လွမ်းရိပ်ငွေ့တို့ ကြွေလွင့်ချိန် ( လြမ္းရိပ္ေငြ႕တို႔ ေႂကြလြင့္ခ်ိန္ )

အပိုင္း ( ၃၃ ) ( Zawgyi )

မိုးနံ႔ေလနံ႔တို႔ ပ်ံ႕လြင့္ေနသည့္ ညတစ္ည ... ။

ေကာင္းကင္ယံတစ္ခုလုံး မႈိင္းညႇိဳ႕ေနကာ တိမ္စိုင္တိမ္မည္းတို႔ကသာ အစဥ္ဖုံးလႊမ္းထားသျဖင့္ လမင္းႀကီးကေတာင္ ပုန္းကြယ္ေနရသည္။ ႐ြာမလိုဟန္ျပင္ေနေသာ မိုးတိမ္ထုထည္ေၾကာင့္ အေအးဓာတ္က အျပင္ဘက္မွာ အနည္းငယ္လြင့္ပ်ံ႕ေနလ်က္ရွိသည္။

လူတကာအိပ္ေမာက်ေနသည့္အခ်ိန္ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ လမ္းမ‌ေပၚ၌ မည္သည့္အသံကိုမွမၾကားရဘဲ ပကတိတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လ်က္သား။ လူသြားလူလာကင္းမဲ့ေနသျဖင့္ လမ္းမီးတိုင္မွ အလင္းေရာင္တို႔သည္ပင္ အနည္းငယ္အေဖာ္မဲ့ေနသေယာင္။

ထိုစဥ္ အားေကာင္းသည့္ တိတ္ဆိတ္မႈထုထည္ကို ေဖာက္ထြင္းထြက္ေပၚလာသည္က ငါးလႊာတိုက္ခန္းငယ္တစ္ခုဆီမွ ဖုန္းျမည္သံ ... ။

ေလးဆက္တစ္ေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္အိပ္ေမာက်ေနစဥ္ နားထဲသို႔ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ေနသည့္ဖုန္းျမည္သံတစ္ခုက စူးရွစြာတိုးဝင္လာသည္။ အၾကားအာ႐ုံ၏လႈံ႕ေဆာ္မႈေၾကာင့္ လက္တစ္ဖက္က အလိုလိုဖုန္းရွိရာသို႔ စမ္းၾကည့္မိသြားသည္။

ဖုန္းကို ကိုင္မိေတာ့ တစ္ဖက္က ဖုန္းက်သြားသည္ထင့္။ မည္သည့္အသံမွ ဆက္ထြက္မလာေတာ့။ ေလးဆက္ကေတာ့ အိပ္ခ်င္စိတ္တို႔ မင္းမူေနေသးသျဖင့္ အခုထိ မ်က္လုံးတို႔က ပြင့္မလာေသး။

ထိုစဥ္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဖုန္းျမည္သံထြက္ေပၚလာသျဖင့္ မ်က္လုံးပင္မဖြင့္ႏိုင္ဘဲ ဖုန္းကို အလ်င္အျမန္ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။

“ ဟဲ ... လို ... ”

အိပ္ခ်င္မူးတူးအသံျဖင့္ ေျပာလိုက္မိသလားဆိုတာကိုပင္ သတိမမူမိေလာက္သည့္အထိ အိပ္ခ်င္စိတ္တို႔က အလြန္အမင္းလႊမ္းမိုးထားသည္။

“ ဖုန္းကိုင္တာ ဘယ္သူလဲ ”

တစ္ဖက္ဖုန္းထံမွ ခပ္မာမာ ခပ္ထန္ထန္သက္ႀကီးပိုင္းအသံမ်ိဳးထြက္ေပၚလာသျဖင့္ ေလးဆက္ အိပ္ခ်င္ေနသည့္ၾကားက ပိုစိတ္ဆင္းရဲသြားရသည္။

ဒီလူက ဘာလဲဟ ... ႐ူးေနတာလား ... သူကပဲ စဆက္ေသးတယ္ ... ၿပီးေတာ့ သူကပဲ ငါ့ကို ဘယ္သူလဲဆိုၿပီး ေမးေသးတယ္ ...