လွမ်းရိပ်ငွေ့တို့ ကြွေလွင့်ချိန် ( လြမ္းရိပ္ေငြ႕တို႔ ေႂကြလြင့္ခ်ိန္ )

အပိုင်း ( ၄၀ ) ( Unicode )

ည ၇နာရီ‌အချိန်ခန့်ဖြစ်သည်။

“ ဦးလေး ရပြီ ... ကျွန်တော့်ကို ဒီနားလေးမှာပဲ ရပ်ပေးပါ ”

သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ဆုံမည်ဟုချိန်းထားသည့် ရန်ကုန်ဘူတာကြီးထိပ်နေရာမှာပဲ တက္ကစီဦးလေးကြီးကို ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။

ညမိုးချုပ်ဖြစ်သော်ငြား ရန်ကုန်ဘူတာကြီးက‌တော့ ထုံးစံမပျက်စည်ကားနေမြဲ။ ရန်ကုန်ဘူတာကြီးအတွင်း အထုတ်အပိုးကြီးငယ်အသွယ်သွယ်နှင့် လူများကား ထွက်လာလိုက်၊ ဝင်လာလိုက်ဖြင့် ပျားပန်းခတ်တမျှ သွားလာလှုပ်ရှားနေကြသည်။

ယခု သွားမည်က နှစ်ညအိပ် သုံးရက်ခရီးစဉ်သာဖြစ်သည်မို့ အဝတ်အစားများ၊ တစ်ကိုယ်ရည်သုံးပစ္စည်းများ ထည့်ထားသည့် လွယ်အိတ်လေးတစ်လုံးသာ သူ့မှာ ပါလာသည်။

တီရှပ်အဖြူပေါ်မှာ မီးခိုးရင့်ရောင်ဆွယ်တာအနွေးထည်‌လေးကို ထပ်ဝတ်ထားပြီး အနက်ရောင်ချည်သား‌ဘောင်းဘီကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဝတ်ဆင်ထားသည့် လေးဆက်၏သွင်ပြင်သည် ဆယ်ကျော်သက်ကောင်လေးတစ်ယောက်လို လန်းဆန်းတက်ကြွနေသည်။

သူ ညွှန်ပြလိုက်သည့်နေရာ၌ တက္ကစီက ထိုးရပ်သွားသဖြင့် လွယ်အိတ်ကို ကောက်လွယ်ကာ တက္ကစီပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်။ အဲဒီနောက် အကျင့်ပါနေသည့် စကားတစ်ခွန်းက သူ့နှုတ်ခမ်းမှ အလိုလိုထွက်ကျလာသည်။

“ ကျေးဇူးပဲ‌နော် ဦးလေး ”

တက္ကစီတံခါးကို အသာအယာပြန်ပိတ်ပေးလိုက်ပြီး ဘေးဘီဝဲယာကို လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်‌တော့ ဘယ်သူကိုမှမတွေ့။ အဲဒါနဲ့ တစ်ယောက်တည်း အရှေ့ဘက်ကို ဆက်လျှောက်သွားပြီး မြတ်သူတို့ကို ရှာနေစဉ်မှာပင်

“ လေးဆက် ! ဟေ့ကောင်ရေ ! ငါတို့က ဒီမှာ ! ”

မြတ်သူရဲ့အသံက ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ထွက်ပေါ်လာသည်။ အသံထွက်လာသည့်နေရာကို လှမ်းကြည့်မိတော့ မုန့်ဆိုင်နားတွင် ရပ်နေသည့် မြတ်သူနှင့်မေမြတ်အား တွေ့လိုက်ရသည်။ မောင်နှမနှစ်ယောက်သား အထုတ်အပိုးကိုယ်စီအပြည့်နှင့် ... ။

မဟုတ်သေး။ မြတ်သူမှာက သူ့လိုပင် လွယ်အိတ်တစ်လုံးသာ ပါလာသော်လည်း မေမြတ်ကတော့ လက်ဆွဲအိတ်က နှစ်လုံး၊ မုန့်တွေ ထည့်ထားသည့်အိတ်က တစ်လုံး၊ ပခုံးမှာ စလွယ်သိုင်းထားသည့်အိတ်က တစ်လုံးဖြင့် မျိုးစုံကြိုးခုန်ကာ တစ်ယောက်တည်းအလုပ်ရှုပ်နေသည်။