Ecte ngadale dhe perpiqej te mos derdhte ushqimin nga pjata, pastaj ngriti koken lart dhe pa Leandren prane meje!
Per nje moment u step, hodhi syte me shpejtesi nga une dhe dukej sikur me pyeste e acaruar "Po ajo cdo ketu?", por pastaj mblodhi veten dhe u afrua ne anen tjeter te krevatit!
- Duhet ta hash te gjithen, keshtu me tha doktori - tha dhe u ul prane meje
- Do me ushqesh ti? - e pyes dhe e vura tabakan perpara vetes.
- Nese do, pse jo - m'u pergjigj.
- Haj vete - i them dhe mora lugen! Nuk doja te ndihesha i padobishem, pavarsisht cfare me kishte ndodhur mund t'ja dilja vete mbane pa ndihmen e askujt dhe, aq me pak ndihmen e saj!
Dora me dridhej, me zor arrija te fusja lugen ne goje!
U ndjeva njeriu me kot qe ekzistonte, as per te ngren nuk isha me i zoti, e urreja kete jete dhe doja vetem te vdisja, por e vetmja gje qe me mbante gjalle ishte familja, ishte motra me teper se gjithcka.
Ajo me kapi doren dhe filloi te me ndihmonte, me fshinte buzet, me jepte buke, me ndihmonte per te ngren!
E ndjeja veten njerin me patetik ne bote dhe, per nje moment nuk durova me, me erdhi ne maj te hundes gjithe ajo dhimbje, presion, deshperim, trishtim, doja te zbrisja nga ai dreq shtrati dhe te vrapoja jashte, te lagesha ne shi duke vrapuar, te rrezohesha dhe te vrisja kembet, t'i gjakosja dhe te ndjeja dhimbje, te vazhdoja te vrapoja serish deri sa te shtrihesha ne mes te asfaltit pastaj te qeshja me te madhe, te shqyhesha duke qeshur sepse me kishte ardhur ne maj te hundes gjithe ky trishtim mbytes!
Hodha tabakan duke e perplasur ne toke dhe hoqa batanijen nga kembet, do dilja nga ai dreq spitali edhe sikur te ecja zvarre!
Nevila me kapi nga krahu dhe me mbante duke qare, ndersa Leandra e trembur nuk po kuptonte cfare po ndodhte.
- Leshom, dua te iki nga ketu - bertita fort disa here, por kembet e mia ishin te dala jashte funksionit, ishin vetem nje barre me teper ashtu sic isha bere edhe une tashme.
- Qetesohu te lutem - thote Nevila dhe me kapi nga koka duke me mbeshtetur ne kraharorin e saj!
- Qetesohu - perseriti duke qare dhe me shtrengoi fort!
Ajo arome, ai perqafim, ato duar te buta qe me preknin fytyren, ai ngasherim i te qarit, gjithcka e saj me ben te shpertheja ne lot dhe ta perqafoja.
Pavarsisht se cfare kishte ndodhur, une e doja akoma dhe me teper se kurrdohere tjeter, ajo ishte dashuria ime e madhe!
Dera u hap dhe, me shpejtesi u fut doktori i cili sapo me pa ne ate gjendje futi dicka ne serum, dicka qe me beri te mos i ndjeja me muskujt e trupit dhe, ashtu i pafuqishem u keputa si te isha nje zog qe bie nga qielli!
Mbaja vetem syte hapur duke luftuar me gjumin qe vinte si pasoje e qetesuesit!
Ishin te gjithe aty, Nevila, Prinderit, Leandra dhe Motra e cila qante duke me shikuar! Ndiheshin keq per mua, kushedi cfare mendonin me mendjen e tyre!
Nuk kisha fuqi te flisja, por qe te qaja nuk me ndalonte asnje qetesues ne bote, asnje ilac nuk mund ta sheronte ate dhimbje qe ndjeja ne shpirt, asnje ilac.
Qaja nderkohe qe i shikoja te gjithe prane njeri tjetrit, e vetmja gje qe me bente te ndihesha mire, ishte fakti se cfardo gje e keqe qe te ndodhte kisha familjen prane, ajo kurre nuk te braktis, as ne stuhite me te forta te jetes dhe kjo ishte nje prej atyre stuhive.
****
Kishin kaluar dy jave qe nga aksidenti.
Vazhdoja po me te njejten sjellje me Nevilen, pavarsisht se e doja shume, perpara nxirrja veten time te ftohte dhe moskokcares, ndersa ajo nuk lodhej duke me trajtuar me dashuri, por ishte nje dashuri e vonuar, e cila duhet te ardhur me pare, ndoshta keshtu asgje nga keto nuk do kishte ndodhur dhe, une nuk do isha ne kete dreq spitali, por ne dhomen time duke ndejtur perqafuar me ate, ndoshta duke u puthur, ose duke bere dashuri, gjera qe tashme ishin vetem me imagjinaten time.
Thone se koha sheron gjithcka, ndoshta, por jo mua, jo kembet e miaa, keshtu mendoja se kisha arritur ne fund te ciklit tim si nje njeri i lumtur, lumturi nje vjecare dhe dhimbje per gjithe jeten.
Me kishin hequr hekurat nga kembet, hekurat e jashtem sepse disa i kisha te ngulura brenda! Dhe sipas doktorit, ishte koha qe ti rikthehesha jetes, te shkoja ne shkolle dhe te beja nje jete normale!
Keshtuqe, neser do ikja ne shkolle, por me karrike invalidesh!
Ishte momenti me i veshtire pas aksidentit, te me shikonin te gjithe te dorzuar para jetes, te gjynjezuar, te ndjenin meshire per mua...
