ချစ်စရာကောင်လေးအဖြစ် ကမ္ဘာကူးပြောင်းမယ့် အရှင်သခင်ကြီး

117

ပွဲမပြီးဆုံးသွားခင်အထိ ရှန်ချန်ယွီက ဂီတခန်းထဲမှမထွက်လာခဲ့ပေ။ ဒုတိယထပ်မှ လျှောက်လမ်းတွင် တယောသံ ပဲ့တင်ထပ်နေသည်။ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နှင့် သုန်မှုန်နေတတ်သောကလေးက တယောတီးလေ့ကျင့်နေသည်။

မိဘများက ရှန်ချန်ယွီ၏ အကျင့်စရိုက်နှင့် အသားကျနေသည်။ သို့မဟုတ် မိသားစုနှင့် ဆက်ဆံသောသူ့ပုံစံက သူ့မိဘများနှင့်ရှန်ချန်ကျင်းတို့၏ လုပ်ရပ်များကြောင့်ဟု ပြောလျှင်ပိုကောင်းမည်။

ရှန်မိသားစုသို့ ရှန်ချန်ကျင်း ပြန်ရောက်လာစဉ်က ရှန်ချန်ယွီသည် စိုးရိမ်ပူပန်နေခဲ့သော်လည်း စကားလာပြောရန်ကြိုးစားခဲ့သေးသည်။ သို့သော်ရလဒ်က သူ့အားမပျော်ရွှင်စေပေ။ အဖေရှန်နှင့် အမေရှန်တို့က ရှန်ချန်ကျင်းကိုသာ အာရုံစိုက်နေသည်။ မိသားစုသုံးယောက်၏ အမြင်တွင် ရှန်ချန်ယွီသည် မျက်စိစပါးမွေးစူးစရာသာဖြစ်သည်။ သူမတ်တပ်ရပ်နေသည်ဖြစ်စေ၊ ထိုင်နေသည်ဖြစ်စေ စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်စေသည်။

ငယ်ရွယ်သေးသောရှန်ချန်ယွီက သူတို့နှင့် အရောမဝင်နိုင်သကဲ့သို့ သူ့အမေ၏ နားလည်ရခက်သော အပြစ်တင်မှုများကိုလည်း မခံစားချင်သဖြင့် သူတို့သုံးယောက်အတူရှိနေသည်အား မြင်သည်နှင့် ဂီတလေ့ကျင့်ခန်းထဲတွင်သာ ကျိုးနွံစွာ လေ့ကျင့်နေခဲ့သည်။ တစ်ခါတစ်ရံတွင် သူတို့သုံးယောက်စားသောက်ပြီးမှသာ ကလေးထိန်းက သူ့ကိုညစာစားရန်လာခေါ်လေ့ရှိသည်။

သို့သော် ယနေ့ညတွင် ဧည့်သည်များ၏ အရှေ့၌ရှန်ချန်ယွီ ပြုမူသွားပုံက အမေရှန်အား ရုတ်တရက် မကျေမနပ်ဖြစ်စေပြန်သည်။ သူမက သစ်သီးပန်းကန်တစ်ချပ်ယူလာကာ ရှန်ချန်ကျင်းရှေ့၌ ချပေးပြီး အဖေရှန်ထံ ညည်းညူပြောဆိုလိုက်သည်။ " သူက ဒီနေ့အရမ်းကွေ့လည်ကြောင်ပတ် မလုပ်နေလွန်းဘူးလား။ လူတွေသာ ကောင်းကောင်းမသိရင် ကျွန်မတို့ရှန်မိသားစုက သူ့ကိုဆိုးဆိုးရွားရွားဆက်ဆံတယ်လို့ ထင်ကြဦးမယ်။"

အမေရှန်၏ စကားများထဲ၌ ဘာစိတ်မလုံမှုမှ မရှိချေ။ ကြည့်ရသည်မှာ သူမက ရှန်ချန်ယွီကို ရှန်မိသားစုမှ ဆိုးရွားစွာ မဆက်ဆံဟု တကယ်ထင်နေပုံပေါ်သည်။ သူမ၏အမြင်တွင် သူတို့က မထင်မရှား မိဘမဲ့တစ်ယောက်ဖြစ်သည့် ရှန်ချန်ယွီကို မွေးစားခဲ့ပြီး အစာကျွေး၊ အဝတ်ဆင်ပေးကာ ဂီတပညာသင်ပေးခြင်းသည်ပင် ကောင်းမွန်သောလက်ဆောင်ဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။ ရှန်ချန်ယွီ ပါရမီပျောက်ကွယ်သွားခြင်းနှင့် နားကန်းသွားခြင်းကမူ သူ့အမှားဆိုသည်မှာ ထင်ရှားသည်။ ၎င်းက ရှန်မိသားစုနှင့် ဘာဆိုင်သနည်း။