Encountered a Mafia Boss

Chapter 95

Third Person’s POV

Tumingin si Zariyah sa paa niyang tinamaan at mahinang napamura nang sinubukan niyang tumayo ngunit hindi niya ito kaya. Tiningnan niya ang nag-aalalang mukha ni Kyzuez at maliit na ngumiti. Alam niyang maiiyak na ang kaniyang anak sa kahit na anong oras kaya kailangan nitong makita na okay siya.

“M-mama’s okay, baby.”

“Mamá, you're not okay po. I'll call for a help po.” tumingin siya sa paligid ngunit bago niya pa nalaman ang susunod na nangyari ay may naamoy siyang kung ano dahilan upang siya ay mawalan ng malay.

“Mamá, help me!” ito ang huli niyang narinig bago siya tuluyang mawalan ng malay.

“TANGINA, ang sabi ko ‘wag na ‘wag niyong sasaktan ang asawa ko!”

“Boss, pasensya na, wala talaga kasi kaming magagawa eh.” reklamo ng isa sa mga tauhan ni Kyle.

“What did you say?” tumingin ang binata sa isa sa pinakamagaling na sniper sa grupo niya bago walang awa na pinaputukan ang ulo nito.

Ipinalibot niya ang tingin sa lahat ng kasama nito bago isa-isang pinaputukan. “No one can hurt my wife.”

“Bro, relax,” it was Zach who just entered the room.

“Relax? Sinaktan lang naman nila ang babaeng mahal ko!” singhal nito sa binatang si Zach.

“but-”

“No buts, Zacharius. Iba ang usapan kapag sa asawa ko.” nagmamadali siyang lumabas ng kwarto at nagtungo sa isa sa mga kwarto niya rito sa mansyon.

“Hello po, who are you? Why did you save our life po?” magalang na tanong ng bata.

This is my child. Ito ang unang naisip ni Kyle habang nakatingin sa maamong mukha nito. Carbon copy nito si kyle kaya halata kahit na titigan palang.

Ginulo niya ang buhok ng anak at kinarga bago lumapit sa natutulog niyang asawa. Hindi pa siya nakakasagot nang muli siyang nagtanong. “Bakit po kita kamukha? Ikaw po ba ang papá ko?” nakikita ko ang galak sa kaniyang mukha.

“I am, little boy.” tumigil siya bago halikan ang labi ng natutulog niyang asawa. Umupo siya sa tabi nito at kinandong ang anak. “I am your father, kyzuez. I am Kyle Montenegro.” Tumigil ito at ngumiti. “Ako iyon.”

Ang mga mata nito ay tuwang tuwa na nakatingin saakin. “Really po? So, can I call you papa na po?”

Napatawa ito sa kaniyang sinabi at hinalikan sa noo ang bata. “Oo naman, tawagin mo nga akong gano'n,” excited nitong utos.

“Papa!” niyakap siya ng bata at nang yumakap ito sa kaniya, iba ang tuwang kaniyang naramdaman. Hindi siya makagalaw no'ng una ngunit ay mabilis rin na nakabawi at yinakap nang mahigpit si kyzuez.

Halos maluha na siya sa sobrang saya habang yakap yakap ang anak. “Thanks, god.” bulong nito.

ZARIYAH

Nagising ako sa hindi pamilyar na kwarto. Nasaan ako? Paano ako nakapunta rito? Tiningnan ko ang paligid at napansing wala ang anak ko. Mabilis akong bumangon ngunit napatigil nang maramdaman ang sakit sa likod ko.

“Ano ba ang gusto mong laruan? Bibili tayong dalawa mamaya.” rinig ko sa isang pamilyar na boses.

“Oh my god,” bulong ko sa sarili. Is that...

Pumasok ang isang lalaking may karga kargang bata.

Kyle?

With kyzuez?

Gulat ko silang tiningnan at hindi ko napigilang maluha. Is this for real? Si kyle na ba talaga ang nakikita ko? Kinusot ko ang mata at tiningnan siyang muli.

“K-kyle...” tawag ko sa kaniyang pangalan.

Maliit siyang ngumiti at binaba si kyzuez. “Gising ka na pala.” malamig nitong wika. May iba sa tingin nito. At hindi ko ito nagugustuhan.

“Mamá!” masayang sigaw ni kyzuez at nagmamadaling lumapit saakin. Niyakap niya ako at ganoon din ang ginawa ko. “Mamá, nakita ko na po si papa!” masaya nitong balita saakin. Ngumiti sa kaniya ang kaniyang ama ngunit hindi saakin.

Ang dami dami kong gustong sabihin ngunit wala ni-isang lumabas mula sa bibig ko. “Baby,” hindi ko alam kung sino ang tinawag ni Kyle kaya pareho kaming tumingin sa kaniya ni kyzuez.

Tiningnan niya lang ako bago lumuhod sa harap ni Kyzuez para magpantay sila. “Go to your uncle zach muna. May pag-uusapan lang kami ni mamá mo.”

Ay, hindi na pala ako ang baby.

Kyzuez nodded as he run to the next room.

“K-kyle... I missed y-you.” ito lamang ang lumabas saaking labi.

“Bakit tinago mo ang anak ko?” malamig ang tinig nito na siyang nagpahina lalo saakin.

Hindi ba siya masayang makita ako? Bakit iyon kaagad ang tinanong niya. Tapos hindi siya nagrespond sa I miss you ko.

“Bakit kailangan mo siyang ilayo sa'kin na sarili niyang ama? Tell me, Zariyah!” halos sigaw nitong tanong.

“I'm so sorry, kyle...” umiyak ako nang umiyak habang siya ay nakatingin lamang saakin nang malamig.

——
hi, sorry sa matagal na pag-update. sirang sira na ‘yung mental health ko dahil sa family ko yet kailangan kong maging matatag sa paningin nila.