Zakończona✔
Dwa różne życia, które nigdy nie mogły połączyć się w świetle prawdziwych uczuć.
Jungkook nigdy nie sądził, że życie pociągnie go w cień zemsty, a
pragnął tylko sprawiedliwości.
Nie sądził, że droga do zemsty będzie tak trudna, kiedy st...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Chłopak czytający list spojrzał w stronę oczekującego Taehyunga, starając się nie pokazać po sobie niczego, co mogło wzbudzić w nim niepokój. — To tylko listy od twojego ojca, który prosi cię o powrót do domu — rzekł w stronę blondyna, którego zmuszony był okłamać.
— Spalić to — burknął, krzyżujące ręce pod piersią, a Jungkook uśmiechnął się pod nosem, dobrze wiedząc, że młodszy nie odczyta w obecnej chwili listu od swojego ojca. — Wybacz, Jirae— przeszły krótkie słowa przez jego myśli, gdy zbierał wszystkie koperty. — Sporo ich wysłał — zauważył młodszy, przyglądając się Jeonowi.
— Chyba jest zdesperowany — odparł, nie ważąc się spojrzeć w stronę dwudziestolatka, który nie mógł dowiedzieć się jeszcze o jego prawdziwych intencjach oraz o Jirae, o której nie pamiętał, będąc nieświadomy swojego uczynku. Wiedział, że jeśli prawda wyjdzie na jaw, straci go bezpowrotnie, a to wszystko doprowadzi Taehyunga do załamania. Był świadomy tego, że nie uniknie tej prawdy, jednak chciał jakoś temu zapobiec.
— Mam gdzieś jego desperację po tym, co chciał mi zrobić — powiedział z urazą w głosie.
— Rozumiem twoją urazę, ale z pewnością ci kiedyś przejdzie, o ile on postawi coś w sobie zmienić — powiedział, przenosząc swoje oczy na chłopaka, który przyglądał się mu z namysłem.
— Wierzysz w zmiany? — zapytał nagle.
— W zmiany? — uniósł brew. — Raczej tak.. Dla kogoś, kogo się kocha, można się zmienić — odpowiedział, a na ustach Kima zakwitł szczery uśmiech.
— Lubię to — powiedział z entuzjazmem, a Jeon uniósł w zmieszaniu brwi.
— Co lubisz? — zapytał.
— Te słowa. Zmienić się dla kogoś, kogo kochasz — odpowiedział z uśmiechem. — Podobają mi się te słowa, bo przy tobie i dla ciebie cały czas pragnę się zmieniać na lepszą wersję samego siebie — wyznał szczerze, a Jungkook otworzył w zaskoczeniu oczy. — Czasem to jest takie frustrujące, bo jakbym bardzo się starał, nic mi nie wychodzi, ale moją siłą jesteś ty. Zanim cię poznałem, byłem okropną osobą, która przelewała swoje kompleksy i cały ból na innych, chcąc wyprzeć się za wszelką cenę prawdy o sobie. Nie zmienię tego, jaki byłem w przeszłości ani tego, co w życiu mnie spotkało, ale dzięki tobie ten ból nie jest taki przerażający, dlatego tak bardzo nienawidzę tego, że się ode mnie odsunąłeś — spojrzał swoimi zaszklonymi oczami w oczy męża, który czuł się okropnie przez te słowa, choć nie powinien, gdy były one słowami z serca Taehyunga. To zawieść, którą mu przyniesie, zniszczy ten piękny i szczery uśmiech na ustach dwudziestolatka. Zacisnął swoją dłoń na kopertach, nie chcąc więcej słuchać. — Ty jesteś moją nadzieją, Jungkook — wyznał.
— Chodź tu do mnie — szepnął, a Taehyung podszedł do niego, gdzie Jungkook otworzył swoje ramiona, by mógł przytulić się w jego ciało. — Wybacz, że cię zawiodłem. Wynagrodzę ci to czekanie. Na pewno musiałeś czuć się samotny — rzekł ze łzami w oczach, które ukrywał przed młodszym. Zacisnął swoje drżące wargi, gdzie po raz pierwszy w swoim życiu bał się przyszłości, której nie był w stanie zagwarantować Taehyungi i sobie. — Ale nie mniej mnie za swoją nadzieję. Cała siła, którą w sobie masz, nie jest darem ode mnie. Masz ją, bo pomimo tego całego pogmatwania w twoim życiu, zawsze tę siłę w sobie miałeś, tylko nie byłeś jej pewny — dodał, a Taehyung podniósł na niego swoje oczy, gdzie zaskoczył się widokiem łez Jungkooka.
