လွမ်းရိပ်ငွေ့တို့ ကြွေလွင့်ချိန် ( လြမ္းရိပ္ေငြ႕တို႔ ေႂကြလြင့္ခ်ိန္ )

အပိုင္း ( ၅၇ ) ( Zawgyi )

ျဖစ္တည္မႈေလးတစ္ခုက‌ေန အစျပဳခဲ့တဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ... ။

အဲဒီျဖစ္တည္မႈေလးေၾကာင့္ပဲ တစ္ခ်ိန္လုံးေအးစက္ေနတဲ့ ငါ့ရဲ႕ႏွလုံးသားေလးက ေႏြးေထြးခဲ့ရတယ္။

သက္ဆိုင္သူက မသိေပမဲ့လည္း ငါကေတာ့ သိေနခဲ့တယ္။

ငါ့ဘက္က စတင္ခဲ့တဲ့ ေမတၱာတရားေတြကိုး။

ငါ့ဘက္က တစ္ဖက္သတ္ေပးခဲ့တဲ့ အခ်စ္ေတြကိုး။

ျမင္ျမင္ခ်င္း စသတိထားမိခဲ့တာလည္း ငါ တစ္ေယာက္တည္း ... ။

ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမိသြားခဲ့တာလည္း ငါ တစ္ေယာက္တည္း ... ။

နာက်င္‌ေၾကကြဲခဲ့ရတာလည္း ငါ တစ္ေယာက္တည္း ... ။

ဝမ္းနည္းပူ‌ေဆြးခဲ့ရတာလည္း ငါ တစ္ေယာက္တည္း ... ။

အဲဒီလူရဲ႕ဂ႐ုစိုက္မႈကို မရခဲ့တာလည္း ငါ တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။

ဥေပကၡာတရားေတြက ခ်ိဳၿမိန္တယ္ဆိုၿပီး ဟန္ေဆာင္အၿပဳံးနဲ႔ ဒဏ္ရာေတြကို ဖုံးကြယ္ထားမိတယ္။

အဲဒီလူရဲ႕အၿပဳံးေတြကို ေတြ႕တိုင္း မက္ေမာမိသလို မ်က္ရည္ေတြကို ေတြ႕တိုင္းလည္း ရင္နာမိျပန္တာပဲ။

အဲဒီလူရဲ႕အၿပဳံးေတြက ငါ့ေၾကာင့္ျဖစ္တည္လာတာမဟုတ္ေပမဲ့ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ ငါ့ေၾကာင့္မွန္း သိေနရတဲ့အခါ ႏွလုံးသားက ပိုၿပီးနာက်င္ရတယ္။

အဲဒီလူရဲ႕မဆုံးႏိုင္တဲ့မ်က္ရည္ေတြကို ျမင္ေနရတိုင္းလည္း ငါ အဲဒီထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာ သည္းသည္းထန္ထန္ ငိုေႂကြးမိေနတုန္းပဲ။

သံပတ္ေပးထားတဲ့ အ႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္လို လႈပ္ရွားသြားလာေနတဲ့ အဲဒီလူကို ျမင္လိုက္တိုင္း ငါ့ရင္မွာ ျဖည္မဆည္ႏိုင္ဘူး။

အရင္တုန္းက အရမ္း႐ိုးရွင္းခဲ့တဲ့ အဲဒီလူရဲ႕ကမာၻက အခုေတာ့ ဟန္ေဆာင္မႈေတြ အဆမတန္လႊမ္းၿခဳံထားေလရဲ႕။

အၿပဳံးေတြက အသက္မပါေတာ့ဘူး။

ရယ္သံေတြက မ႐ႊင္ျမဴးေတာ့ဘူး။

အၾကည့္ေတြက မေတာက္ပေတာ့ဘူး။

အဲဒီလူရဲ႕ကမာၻက ႐ုတ္ျခည္း ေမွာင္အတိက်သြားသလိုပဲ။