Four Years Later

Hoofdstuk 65

"Het is zo fijn om weer in mijn eigen bed te liggen" Marc ging op de rand van mijn bed zitten. "Je hebt bijna heel de vakantie in je eigen bed gelegen."  "Nee, dat was het bed van de tiener Hanna, ik ben niet meer dezelfde persoon als die in die kamer woonde. Dat ben ik niet meer" Hij boog voorover en drukte zijn lippen op mijn lippen. Ik sloeg mijn arm om hem heen. "Blijf alsjeblieft hier liggen" 

Hij schudde zijn hoofd. "Ik wil je dag niet verpesten, maar het is tijd voor werk" Ik knikte en stond op. Ik trok een wit jurkje aan en schoot in een paar witte hakken. Ik deed mijn blonde haren in een knot en deed mijn diamanten oorbellen in. Ik deed mijn make-up op en mijn parfum. 

Beneden had Marc een ontbijt klaar gemaakt. "Je ziet er prachtig uit" Ik drukte een kus op zijn mond. 
"Dank je" Ik ging zitten en nam een pancake op mijn bord. 

"We hebben dadelijk eerst een vergadering om te kijken hoe het is gegaan met alle zaken terwijl we weg waren, daarna gaan we gewoon aan het werk" Ik knikte. 

~*~

Na de vergadering werd ik in het kantoor van June geroepen. "Net tijdens de vergaderingen... Ik merkte iets op wat je even voor me moet uitleggen" Zei ze terwijl ze op haar bureaustoel ging zitten. Ik ging tegenover haar bureau staan. "En wat mag dat dan zijn?" 

"Je ring" Ik begon te blozen. "Wanneer heeft hij de vraag gesteld?"  Ik ging op haar sofa zitten. 

"We waren in zijn ouderlijk dorp en hij nam me de hele dag mee door het dorp en na het eten liepen we langs een groot meer. De zon ging bijna onder en toen ging hij opeens op zijn knie zitten" June glimlachte. "Had je het niet door?" Ik schudde mijn hoofd. 

"Ik wist dat er iets aan hem was, iets waar hij constant aan dacht. Hij wilde niet zeggen waar hij mee zat. Ik werd bijna boos op hem omdat hij iets voor me verborgen hield, maar toen dacht ik dat het wellicht iets met zijn verleden te maken had, dat hij het te zwaar vond ofzo, maar ik wilde het gewoon weten. Toen bleek het dat hij gewoon me ten huwelijk wilde vragen en nerveus was" 

June lachte. "Jij wilde boos worden omdat hij je ten huwelijk wilde vragen?" Ik knikte. "Dat kon ik toch niet weten. Ik had het totaal niet verwacht" Ze glimlachte. "Ik ben zo blij voor jullie. Ik zie jullie al helemaal samen oud worden" 

"Marc wordt oud, ik niet" June lachte. "Lieve schat, hij is misschien een paar jaar ouder, maar dat maakt niet meer uit. Als jullie tieners waren misschien. Hij wordt oud en jij ook" Ik rolde met mijn ogen. "Ik wil niet oud worden" 

June lachte hard. "Ik ook niet, maar op een gegeven moment kunnen we de strijd tegen vergankelijkheid niet meer winnen" Ik rolde met mijn ogen. "Diep gezegd hoor" Ze lachte. "Weet je wat, we kletsen wel verder tijdens een lunch, ga nu maar werken" Ik rolde met mijn ogen. "Werken is voor oude mensen" 

Lachend liep ik haar kantoor uit toen ik bijna tegen Marc botste. "Wat is er zo grappig?" Ik schudde mijn hoofd. "Niks" "Ik zou bijna denken dat je geheimen voor me hebt" Ik legde mijn hand op Marc zijn wang. "Lieverd, ik bespaar je de onzin gesprekken tussen mij en June, dat is een teken dat ik heel erg van je hou"

Hij knikte. "Dat neem ik dan maar gewoon van je aan" Ik knikte. "Doe dat maar" Hij drukte zijn lippen kort op mijn mond. "Ga je straks mee lunchen?" "Ik heb al een date met June" Hij rolde met zijn ogen. "Ga dan nu maar werken, want ik wil vanavond op tijd naar huis" "Maar wat als ik moet overwerken?" Hij haalde zijn schouders op. "Dan eet ik wel in mijn eentje pizza" 

Ik kneep mijn ogen samen. "Dit is omkoperij" Hij knikte. "Wat wou je er tegen doen? Mij aanklagen? Een rechtszaak tegen me beginnen?" "Breng me niet op ideeën" Hij lachte en drukte een kus op mijn wang. "Ik spreek je straks wel weer" Ik knikte en liep door naar mijn kantoor. 

Ik zat net drie seconde voor Daphne mijn kantoor binnen kwam rennen. "Iedereen heeft het erover!" Ik keek verbaasd op. "Ook blij om jou weer te zien, hoe was je vakantie?" Grapte ik droog. "Niet zo goed als die van jou, ik ben niet verloofd. Tijdens de partner-vergadering had iedereen je ring wel gezien, of eerder je rots. Hoe durf je mij niks te vertellen!?!" 

"Daphne, ik zie je toch pas net" Ze zuchtte. "Je bent zo'n geluksvogel. Terwijl jij verloofd raakte ben ik twee weken met mijn vriend naar zijn ouders gegaan, die mij totaal niet mogen. Ik ben in een meer gevallen, door een vogel op mijn hoofd gescheten en vernederd doordat ik niet wist dat de jurk doorscheen. Dat allemaal terwijl jij verloofd raakte"

Ik glimlachte. "Het spijt me, maar het klinkt allemaal heel grappig" Ze rolde met haar ogen. "Zo klinkt het misschien, maar dat was het totaal niet!" Ik lachte. "Ik ga nu maar eens werken, dan gaan we vandaag op tijd naar huis, deal?" Ze knikte. "Ik ben zo toe aan nog een rustige avond" Ik glimlachte. "Ik ook..."