Four Years Later

Hoofdstuk 88

"Hanna, Marc belde mij vanmorgen" Ik keek op van de televisie en keek naar Jaden. "Hij heeft me alles verteld" Ik knikte en keek weer naar de televisie. Het scherm ging over in zwart en Jaden gooide de afstandsbediening op de bank.

"Je had er ook met mij over kunnen praten" Ik schudde mijn hoofd. "Nee want dat begrijp je niet" Jaden ging naast me zitten. "Is het mogelijk dat Megan je gevoelens heeft bij gepraat?" Ik keek hem verbaasd aan.

"Ik hou van je, en ik zie dat je ook van mij houdt, maar het is niet meer zoals het was, misschien omdat we te snel zijn gegaan en ik je meer tijd na Marc had moeten geven."

"Wat probeer je nu te zeggen? Jaden, stop!"

"Hanna, je verdiend beter, ik kan je dat niet geven. Ik had als je beste vriend moeten handelen en je niet moeten verstoppen en niet met je mee moeten gaan naar LA. Ik had je beste vriend moeten blijven en niet meer willen, ik moest niet aan mezelf denken. Ik had je moeten helpen met je relatie herstellen en me niet egoïstisch gedragen"

"Jaden..."

"Nee, luister. Je was een beter persoon met Marc samen, dat heb ik hem net ook verteld. Ik hou van je en daarom vertel ik je dat dit geen juiste beslissing was. Je hoort bij Marc, jullie waren verloofd. Hanna je moet het zelf ook toegeven dat je nog van Marc houdt."

Ik staarde lang voor me uit.

"Onze tijd is allang voorbij alleen durven we het beiden het eigenlijk niet hardop te zeggen. We zijn niet meer op de middelbare, Hanna. Dit werkt niet meer zoals toen. Dit werkt niet meer." Ik liet een traan over mijn wang lopen.

"Maar..." Jaden veegde de traan van mijn gezicht.

"Je zat met een groot probleem en je had het gevoel dat je niet met mij kon praten, je ging naar Marc. Ik heb je zoveel pijn gedaan en was daarna nooit dapper genoeg om je te vertellen dat ik een sukkel was, hij wel en hij heeft je niet zo veel pijn gedaan als ik heb gedaan."

"Dat is niet waar"

"Hanna, jullie hadden af en toe een ruzie, dat hoort. Het is een keer uitgegaan omdat jij undercover ging en hij het niet wilde aanzien en toen heeft hij een fout gemaakt en daarna kwam hij meteen naar je toe om zijn excuses aan te bieden. Hij deed alles om je terug te krijgen. Hij heeft daarna zijn vader voorgetrokken maar zodra hij zag wat er aan de hand was, was het al te laat. Door mij hadden jullie geen kans om het bij te leggen. Toen je weg wilde rennen voor hem moest ik je tegen houden en niet meenemen. Ik was nooit zoals hem... Ik zal nooit zoals Marc zijn. Ik bied niet direct mijn excuses aan en het liefst schuif ik alle schuld naar een ander. Ik ben niet genoeg voor je om je vriendje te zijn"

Hij stond op. "Ik loop weg omdat ik van je hou, ik loop weg om je het leven te geven dat je verdiend. Ik zal altijd je beste vriend blijven, maar meer kan ik niet voor je zijn. Alsjeblieft, bel Marc en maak het goed want we weten alle twee dat hij de ware voor je is"

Jaden draaide om en liep de deur uit. "JADEN! WACHT! GA NIET WEG!" Maar hij kwam niet terug de woonkamer in.

Verbaasd staarde ik naar buiten. Wat was er zojuist gebeurd?

Mijn telefoon ging en Tess verscheen op het scherm. Waarschijnlijk had Jaden haar alles meteen laten weten. Ik wist niet wat ik nu moest doen dus drukte ik haar weg.

Ik ging op mijn balkon staan en liet de koude wind langs mijn gezicht blazen. De wind moest me kalmeren en alles op een rijtje zetten, maar het rijtje was nog niet hersteld na de vorige tsunami en maakte met een nieuwe tsunami alles rommeliger.

Ik begreep het niet. Ik hou van je dus loop ik weg? Dat klinkt in mijn hoofd als ik hou van chocolade dus ik eet het niet.

Mijn telefoon hoorde ik weer en nog een keer.

Ik blokkeerde het geluid in mijn hoofd en luisterde alleen nog naar het suizen van de wind, de vogels en de auto's. Ik luisterde naar New York in de hoop dat een antwoord voorbij zou komen vliegen...