Four Years Later

Hoofdstuk 26

Ik krulde mijn haren en trok een zwarte jurk aan met een split. De jurk had geen overdreven diamanten of iets. Het had gewoon een hoge nek, een split en een stuk wat over de grond sleepte. Ik weet niet waarom ik deze jurk ooit heb gekocht, waarschijnlijk voor een feest van mijn ouders.

Ik trok als laatste mijn simpele hakken aan met aan een bandje bij de tenen en om de enkel, om toch klassiek en eenvoudig te houden. 

Ik liep naar beneden. "Hanna?" Ik keek om de hoek en mijn vader kwam de deur door. "Sinds wanneer heb je een sleutel van mijn appartement?" "Sinds je moeder en ik dit appartement voor je hebben gekocht" Ik knikte. Het maakte me bang dat mijn ouders ieder moment binnen konden vallen, niet dat ze ooit in New York zijn. 

"Lieverd, ik ben zo blij dat je met mee naar de opera gaat. Ik heb het idee dat ik je nooit zie" Ik glimlachte naar mijn vader. "Laten we gaan, voor we te laat zijn" Hij knikte. 

We liepen het kleine stukje naar het operagebouw. De grote hal met de grote trappen was alleen al geweldig om te zien. "Weet je, in de 19e eeuw bouwde ze de hallen zo van de opera dat het ging om gezien worden, meer dan om de opera zichzelf" Zei mijn vader. 

"Ik wist niet dat je graag naar de opera ging" Hij knikte. "Ik ben niet vaak in New York, maar ik wel vaak naar de opera toe. De muziek, je kan er zo wegdromen" 

Ik was geen opera fan. Het was niet alsof ik in mijn vrije tijd naar de muziek luisterde, vaak naar het opera ging of zelfs maar dacht aan gaan. Maar ik was wel blij dat mijn vader een keer iets met me wilde doen en de moeite deed om tijd vrij te maken, zeker aangezien hij dat in mijn jeugd niet veel had gedaan. Sinds ik uit huis ben, is het al helemaal minder geworden. 

We liepen naar de zaal en gingen zitten. De gigantische gordijnen gingen open en de voorstelling begon. Mijn vader had zijn volle aandacht op het podium liggen. Ik glimlachte en keek toen ook naar het podium. 

~*~

We stonden in de hal nog even na te praten toen ik mijn naam hoorde. Xander kwam de grote trappen af en glimlachte breed toen hij mij zag. Ik slikte en zette een glimlach op mijn gezicht. Ik mocht Xander maar hij liet me gewoon heel ongemakkelijk voelen. Mijn vader keek verbaasd op dat ik iemand kende bij de opera. 

Xander schudde de hand van mijn vader en stelde zich voor. "John" Zei mijn vader vriendelijk terug terwijl hij daarna zijn hand op mijn rug legde. "Ik zie je maandag wel weer op het werk. Veel plezier nog samen" 

"Was een collega?" Ik knikte. "Hij vind je leuk" Ik knikte. "En jij hem niet" Ik keek naar mijn vader en lachte. "Ik voel me gewoon zo ongemakkelijk bij hem" Mijn vader knikte. "Dat zag ik" Lachend liepen we naar buiten toe. 

Langzaam liepen we terug naar mijn appartement. "Ik heb vorige week Patrick gesproken" Ik zuchtte. "Hanna, jullie moeten het een keer gaan bijleggen." "Ik heb serieus niks verkeerd gedaan, ik wilde alleen Patrick beschermen van de pijn die ik wel heb ervaren. Dat ik het kleine zusje ben betekend niet dat ik hem niet mag beschermen tegen pijn. Maar hij geloofde me niet eens en dacht dat ik gewoon hun uit elkaar probeerde te trekken omdat ik jaloers was dat Sabrina zo veel tijd met hem doorbrengt" 

Mijn vader knikte. "Dat zei hij ja" "Pap, hij houdt zo echt geen vrienden meer over. Door dat hele gezeik is de groep al uit elkaar aan het vallen en door bij haar te blijven maakt hij het alleen maar erger. Iedereen ziet dat ik de waarheid spreek, behalve Patrick zelf" 

Mijn vader stopte bij mijn voordeur. "Ik probeer alleen te zeggen dat je misschien je broer een keer kan opbellen, gewoon om te vragen hoe het gaat met hem" Ik rolde met mijn ogen. "Hanna, wat je gaat doen, moet je zelf weten, maar ik vind dat deze onzin tussen jullie moet stoppen, jullie lijken wel een stel pubers" 

Ik knikte en gaf mijn vader een knuffel. "Ik hou van je, het was gezellig, maar ik ga slapen" Hij knikte. "Welterusten lieverd, ik ben blij dat we even wat tijd met zijn tweeën hadden." Ik glimlachte en ging naar boven. 

Ik kleedde me om in mijn pyjama en ging in mijn bed liggen. Mijn telefoon begon met rinkelen. Toen ik Marc zag staan nam ik op. "Hey" "Je klinkt vermoeid" "Dat ben ik ook, ben net thuis van een avondje met mijn vader." 

"Hoe was het?" "Gezellig, ik kwam Xander tegen en het was zo ongemakkelijk, gewoon zijn aanwezigheid alleen maakt me bang" Marc begon te lachen. "Gelukkig was je niet alleen" 

Ik lachte. "Dat is waar. Ik ben moe" "Ga maar slapen, ik kom morgen wel even langs" "Oké, tot morgen" 

Met een glimlach op mijn gezicht hing ik op. Ik was blij met Marc in mijn leven. Hij was anders dan alle andere mensen die ik heb ontmoet. Hij maakt mijn dag beter, zelfs wanneer hij een eikel was, ik hield van hem, maar was misschien nog niet klaar om het hardop te zeggen, misschien omdat we onze relatie niet eens hardop durfde te laten spreken...