Zakończona✔
Dwa różne życia, które nigdy nie mogły połączyć się w świetle prawdziwych uczuć.
Jungkook nigdy nie sądził, że życie pociągnie go w cień zemsty, a
pragnął tylko sprawiedliwości.
Nie sądził, że droga do zemsty będzie tak trudna, kiedy st...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Dziękuje za 15k wyświetleń 💜 Rozdział będzie wyjątkowo jeden w tym tygodniu, ale jest za to długi. Następny pojawi się 30.12.2020 💜 Miłego czytania🥰
Jungkook leżał w swoim łóżku w posiadłości Kimów, gdzie wzrok wbity miał w sufit. Była późna godzina, a go nawiedzały najgorsze myśli i obawy, co do jutrzejszego dnia. Nie chciał iść na urodziny Hyulee, tym bardziej z Taehyungiem. Obawiał się tego, co mogło nowego przyjść do głowy Hyulee i Namjoona, którzy chcieli go za wszelką cenę powstrzymać przed kontynuowaniem tej zemsty.
Zagryzł się nerwowo na dolnej wardze, próbując wykombinować cokolwiek na swoją obronę w zależności z czym postanowi wyskoczyć dwójka podczas małego przyjęcia. — Co ja mam z nimi zrobić? — szepnął zirytowany, gdzie dłonią zmierzwił swoje przydługawe włosy. Spojrzał od niechcenia w stronę biurka, gdzie stał wygrany przez Taehyunga tygrysek, który jak na złość ustawiony był tak, że patrzył na niego. — Nie patrz tak — mruknął podnosząc się do siadu, gdzie podszedł do maskotki, którą położył pyskiem do drewna.
Słysząc pukanie do drzwi, zmarszczył swoje brwi, by podejść do wyjścia z pokoju i otworzyć drzwi. Widząc prezesa Kima, nieco się zaskoczył. — W czym mogę panu pomóc? — zapytał mężczyznę, który wyglądał na przepracowanego.
— Wybacz za tę godzinę, panie Jeon. — rzekł z ciężkością w głosie. — Ale nie wiem, czy uda mi się jeszcze przed wyjazdem z panem porozmawiać, a to jednak jest dla mnie bardzo ważne — powiedział z powagą w głosie.
— Nic nie szkodzi. Proszę mówić — powiedział ze spokojem w głosie.
— Chciałbym, żebyś uważał na mojego syna podczas wyjazdu do Jeju — powiedział z powagą w oczach, a Jeon zmrużył swoje oczy wsłuchując się z uwagą w jego słowa. — On jest bardzo podstępny i obawiam się, że może próbować coś kombinować, aby uniknąć wspólnego czasu z Dongseokiem. Bardzo zależy mi na tym, aby oni się do siebie zbliżyli — dodał.
— Proszę wybaczyć, ale ja nie jestem dobry w swatkach — zaśmiał się krótko pod nosem, czując się jak w jakiś nieśmiesznym serialu. Nie chciał w ogóle mieszać się do tej relacji, tym bardziej, że zależało mu na zatrzymaniu Taehyunga przy sobie.
— Nie chce, żebyś się nimi zajmował. Dongseok sobie poradzi z Taehyugiem. Chcę, żebyś tylko uważał na to, co mój syn robi podczas nieuwagi Dongseoka — wyjaśnił ochroniarzowi, który przytaknął w zrozumieniu głową.
— Postaram się uważać na niego i wciąż być, jak jego cień — wysilił się na nieszczery uśmiech.
— Wiem, że mogę na pana liczyć — uśmiechnął się poklepując bruneta po ramieniu.
— Oczywiście — przytaknął lekko głową.
— Już nie będę panu zawracał głowy. Proszę odpoczywać — rzekł sympatycznie, po czym odszedł zostawiając Jeona samego. Chłopak po odejściu właściciela powrócił do swojego pokoju, gdzie zamknął za sobą drzwi.
