Dziedzictwo Życia

⭐️ ⭐️ ⭐️

Vanessa została bez wsparcia – Leyla zostawiła ją, udając się do świata żywych, żeby odpocząć i zasnąć przynajmniej na chwilę. Obie jeszcze nie ustaliły nic związanego z następnym dniem, ale w końcu musiały zdecydować co zamierzają zrobić – Leyla miała płynąć z Vanessą, czy mnie? Blondynka nie chciała ją o to prosić, zresztą mogła się z nią spotkać w Przystani, kiedy by tylko chciała. Aczkolwiek, najpierw musiałaby poprosić Bastiana o jakiś przedmiot, który by ją tu przenosił. Nie wiedziała jednak nadal czy była na to gotowa.

Czarnowłosa zostawiła ich w salonie, a odkąd zniknęła, Vanessa nie wypowiedziała ani słowa. Siedziała tylko na sofie z podkulonymi nogami i bawiąc się materiałem ubrania, wpatrywała się w dopalający się kominek. Szczerze, wolała już wrócić razem z Leylą, stającą w jej obronie, a nie zostać sam na sam z mrocznym mężczyzną. Tym samym, który wydawał jej się coraz bardziej podejrzany.

Naskoczył na swoją siostrę wytykając jej przy tym, że zepsuła jego starania w jej ochronie. W głosie Bastiana usłyszała złość i pogardę, jakby Leyla co najmniej zdradziła jej wszystkie jego sekrety. Powód jego zachowania i co miał na myśli, mówiąc, że ją chronił, pozostawały zagadką. Pomimo to, stało się dla niej jasne, że Bastian posiadał większe tajemnice niż wcześniej zakładała.

„Tylus to nie tylko twoja historia" – słowa Leyli chodziły jej po głowie, wzbudzając niepokój.

Kim w takim razie był dla Bastiana bóg ciemności i czy to przez niego tak się zachowywał? Sam dysponował mocami będącymi zbliżonymi do tego bóstwa. Może w takim razie był z nim jakoś... związany?

Potrzebowała się dowiedzieć.

Ale tradycyjnie, Bastian, nie dostarczyłby jej żadnej odpowiedzi.

– Leyla zawsze była taka wybuchowa? – spytała się go, przerywając tym ciężką ciszę, nie wiedząc o czym tak naprawdę mają rozmawiać. – Taka zadziorna i pyskata?

Bastian pokiwał głową ze swojego fotela, w którym praktycznie się zatopił.

– Tak – odparł przeciągle, przyglądając się płomieniom w kominku. Wyglądał, jakby się nad czymś zastanawiał, ale jego twarz nie posiadała żadnej głębszej zmarszczki.

– Ona nie tylko włada ogniem, ale jest jak on sam. Nigdy nie spotkałam takiej... – przerwała nie potrafią dobrać słów. – Nawet nie wiem jak mam ją określić. Jest żywiołowa, nieokiełznana, odważna, pyskata, ale też zabawna i taka... taka zupełnie inna niż ja. Jest też zupełnym przeciwieństwem ciebie. Jesteście dosłownie jak ogień i woda.

Przeniósł na nią zamglone spojrzenie. Złączył dłonie i położył je na kolanie.

– Ktoś musi ochładzać jej ognisty charakter. Gdyby nie ja, to pewnie już dawno sama siebie by podpaliła.

Vanessa uśmiechnęła się, odgarniając włosy za ucho.

– Dlaczego nie powiedziałeś mi, że masz siostrę?

Wzruszył ramionami.

– Nie uważałem, że jest to coś o czym musisz wiedzieć.

– Mogłeś przynajmniej wspomnieć, że będzie mnie śledziła i towarzyszyła w mojej podróży. Nie musiałabym się wtedy zastanawiać, czy to August ją wynajął, żeby mnie złapać.

– Nie znałem jej zamiarów. Sama zdecydowała o wszystkim, nic mi nie mówiąc. – Wzruszył ponownie ramionami. – Taka już czasami jest.

Vanessa pokiwała głową, rozsiadając się wygodniej.

Uznała, że czas trochę powiększyć swoją wiedzę.

– Jesteś od niej starszy?

Pierwsze podejrzane zerknięcie mężczyzny.