DENİZ KIZI

61 - "Veda"

21.06.2016
Deniz Kızı 1 yaşında !
Deniz Kızı'nı ilk yazmaya başladığımda zihnimde kurgusu çok farklıydı. Çağan daha farklıydı, Ada daha farklıydı. Belki eski okuyucularım biliyorlardır. İlk 5 bölümü yayınlandıktan sonra bir şeylerin doğru gitmediğini farkettim ve yayından kaldırdım. İçime sinmeyen bir şeyler vardı. Aylar sonra Deniz kızını tekrar yazmaya karar verdiğimde işte dedim. Beni mutlu eden bir kurgu. Şimdi her şey yerine oturdu. :) Ve bunun üzerinden bir yıl geçtiğine hala inanamıyorum. Sanki dün gibi. Dahası bu kadar uzun olacağını bile düşünmuyordum. Çünkü bir süre sonra yazmakta zorlanıyordum ama Deniz Kızı öyle olmadı. Çağan ve Deniz zihnimde beni hiç yalnız bırakmadılar. Üzüldüm Çağan'a sarıldım. Kimi zaman da Deniz ile birbirimize destek ve güç verdik. Bu sayede onların aşkı bu kadar bölüm uzayabildi.

İlk günde itibaren yanımda olanları görebilir miyim ?

100 bin olmak üzereyiz ve ben bu kadar olacağımızı bile düşünmemiştim. Çağan ve Deniz ve tabi diğerleri her daim zihnimde yaşayacaklar. Bu zamana kadar onları bırakmadığınız için hepinize teşekkür ederim. Onlara can veren bensem yürümelerine yardım eden de sizlersiniz.

Hepinizi çok seviyorum. Hep hüzünlü bölümlerle gidiyoruz ama şunu unutmayın

En güzel gökkuşağı en şiddetli yağmurlardan sonra çıkar.

Ruhsuz bir beden çöpten başka bir şey değildir. Oradan oraya savrulsan da gideceğin yer çöp kutusudur.

Ya da kimsesiz, pis bir arazi.

Peki benim çöplüğüm neresiydi ?

Annemin yanındaki boş alan güzel görünüyordu. Kimsesiz, pis bir arazi olamayacak kadar güzel. Zaten bir annenin yanı nasıl kötü olabilirdi ki ? Tüm bu intikam oyunu bittiğinde gideceğim yer orasıydı.Bunu biliyordum. Bataklığın içine batabildiğim kadar batmıştım. Şimdi beni kimse kurtaramazdı. Zaten kurtulmak istiyor muydum ki ?

Çırpınmıyordum, uğraşmıyordum. Sadece çamurumu Çağan'a da bulaştırmaya çalışıyordum.

O gün , o çamurun büyük bir kısmını kalbinin ortasına atmıştım. Bunun da farkındaydım. Bunun beni tatmin etmesi gerekmez miydi ? Aksine huzursuzdum ve kalbim sıkışıyormuş, boğuluyormuşum gibi hissediyordum. 

Montumun fermuarını çektikten sonra saçlarımın omuzlarıma dökülmesini sağladım. Bu yapacağım şeyden fazlasıysa rahatsız olsam da Umut yanında olduğumu göstermem için bunu yapmam gerektiğini söylemişti. Açıkçası yanında olduğumu göstermek için böyle bir şey yapacağımı hiç düşünmezdim. Mafyalar genellikle camiasına tanıtmazlar mıydı bu durumda ?

Oysa şuanki yaptığımız olay çok farklıydı.

"Hazırsan çıkalım"

Sesin geldiği yöne çevirdim bakışlarımı. Bir omzunu kapının pervazına yaslamış kollarını göğsünde birleştirmişti. Bir bacağını bilekten diğer bileğinin üzerine atmış keskin kahve gözlerini tam yüzüme dikmişti. Bakışlarımı bedenine çevirdim. Koyu renk giydiği kot bacaklarını bir sarmaşık gibi sarmıştı. Üzerindeki siyah ince kabanı kısaydı ve yakasının ensesindeki bölümü yukarı kaldırmıştı. Oldukça asil görünüyordu.

"Hazırım" dedikten sonra yatağında üzerindeki çantamı ve telefonu aldım. Telefonumu çantama attıktan sonra kapıya doğru yöneldim. Bakışları üzerimdeyken omzunu pervazdan ayırdı ve arkasını dönüp merdivenlere doğru ilerlemeye başladım. Arkasından onu takip ederken oldukça gergindim ve aklımda hep aynı sorular dönüyordu.