Four Years Later

Hoofdstuk 73

Marc zat tegenover me aan de eettafel. "Wil je er over praten?" Hij schudde zijn hoofd. "Er valt nergens over te praten." Ik knikte en begon met het afruimen van de tafel. 

"Waarom na 27 jaar?!" Zei opeens boos. Ik deed de borden in de vaatwasser. "Omdat hij voelde dat hij er nu klaar voor was" Marc stond op. "Hij kan niet zomaar mijn leven in lopen alsof er niks aan de hand is!" Ik ruimde de pannen langzaam op. 

"En dan Hailey! Hij heeft haar nooit gezien" "Marc, dat is niet zijn schuld" Marc zijn wenkbrauwen vlogen op. "Juist wel! Als Hailey gewoon twee ouders had, zou ze niet naar New York zijn gevlucht. Als ze gewoon een goed huis had, wilde ze geen drugs, dan was ze er nu nog" 

"Marc, jullie hadden het goed thuis, jullie waren misschien zonder vader, maar jullie moeder hield van jullie eindeloos." "We hadden het niet goed. Doordat mijn vader was vertrokken hadden we amper geld, als hij er was, dan hadden we een goed leven" 

Ik zette de vaatwasser aan en begon met schoonmaken van het aanrecht. "Kan je alsjeblieft stoppen met schoonmaken?" Riep Marc. 

"Wat wil je dat ik zeg?! Ik vraag of je wil praten? Jij wil er niet over praten, je wil er over schreeuwen. Maar je hebt geen reden om tegen mij te schreeuwen, want ik sta aan jouw kant. Maar je hoeft niet tegen mij te schreeuwen, want ik heb jou niks misdaan" Driftig ging ik door met schoonmaken. 

"Je hebt gelijk" Marc ging aan het kookeiland zitten en zuchtte. "Het is niet zijn schuld dat Hailey er niet meer is. Ja als hij er was geweest was het niet gebeurd, als ik die dag met Dean naar de film zou gaan was het ook niet gebeurd, er zoveel als waardoor Hailey er nu zou zijn. Je moet het niet afschuiven op je vader als het niet zijn directe schuld was" 

Marc knikte. Ik liep naar de eettafel en begon die schoon te schrobben. "Hanna stop met schoonmaken" Ik ging driftig door. "Hanna!" Marc pakte me vast. "Nee! Ik wil je helpen maar ik weet niet hoe. Ik weet niet wat ik moet zeggen om je een beetje beter te laten voelen. Ik wil je advies geven maar ik heb nog nooit in een gelijksoortige situatie gezeten en ik word er gek van dat ik je niet kan helpen!" 

Marc pakte het doekje uit mijn hand en gooide die op tafel. "Dat is niet erg. Je kan me helpen door gewoon hier te zijn" Hij trok me tegen hem aan. In stilte stonden we midden in de woonkamer. "Ik had niet tegen je moeten schreeuwen" 

"Waarom praat je niet een keer met je vader?" Marc zuchtte. "Die kans heb ik verpest" Ik liet hem los en ging met mijn hand in mijn jaszakje. "Hier is zijn nummer" Marc keek me verbaasd aan. "Hij vroeg of ik die wilde geven. Maar ik wilde het niet doen toen je boos was, want dan het je het weggegooid en waarschijnlijk had je daar later spijt van gehad" 

Marc drukte zijn lippen op mijn voorhoofd. "Je bent een schat" Ik glimlachte. "Als je dan buiten even belt, dan kan ik schoonmaken" Marc lachte. "Vooruit" 

~*~

"En?" Ik keek op van de televisie. "Goed, we hebben gewoon gepraat ons en hobby's. Ik denk dat ik hem wel mag" Marc kwam naast me zitten. "Marc, heb alsjeblieft niet te hoge verwachtingen" Hij keek me verbaasd aan. "Wat bedoel je?" 

"Je moet niet te veel verwachten. Hij komt na 27 jaar in je leven, pas gewoon op dat hij geen achterliggende reden heeft zoals geld" Marc zuchtte. "Het zal echt niet zo zijn, zo'n soort man is hij niet" 

"Je hebt hem twee uur gesproken, dan ken je iemand niet door en door, dat heeft meer tijd nodig" "Hanna, toe, laat het" Ik knikte. 

"Ik wil alleen dat je oppast" Hij knikte. Ik stond op en drukte een kus op zijn wang. "Ik ga slapen" 

Boven in bed kon ik alleen denken aan de vader van Marc. Hij was 27 jaar geleden vertrokken, komt plots uit de lucht vallen, verteld niet waarom hij nu hier is. Laat niks concreets van hem weten. Hij komt opeens om zijn zoon te leren kennen zonder gedachte. Ik vertrouw het gewoon niet. Daar heb ik misschien te veel vertrouwensproblemen voor...