လွမ်းရိပ်ငွေ့တို့ ကြွေလွင့်ချိန် ( လြမ္းရိပ္ေငြ႕တို႔ ေႂကြလြင့္ခ်ိန္ )

အပိုင္း ( ၄၄ ) ( Zawgyi )

ေနမင္းႀကီးက အေနာက္ဘက္အရပ္ဆီသို႔ တျဖည္းျဖည္း ငုပ္လွ်ိဳးသြားေလၿပီ။ အဲဒီေနာက္မွာ‌ေတာ့ ေမွာင္ရိပ္သန္းေနသည့္ အေငြ႕အသက္မ်ားက ေတာင္စဥ္ေတာင္ေၾကာတစ္ေလွ်ာက္ ရစ္ပတ္လႊမ္းၿခဳံလာသည္။

သို႔ေသာ္ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္တစ္ခြင္၌မူ မီးအလင္းေရာင္မ်ားျဖင့္ လင္းထိန္ေနဆဲပင္။ ညဘက္ခ်ိန္ခါျဖစ္ေသာ္ျငား က်ိဳက္ထီး႐ိုးရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ၌ ဘုရားရွိခိုးသူမ်ား၊ ပုတီးစိတ္သူမ်ား၊ အဓိဠာန္ဝင္သူမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနလွ်က္ရွိသည္။

ထို႔အျပင္ ညအေမွာင္၌ အေထာက္အကူျပဳေပးထားသည့္ စလိုက္မီးေရာင္မ်ားေၾကာင့္ ဆံေတာ္ရွင္က်ိဳက္ထီး႐ိုးေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးမွာလည္း ေ႐ႊေရာင္တလက္လက္ေတာက္ပေနသည္မွာ အလြန္အမင္းၾကည္ညိဳသပၸယ္စရာေကာင္းလွ၏။

ဈာန္‌ေရာင္ခတို႔ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ကေတာ့ ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္ေနေသာ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတြင္ ထိုင္ကာ လႈပ္ရွားသက္ဝင္သြားလာေနၾကသူမ်ားအား ဘာရယ္မဟုတ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

သို႔ေသာ္ျငား ဈာန႔္အၾကည့္မ်ားက အသက္မဝင္သည့္ အၾကည့္မ်ားျဖစ္ေနေၾကာင္းကို ရိပ္မိေနသည့္ လေရာင္ႏွင့္ ေန႔သစ္တို႔မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအား ၾကည့္ကာ စိတ္မခ်မ္းသာလွပါ။ က်ိဳက္ထီး႐ိုးရင္ျပင္ေပၚစေရာက္ကတည္းက ဈာန္တစ္ေယာက္ အရယ္အၿပဳံးကင္းမဲ့ကာ ခပ္တည္တည္ျဖစ္ေနသည္မလား။

သူ ခ်စ္လွပါသည္ဟုဆိုသည့္ ကိုေလးဆက္နားကိုေတာင္ မကပ္ဘဲ ခပ္ခြာခြာေနကာ သူ စိတ္ဆိုးေနေၾကာင္း ဆႏၵျပေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းအဆိုးအေပေလးေၾကာင့္ လေရာင္ႏွင့္ ေန႔သစ္တို႔မွာ ရယ္ရမလို ငိုရမလို။

“ ဈာန္ မင္း အဆင္ေျပရဲ႕လား ”

ေအးစက္ေနသည့္ အေျခအေနကို စကားလုံးမ်ားျဖင့္ ထိုးခြင္းလိုက္သူက ေန႔သစ္။

“ မေျပဘူး ... လုံးဝ ေျပမေနဘူး ”

ဈာန႔္အသံကို နားေထာင္ၾကည့္႐ုံနဲ႔တင္ သူ ဘယ္ေလာက္ထိ စိတ္လက္မၾကည္မသာျဖစ္ေနေၾကာင္း သိသာလွသည္။

“ ဈာန္ စိတ္ေလွ်ာ့ပါကြာ ... မင္းလည္း ကိုေလးဆက္ အေၾကာင္းသိရဲ႕သားနဲ႔ ... သူက အဲဒီလိုျဖစ္ပါေစလို႔ တမင္ရည္႐ြယ္ၿပီးလုပ္ေနတာမွမဟုတ္တာ ... ေန႔လည္ကလည္း မင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲက ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ ထထြက္သြားေတာ့ ကိုေလးဆက္က မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ က်န္ေနခဲ့တာ ”