BAB 64

8.6K 374 9
                                    

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.




Beberapa hari berlalu sejak Faiz mula dingin. Bila aku call, dia jawab tapi cuma sekejap sahaja bercakap. Alasannya sibuk. Aku hantar whatsapp pun kadang-kadang sahaja dia balas. Selebihnya hanya tinggalkan bluetick. Buntu aku memikirkan cara untuk memujuknya. Asyraf pula bagaikan mengerti keadaan aku, dia tidak menunjukkan mukanya lagi. Cuma ada beberapa kali whatsapp bertanyakan tentang buku.

Pagi itu, aku agak sibuk memandangkan aku hanya ada berbaki sehari lagi untuk bekerja di sini. Hujung minggu nanti aku akan pulang ke rumah sewa semula. Sedang asyik mengira stock, pintu kedai dibuka. Seperti biasa aku akan mengalu-alukan kedatangan pelanggan. Tanpa mengangkat muka, aku menegur.

"Selamat datang.."

Kebiasaannya pelanggan yang datang akan menghampiri atau membalas kembali ucapanku tetapi berbeza dengan yang ini kerana sunyi sahaja. Aku memanggung kepala. Membutang mata aku melihat gerangan lelaki yang sedang memandang tepat ke dalam anak mataku.

"Awak....?"

Faiz tidak berkelip memandangku. Perlahan-lahan aku hampiri lelaki itu.

"Awak..bila awak sampai?" Tegurku. Terasa janggal.

"Baru je."

"Macam mana awak boleh ada kat sini? Kenapa nak datang tak bagitahu?" Soalku bertubi-tubi. Sebenarnya menutup rasa gugup yang tiba-tiba bertandang.

"Saje. Kenapa? Tak boleh ke aku datang?"

"Tak..tak..bukan macam tu maksud saya..". Aku menampar mulutku sendiri. Apa punya soalan aku tanya? 

"Awak..awak marahkan saya lagi ke? Saya minta maaf. Saya tahu saya salah. Sorry...." ujarku perlahan, kepala ditundukkan sedikit.

Faiz diam. Matanya masih menikam wajahku. 

"Awak, janganlah buat saya macam ni. Saya dah tak tahu nak minta maaf macam mana lagi. Saya mengaku saya salah. Tapi janganlah marah saya lama-lama macam ni. Saya tak boleh.."

Hampir gugur airmata saat ini. Kebisuan Faiz lebih menyakitkan.

"Kau tak boleh apa?" Soalnya.

"Saya tak boleh kalau awak tak cakap dengan saya. Tak tegur saya. Tak usik saya. Saya rindu.."

"Janji dengan aku jangan sorok apa-apa lagi?"

Aku mengangkat wajah. Menyapu air mata yang sudah pun meleleh membasahi pipi. Terus sahaja aku angguk kepala bagai burung belatuk.

"Promise!" Aku angkat tangan seperti berikrar. Terukir senyuman di wajah Faiz. Aku rasa seperti segala beban sudah diangkat dari bahu. Lega. 

"Awak dah tak marah?" Soalku.

"Tak. Aku tak boleh nak marah kau lama-lama. Dah, jangan nangis lagi..," ujarnya menghulurkan sapu tangan.

"Thank you awak.."

BUTAKAH CINTA ©️ Where stories live. Discover now