BİR ŞEHRİN HİKAYESİ(Tamamlandı.)

3.20.BÖLÜM-KAZA

Göksu'nun kenarındaki tozlu yolda yan yana yürüyorduk ve keyfimiz acayip yerindeydi. Marangoz İsmail'den ayrıldıktan sonra köyün yollarında, harita çıkarmak isteyen gezginler gibi yürüdük durduk. O an farkında değildim ama daha sonra bu yürüyüş ile beynimde anlaşılır, yol gösteren bir köy haritası oluştuğunu fark edecektim. Şimdi tarlaların, bağların arasındaki bu yolda, nereye gittiğimizi bilmeden, düşünmeden yürüyorduk. Neşemiz, keyfimiz yerindeydi. Ota, kakaya gülüyorduk.

Maho sürekli konuşuyordu ve alakalı alakasız birçok şey anlatıyordu. Önümüzden akıp giden bir yılan gördüğümüz zaman 5 metre uzunluğundaki pitonla, nasıl boğuştuğunu anlatmaya başladı. Bu arada yılan görmek, buralarda sıradan bir olaydı. İlk karşılaştığımda çığlığı basmıştım ama birkaç sefer sonra bana da normal gelmeye başlamıştı. Ayrıca zararsızlardı. Asıl yılanlar bizlerden korkuyordu. Neyse. Maho, yılan macerasının ortasında, havada süzülen bir kartalı gördüğü vakit hikâye değişiyordu ve ufakken, yaylanın otlaklarında, kocaman bir kartalın omuzlarından yakaladığını ve kendisi ile birlikte havalanan bu kartalın pençelerinden 5 metre yükseklikte nasıl kurtulduğunu anlatıyordu. İnanmıyorduk ama dinlemek eğlenceliydi.

Hacı ise adeta bir bekçilik görevi üstlenmişti. Maho ne zaman sallamanın sınırlarını zorlarsa, o sınırda bekleyen bir bekçi gibi anında ensesine şaplağı indiriyordu. Bizlerde kahkahalar ile gülüyorduk. Bir an, nasıl olduysa, belki kıyamet alameti, Maho sustu. O susunca, yakın ve sevdiğim dostum olan sessizlik yanımıza geldi ama İçimdeki sevinç, neşe ve canlılıktan olacak, bu defa sessizlik bana, çok sıkıcı ve istenmeyen eski bir dost gibi göründü ama dostluğumuzun hatırana, yanımda durmasına sesimi çıkarmadım. Bir süre bu şekilde, 6 arkadaş yürümeye devam ettik. Bizim çocukların ve sessizliğin hiç sesi çıkmıyordu. Bu arada Göksu'nun sularında, balıklar takla atarak, adeta sirk hayvanları gibi şovlarını sergiliyorlardı. Fırıldağında ilgiyle balıkları izlediğini fark ettim. Sonra bir anda önümüze atlayan fırıldak:

"La gençler, aklıma süper bir fikir geldi. Bizim geçen ay Sado'dan ödünç aldığımız olta vardı. Onu unuttuk gitti. Şu ileride gördüğünüz ağaç var ya, oltayı onun hemen altına gömmüştüm. Garnımız da açıktı, hava da güzel, suya oltayı sallayalım derim. Güzel bir mangalda yaparız. Ne dersiniz." dedi ve yere tükürdü.

İstanbul'da, dedemler ve babamla birlikte zaman buldukça balık tutmak için boğaza sık sık giderdik. Severdim. Yani hem balık tutmayı, hem de yemesini severdim. Zihnimde nöronlar hızlı bir toplantı yaptılar ve yapılan basın açıklamasında balık tut, balık ye mesajı, açıkça okundu. Bu arada midem, fırıldağın bu fikrini kabul etmem için adeta yalvarır bir tonda guruldamaya başladı. Yılların tecrübesi ile midemin dilini de çözmüştüm. Zaten cok zor bir dil değildi.

Balık tutma konusunda olumlu düşüncelerimi belirttim. Diğerleri de olumlu yanıtlar verdiler. Sonuçta yapacak daha güzel bir şey yoktu. Ayrıca sabahtan bu yana beraberdik ve hiç bir şey yememiştik. Yani açtık. Fırıldağın işaret ettiği ağaca doğru yürümeye başladık. Yürürken gözlük, okuduğu balık tutma konulu ansiklopedinin uzun bir özetini geçmeye başladı. İlk başlarda nasıl olsa susar diye önemsemedik ama bir türlü susmak bilmedi. O konuştukça, sanki bir balona hava üfleniyor gibi her kelimesi beni şişiriyordu. Biraz daha konuşursa, PATT diye infilak edecektim ama olmadı. Kurtarıcımız fırıldak, cebinden mendiller çıkardı. İlk başta, halay çekmek istediğini düşündüm. Yanılmışım. Hacı'ya yanaştı. Kulağına bir şeyler fısıldadı. Sonra ikisi aynı anda gözlüğün üzerine atladılar. Hacı tuttu. Fırıldak mendiller ile önce ağzını sonra da ellerini bağladı.

Ağacın yanına geldik. Fırıldak çömeldi. Biraz sonra yemek yiyecektik. Daha doğrusu öyle umuyordum. Çünkü saatlerce bekleyip de, bir balık dahi tutamaya bilirdik. Fırıldak, toprağı elleri ile eşeleyince, sarı ot yığını ortaya çıktı. Sonra bu ot yığınına elini daldırdı ve çıkardığında Sado'nun oltası elindeydi.