{ Deel 3 van de MBBF }
Hanna haar leven is de afgelopen jaren een hoop veranderd. Ze heeft vrienden verloren en nieuwe vrienden leren kennen. Ze heeft ontdekt wat liefde was en welke problemen een relatie met zich meebrengt. Ze heeft pijn en verdrie...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik lag lui op de bank toen er aan werd gebeld. Ik stond op en liep langzaam naar de deur. Wederom werd er weer gebeld. "Jaa ik kom al!"
Ik opende de deur en daar stond Marc. "Ik wist niet zeker of je thuis was" Ik stapte opzij. "Waar zou ik anders moeten zijn?"
Ik gaf hem een kus en deed de deur achter hem dicht. "Je was vandaag eerder weg op het werk" Ik knikte. "Ik was moe en had geen zin meer dus ben ik maar thuis op de bank gaan liggen"
Marc leunde tegen mijn aanrecht. "Ik heb je dossier gelezen" Ik knikte. "Ik wil er liever niet over praten" Hij knikte en trok me tegen hem aan. "Je hoeft je niet meer zo te voelen. Ik doe mijn best om de beste versie van mezelf te zijn, voor jou" Ik glimlachte.
"Ik wil nog wel zeggen dat ik begrijp hoe je je voelde. Toen ik je dossier las dacht ik vaak aan de gevoelens die ik had nadat Hailey was vermoord. Ik denk dat ik nu pas haar eindelijk rust heb kunnen geven. Omdat ik weet wat jij allemaal hebt opgegeven om de zaak op te lossen"
Ik beet op mijn lip. Hij drukte zijn lippen op mijn mond. "Ik hou van je, Hanna, niemand kan daar verandering in brengen"
Ik legde mijn hoofd tegen zijn borst aan. "Ik ben blij dat je hier bent" Mompelde ik. Marc ging met zijn hand over mijn rug en leunde met zijn kin op mijn hoofd. Ik had mijn handen stevig om hem heen, bang dat ik heb weer kwijt zou raken. Zo stonden we denk ik wel een half uur in stilte.
"Heb je al gegeten?" Ik schudde mijn hoofd. "Ik wilde pizza gaan bestellen net voor jij kwam" "Geen pizza" Ik lachte. "Nu koken is veel te laat want dan moeten we eerst boodschappen gaan doen" Hij keek in mijn koelkast die ongeveer leeg was. Ik lachte schaapachtig.
"Ik heb een volle koelkast, dan maak ik iets te eten. Blijf je dan slapen?" Ik knikte. "Ik zal even wat spullen pakken" Ik pakte mijn tas en deed daar een jurkje in en een paar pumps. Ik pakte toiletspullen want ik wist niet of Marc net als ik een opruimbeurt had gedaan nadat het over was.
Binnen enkele minuten stonden we voor zijn appartement. Ik ging aan zijn kookeiland zitten en keek toe hoe hij stond te koken. "Nog vijf minuten, dan kunnen we eten" Hij liep naar me toe en legde zijn handen op mijn schouders terwijl ik nog steeds op het kookeiland leunde.
"Hanna, waar ben je het bangste voor? Tussen ons?" Ik draaide me om en keek hem fronsend aan. "Dat je me pijn doet en dat het weer fout loopt" Hij knikte. "Hoe kan ik die twijfel weghalen?" Ik haalde mijn schouders op. "Ik weet het niet" Fluisterde ik.
"Ik wil niet dat je bang bent" Ik keek hem in zijn bruine ogen aan. "Ik ook niet, maar toch ben ik het" Hij pakte mijn handen tussen zijn handen. "Als we op het werk bekend zouden maken dat we samen zijn... denk je dat ik zo wat van die angst kan weghalen?" Ik haalde mijn schouders op. "Ik weet het niet, het kan het juist ook meteen gecompliceerder en zwaarder maken om samen te zijn"
"Eerlijk gezegd, ik denk dat ik het zwaarder vind om het geheim te houden dan openbaar te zijn. Als we werk en privé gewoon wel zo houden als nu, tijdens werk niet te veel afleiden, niet meer dan nu, hoeft er geen probleem te zijn... Er hoeft verder niks te veranderen, hè" Ik beet op mijn lip.
Ik keek Marc lang aan. "Waar denk je aan?" Ik haalde mijn schouders op "Alle mogelijke manieren waarop dat fout kan gaan" Hij ging legde een hand op mijn wang. "Ik wil dat je me vertrouwd dat dit ons alleen maar sterker zal maken. Daarnaast, je zal geen last meer hebben van Xander" Ik lachte.
"Hanna ik beloof je dat er niks mis kan gaan" Ik keek hem moeilijk aan. "Ik wil je zo graag geloven" Hij liet me los en liep naar de pannen. "Wat denk je dan dat er mis gaat?" Ik haalde mijn schouders op. "Dat mensen mijn harde werk niet meer erkennen. Dat er praat komt. Dat mensen zich er mee gaan bemoeien" Hij knikte.
"Praat zal je altijd krijgen dat kan ik niet ontkennen. Maar je kunt je er druk om maken, de dag er door laten vergallen en je het tussen ons laten komen maar je kan er ook gewoon geen zak om geven. Of we nu samen waren of niet, mensen zullen altijd praten" Ik knikte.
"Mensen die zich bemoeien hebben ze een simpele zin voor gemaakt. 'Bemoei je met je eigen zaken'. Trek het je niet zo aan. Je hebt zo veel werk geleverd, zo veel waardoor mensen echt wel je werk erkennen, en zolang ik, June en Xander dat weten heb je geen problemen. En dat weten we allemaal, geloof me." "Xander misschien niet" Marc keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Zonder jou was er nu geen firma meer, jij hebt zijn shit opgelost, wrijf dat dan maar onder zijn ogen"
"Wat als mensen de link tussen ons en het ongeluk zien?" Hij zette de pannen op tafel en keek me aan. "Hanna, maak je nou niet zo veel zorgen! Je mag toch wel je eigen geluk maken" Ik ging aan tafel zitten en zuchtte.
"Waar zit je mee?" Vroeg hij terwijl hij tegenover me ging zitten. "Dat je gelijk hebt" Hij trok zijn wenkbrauwen op en grijnsde. "Wat zei je?" Ik rolde met mijn ogen. "Dat ga ik geen tweede keer meer zeggen" Hij lachte. "Dat verwachtte ik al"
