လွမ်းရိပ်ငွေ့တို့ ကြွေလွင့်ချိန် ( လြမ္းရိပ္ေငြ႕တို႔ ေႂကြလြင့္ခ်ိန္ )

အပိုင္း ( ၁၀ ) ( Zawgyi )

ဒီေန႔ ငါ တကယ္ပဲ ေက်ာင္းကိုသြားၿပီး ဟိုေကာင္ေလးနဲ႔ ေတြ႕ရေတာ့မွာလား ... ေသေတာ့မွာပဲ ... ႐ူးခ်င္လာၿပီ ...

အိပ္ရာႏိုးႏိုးခ်င္း မ်က္လုံးႏွစ္လုံးစပြင့္ကတည္းက ေတြးမိသည္က ထိုကဲ့သို႔ပင္။ ေတြးေနရင္းႏွင့္ စိတ္ညစ္လာကာ အိပ္ရာကို တဘုံးဘုံးထုမိသြားသည္။

ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ဒီေန႔ေတာ့ က်ိန္းေသေရွာင္လို႔ရမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။

အမွတ္တမဲ့ နာရီကို လွမ္းၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ၆နာရီ။

ဟမ္ ! အခုမွ ၆နာရီပဲရွိေသးတာလား ... ငါ ဘယ္လိုေတာင္ ေစာေစာႏိုးေနရတာလဲ ... ပုံမွန္ဆို ၈နာရီေလာက္မွ အသည္းအသန္ထရတဲ့ ငါကေလ ...

မတတ္ႏိုင္။ ႏိုးလာမွေတာ့ ေက်ာင္းကိုေစာေစာသြားဖို႔ပဲ ျပင္ဆင္ရေတာ့သည္။ ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲေနသည့္အခ်ိန္မွာေတာင္ အေတြးေတြက ေတာင္ေရာက္လိုက္ ေျမာက္ေရာက္လိုက္ႏွင့္ ရႈပ္ရွက္ခပ္ေနသည္။ ငါးလႊာကေန တိုက္ေအာက္ေရာက္ဖို႔အထိေတာင္ ေျခေခ်ာ္မက်ဖို႔ လူက မနည္းသတိထားၿပီး ဆင္းေနရသည္။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကိုေရာက္ေတာ့လည္း လူက အေတြးေတြလြင့္ေမ်ာေန၍ ႏွစ္စီးေလာက္ လြတ္သြားေသးသည္။

ယခု ေလးဆက္ျဖစ္ေနသည့္ ခံစားခ်က္ကို‌ေဖာ္ျပရမည္ဆိုရင္ေတာ့ ပထမဆုံးအလုပ္အင္တာဗ်ဴးအတြက္ ရင္တုန္သည့္ခံစားခ်က္လိုမ်ိဳး၊ ေက်ာင္းမွာ Oral Test ေျဖဖို႔ ရင္တုန္သည့္ခံစားခ်က္လိုမ်ိဳးထက္ ဆယ္ဆပိုဆိုးေနတာျဖစ္သည္။ အနည္းဆုံးေတာ့ အလုပ္အင္တာဗ်ဴးတို႔၊ Oral Test တို႔မွာက ေဆး႐ုံေရာက္ေလာက္သည့္အထိ အ႐ိုက္မခံရႏိုင္ဘူးေလ။

က်စ္ ! ဒီေန႔မွ ဘာလို႔အခ်ိန္ေတြက အရမ္းျမန္ေနရတာလဲ။ ပုံမွန္ဆို ကားက်ပ္ေနက်လွည္းတန္းက အခုေတာ့  မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းေရာက္သြားသလိုပင္။ ဒီေန႔မွ အရာအားလုံးက ေလးဆက္ဘက္မွာ မရွိသလိုမ်ိဳး ခံစားေနရသည္။ ဆိုး႐ြားလိုက္တာ။

လွည္းတန္းမွာ ဆင္းၿပီး လွည္းတန္းကေနတဆင့္ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေက်ာင္းသို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာသည့္အခ်ိန္၌လည္း အေတြးေတြက ေယာက္ယက္ခတ္ေနၿပီး အလိုလိုေနရင္း ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြပါ ေအးစက္လာသည္။