လွမ်းရိပ်ငွေ့တို့ ကြွေလွင့်ချိန် ( လြမ္းရိပ္ေငြ႕တို႔ ေႂကြလြင့္ခ်ိန္ )

အပိုင်း ( ၅၄ ) ( Unicode )

ဘာလိုလိုနှင့် ဩဂတ်လသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။

စားသောက်ဆိုင်က ဖြစ်ရပ်တွေအပြီးမှာတော့ ဇင်ဇင်လည်း ဈာန့်ကို လက်လျော့လိုက်တော့သည်။

နေ့စဉ် နေ့တိုင်း ဈာန်ရဲ့ပြိုလဲမှု‌များကို တွေ့မြင်ခဲ့ပြီးသည့်နောက်မှာ လေးဆက်ကို မေ့ပစ်လိုက်ဖို့ အတင်းတွန်းအားမပေးရက်တော့ပဲ ဈာန် စိတ်ချမ်းသာဖို့အရေးကိုသာ ပိုဦးစားပေးခဲ့မိသည်။

ဒါက အတ္တဆိုရင်တောင်မှ မောင်ငယ်ဖြစ်သူ စိတ်ချမ်းသာဖို့အတွက် ဖြစ်ပေါ်လာသော အစ်မတစ်ယောက်ရဲ့အစွန်းအထင်းမရှိသည့် အဖြူရောင်အတ္တမျှသာဖြစ်သည်။

ဒီနှစ်ဆို ‌ဈာန်က ဆယ်‌တန်းဖြစ်သည်။ ဘဝ‌အချိုးအကွေ့တစ်ခုကို ဖြတ်သန်းရတော့မည့် အရေးကြီးအချိန်အခါလည်းဖြစ်သည်။ သို့ပေမဲ့ ဈာန်က ထိုစာမေးပွဲကို လုံးဝဂရုမစိုက်။

နေ့တိုင်း ဇင်ဇင်ကို ကျောင်းအပို့အကြိုလုပ်ပေးသည်။ အမှန်တော့ ဇင်ဇင့်ကို ကြိုပို့လုပ်ပေးချင်တာထက် လေးဆက်ကို တွေ့ချင်တာလို့ပြောရရင် ပိုမှန်မည်ထင်သည်။

နောက်တော့မှ ဈာန့်ကို မနည်းတောင်းပန်ကာ ကျောင်းအပို့အကြိုနှစ်ခုလုံးမလုပ်ဘဲ အကြိုတစ်ခုပဲလုပ်ပေးဖို့ အာပေါက်မတတ်နားချရသည်။

ကျောင်းလာပို့သည့်အချိန်ထက် လာကြိုသည့်အချိန်မှာ လေးဆက်နှင့်တွေ့ဖို့ အခွင့်အရေးပိုများကြောင်း အချက်အလက်ပေါင်းများစွာ၊ သီအိုရီပေါင်းများစွာ ထုတ်ပြရှင်းလင်းပြီးတော့မှ သကောင့်သားက ကြည်ကြည်ဖြူဖြူလက်ခံတော့သည်။

ဈာန်က ဇင်ဇင့်ကို လာကြိုသည့်အချိန်တိုင်း ကျောင်းထွက်ပေါက်အနီးအနားမှာပဲ ကားရပ်ကာ ကားမှန်အမည်းမှတဆင့် လေးဆက်ကို အမြဲတမ်းငေးကြည့်တတ်သည်။ လေးဆက် ကားလမ်းတစ်ဖက်ခြမ်းကို ကူးကာ ဘတ်စ်ကားပေါ်တက်သွားတော့မှ ဈာန်က ဇင်ဇင့်ကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးလေသည်။

ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ ဇင်ဇင် ဈာန့်ကားနဲ့ မလိုက်ချင်ပေ။ သူ့ဟာသူ လေးဆက်ကို ကြည့်နေတာနဲ့ပဲ ဇင်ဇင်က ဘာမဆိုင်ညာမဆိုင်အချိန်တွေ ပုတ်ရသည်။ နင့်ဟာနင် လေးဆက်ကို ဒီတိုင်းလာကြည့်လို့မရဘူးလားလို့ မေးမိပြန်တော့လည်း လုံးဝလက်မခံပေ။