{ Deel 3 van de MBBF }
Hanna haar leven is de afgelopen jaren een hoop veranderd. Ze heeft vrienden verloren en nieuwe vrienden leren kennen. Ze heeft ontdekt wat liefde was en welke problemen een relatie met zich meebrengt. Ze heeft pijn en verdrie...
Ik lag op de bank onder een lekker warm dekentje toen Marc thuis kwam van werk. Hij kwam naast me zitten en gaf me een kus. Ik glimlachte. "Hoe was het op het werk?" Vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op. "We zijn er nu vrijwel zeker van dat degene die je heeft aangereden de man is die jij dacht dat het was. De politie heeft hem opgepakt en zijn hem nu aan het ondervragen. Dean werkt tot nu toe mee en helpt goed mee en heeft al voor meerdere nieuwe informatie gezorgd. Dus ik denk dat het niet lang meer duurt voor we verder kunnen gaan en de onschuld kunnen bewijzen van onze cliënt"
Ik knikte en legde mijn hoofd op zijn been. "En wat heb je de hele dag gedaan?" Vroeg Marc. "Tess en Keegan zijn langs geweest en we hebben weer bij gekletst. Voor de rest het normale, slapen en Netflix" Hij lachte. "Doe jij ooit iets anders?" Ik knikte. "Werken, maar ja, iemand heeft mijn laptop verstopt" Hij knikte. "Je moet rust houden en als jij nu weer mee gaat helpen met die zaak krijg je nooit genoeg rust"
"Ja, ja, ik weet het" Hij lachte. "Ik ga maar eens koken" Ik knikte en ging rechtop zitten. "Ik denk dat ik ondertussen even in bad ga" Hij knikte en drukte een kus op mijn voorhoofd. "Moet ik je helpen naar de badkamer?" Ik schudde mijn hoofd. "Het gaat al weer een stuk beter en ik kan al weer wat verder lopen" Hij knikte.
Ik liep op een slakkentempo naar de badkamer en zette het warme water aan. Terwijl het bad zich vulde ging ik op de rand zitten en wachtte ik tot hij redelijk ver vol was gelopen. Ik trok mijn kleren uit en ging voorzichtig in het warme water zitten.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Mijn hoofd rustte op de rand terwijl ik genoot van het warme water. Voorzichtig ging ik met mijn hand over mijn buik. Ik voelde me eigenlijk nog steeds rot over het idee dat ik een baby was verloren. Ik wilde er eigenlijk met Marc over praten maar ik wilde ook weer niet te veel stress op hem leggen. We waren niet eens lang samen en ik was al in verwachting. Na het ziekenhuis was het daar ook niet meer over gegaan.
Het was ook niet zomaar iets waar je rustig tijdens het avondeten over ging praten. Ik werd nu al zo ongeveer gedwongen om bij hem in huis te komen, terwijl we nog niet lang samen waren. Hier hadden we beiden niet op gerekend.
Ik wilde er met hem over praten maar ik wist niet wat zijn reactie zou zijn als ik er over begon. We hebben niet eens een openbare relatie, laat staan dat we klaar zijn voor kinderen. Ik wist niet wat er in zijn hoofd rond dwaalde en daar werd ik gek van. Ik wilde weten wat er nou precies in zijn hoofd afspeelde.
Ik waste mijn lichaam en stond op. Een scheut van pijn ging door mijn onderbuik, zodra ik op mijn benen stond. Ik probeerde mijn balans te houden en uit bad te stappen. Ik droogde me zittend af en trok schone kleren aan die ik op de wastafel had gelegd.
Marc stond druk te koken. Ik liep langzaam verder naar de eettafel en ging daar vast op een stoel zitten. "Het eten is over enkele minuten klaar" Ik knikte. "Wanneer moet je weer op controle?" Vroeg Marc. "Morgen om 10 uur" "Dan ga ik wel met je mee" Ik zuchtte. "Dat hoeft niet, ik vraag Jaden wel"
"Hanna, ik wil mee" Ik keek hem aan. "Ik wil niet te veel druk op ons leggen" Hij schudde zijn hoofd. "Dat doe je niet, geloof me. Ik ga mee" Ik knikte. "Je vindt het toch niet te snel gaan, door het ongeluk en zo?" Hij schudde zijn hoofd. "Anders had ik niet aangeboden om je hier te laten wonen" Hij zette de pannen met eten op tafel en keek me aan. "Jij moet je niet zo veel zorgen maken om mij. Je moet nu alleen denken aan jezelf en je gezondheid dat die beter wordt" "Ik ben gewoon bang dat we dadelijk te snel gaan en dat je me dan zat wordt" Hij legde zijn handen op mijn schouders. "Hanna. Ik geef te veel om je om je zat te worden"
Ik haalde mijn schouders op. "Toen je dacht dat ik op een date was gegaan met een ander was je me anders vrij snel wel zat" Hij lachte. "Dat was een ander verhaal. Ik dacht dat je ons niet serieus nam"
Hij ging tegenover me zitten en schepte het eten op onze borden. Ik wilde praten met hem over de zwangerschap maar ik wist niet hoe ik het aan moest pakken. In stilte at ik mijn eten op.
"Waar zit je mee?" Ik keek op. "Niks" Hij trok zijn wenkbrauwen op. "Jij bent niet de enige die ziet aan andere mensen wanneer ze zich rot voelen" Ik zuchtte. "Wat als ik mijn ongeluk niet had gehad, en ik nog zwanger was, wat had je dan gedaan?" Hij keek verbaasd op. "Hoe kom je daar nou opeens bij?" Ik haalde mijn schouders op. "Dat wilde ik nog gewoon even weten" Hij knikte.
"Ik weet niet wat ik had gedaan, dat lag aan jou. Ik zou je sowieso steunen, wat je ook besloot" Ik knikte. "Je zit daar nog steeds mee, of niet?" Vroeg hij., Ik haalde mijn schouders op. "Het is niet dat ik een kind wilde hebben, maar toch voel ik me echt rot" Hij knikte. "Snap ik wel"
"Hanna, ik zal je altijd steunen, maak je geen zorgen"
