mi? "diye sordu. Yüzünde beliren ince bir tebessümün ışıltısı vardı. Bu hareketiyle Elif, ebeveynine yaramazlık yaparken yakalanan bir çocuk misali irkilmişti. Kalbi ağzının ucuna kadar gelmiş ve küt küt atıyordu o an. İçeriye Mustafa'nın gölgesi altında girmek gururunu okşamıştı bir yandan da. Kapıdan girdiklerinde mekândaki bütün kızların dönüp Mustafa'yı süzdüklerini söyleyebilirdi. Uzun boyu ve fit vücuduyla, giydiği siyah takım elbisenin hakkını veriyordu. Elif kıskandığını hissetti bir an. "yok canım, o kadar da değil, saçmalama artık!" diye söylendi içinden. Cam kenarında konuşlanmış aydınlık bir masaya geçtiler. İkisi de gökyüzünü seyrederek oturmayı seviyordu.

Bu sefer buluşacakları yeri Mustafa seçmişti. Yıllar önce eline ilk geçirdiği İslam Tarihi kitabını okumak için sessiz ve sakin bir mekân ararken rastgele keşfetmişti burayı. Beyaz ağırlıklı pastel tonlarıyla bezenmiş bu aydınlık mekânın insanın içini açan ferahlığını seviyordu. Geniş, renkli ve pofuduk koltukları oldukça rahattı. Göz yormayan birkaç obje ve duvarda asılı olan soyut tarzda tablolarla şık ve nezih bir mekândı. Mustafa ara sokakta kaybolmuş olan bu mekânın yerini tarif ederken oldukça zorlanmış, defalarca Elif'i evinden almayı teklif etmişse de Elif bıkmadan ve yılmadan bunun doğru bir hareket olmayacağını savunmuştu. Mustafa hayat yönünü Allah yoluna çevirmeden önce insan ilişkilerinde -özellikle karşı cins ile olan ilişkilerinde- rahat bir yaşam sürüyordu. Bu yüzden olsa gerek İslam'ın standartlarına uygun düşen kadın-erkek ilişkilerine adapte olmakta zorlanıyordu. Son beş senedir karşı cinsle olan münasebetini doğru düzgün bir muhabbet kuracak kadar bile ileriye götürmesi gerekmediği için zorlanmamıştı. Bazı durumlarda, eski rahat ve düşüncesiz tavrını sergilese de Elif onu her seferinde münasip bir dil ile düzeltip toparlıyordu. Ve bu durum zaman geçtikçe Mustafa'nın daha da alıştığı bir hal alıyordu.

Elif de mekânın rahatlığından memnundu. Mustafa'nın kendisini izleyen zeytin yeşili gözlerini hissetmese çok daha rahat olabilirdi belki. İçten içe de kızlara Mustafa'yla buluşacağını söylediği için rahatsızlık duyuyordu. Geldiğinden beri Zehra en az on beş mesaj çekmişti. " Gelelim mi? Dövelim mi? Yamuk yaparsa haber ver. Mekânın kapısında bekliyorum. Eve geç kalma sakın. Meyve suyuna ilaç koyabilir dikkat et." Gibi abuk sabuk mesajlardı hepsi. Elif telefonuna bakarken gayrı ihtiyari tebessüm ettiğinin farkında değildi. Bu sırada Mustafa'dan mesaj geldi telefonuna " beraber gülsek??" . Kafasını kaldırdığında bir çocuk gibi muzipçe gülümseyen Mustafa'yı gördü. Güldüğü zaman yanaklarında oluşan minik gamze çukurları onu olduğundan daha yakışıklı ve hatta sevimli gösteriyordu. Hemen gözlerini kaçırdı ve duvarda asılı duran saçma tabloya çevirdi kafasını. Biraz daha bakarsa niyetini bozabilirdi. Bu sırada siparişlerini sormaya gelen garson imdadına yetişmişti. İkisi de çay istediler. Çayları gelene kadarsa yine suskunlukları konuştu onların yerine. Bu durumu fırsat bilen Mustafa, Elif'i gayet rahatsız edici bakışlarla inceliyordu. Evet, bu bir başkaldırıydı. Ve hatta muhatabını konuşmaya zorlamanın, kendince bulduğu yeni yöntemiydi. Çaları geldikten sonra daha fazla dayanamadı.