Four Years Later

Hoofdstuk 24

"Nu moet je wel mijn laptop teruggeven" Zei ik tegen Marc toen we het ziekenhuis uitliepen. Ik had namelijk net te horen gekregen dat ik weer halve dagen mocht gaan werken en Marc was daar volgens mij niet helemaal mee eens.

"Hanna, jij kan geen halve dagen werken. Je hebt laatst nog twee nachten achter elkaar doorgewerkt! Als je nu gaat werken, ga je hoogst waarschijnlijk te hard van stapel en kom je niet van je vermoeidheid af" Ik stapte in zijn auto en ik was inderdaad blij dat ik zat. Misschien had Marc wel gelijk.

"Oké, dan doen we het zo. Ik werk vanaf de lunch, tot aan avondeten. Als jij dan mijn laptop bij houdt, krijg ik hem in de lunchpauze en geef ik hem terug als we naar huis gaan. Dan werk ik maar halve dagen en kan ik ook niet te veel werken" Marc knikte.

"Deal, maar dan ook niet zeuren om je laptop" Ik beet op mijn lip. "Oké" Hij legde zijn hand op mijn been terwijl hij wegreed van de parkeerplaats. Marc zette me af bij zijn appartement en reed door naar de firma.

Ik liep naar boven en ging op een barkruk in de keuken zitten. Ik staarde naar de koelkast. Ik moest een keer koken. Ik was vastberaden om een keer te koken voor Marc. Als ik een recept perfect aan zou houden, ging het niet fout.

Ik begon met het opzoeken van lekkere recepten, sloeg ze op in mijn mobiel en maakte daarna een boodschappenlijstje van alle dingen die ik nodig had. Eerst belde ik Jaden op maar die was net zijn eerste werkdag na zijn vakantie begonnen dus die kon echt niet eerder weg op het werk.

Daarna belde ik Damian. Binnen een half uur stond hij beneden. Samen gingen we naar een supermarkt om inkopen te doen. Ik moest wel vaak zitten tijdens het winkelen om even wat pijn te verdragen, maar daarna ging ik verder.

"Ben je blij dat je Dean achter tralies hebt gezet?" Ik knikte. "Ik heb me eerst schuldig gevoeld, gewoon puur omdat hij de laatste wel gewoon redelijk normaal was, maar aan de andere kant, ik kon niet zeggen dat hij het niet verdiende" Damion knikte en keek voor zich uit. "Ik had dit al jaren geleden zien aangekomen. We gingen beide te diep in op de drugswereld. Ik ben zo ontzettend blij dat ik ben gestopt. Heilig ben ik niet, maar ik weet dat ik fout zat en ik probeer nu op het juiste pad te komen"

Ik glimlachte. 'Ik ben trots op je. Want het is vast niet makkelijk geweest om zo'n grote stap te zetten, het was makkelijker om net als Dean vrienden te blijven met die mensen, maar jij durfde gewoon die stap te zetten"

Hij stond op. "Ik pak je laatste spullen wel, anders red je het niet om op tijd klaar te zijn voor Marc thuis komt" Ik knikte dankbaar naar hem.

~*~

Ik was bijna klaar en Marc kon ieder moment thuiskomen. Het zag er goed uit, al zeg ik het zelf. Stiekem was ik ontzettend trots op mezelf dat ik een keer iets anders had gemaakt als pannenkoeken, tosti's of pizza.

De deur ging open en ik lachend op Marc af. "Wat heb je gedaan?" Vroeg hij meteen. "Ik heb gekookt. Zonder hulp" Hij trok zijn wenkbrauwen op en liep naar de keuken. "Je hebt echt gekookt" Ik knikte. "Dat zei ik toch"

"Ik dacht dat je pizza had besteld" Ik trok mijn wenkbrauw op. "Ik zal maar doen alsof ik niet beledigd ben" Hij lachte en sloeg zijn armen om mijn heupen. "Je hebt het geweldig gedaan, ik hoop wel dat ik niet wordt vergiftigd" Ik rolde mijn ogen. "Je weet dat er een verschil zit tussen niet kunnen koken en te lui zijn om ooit te koken" Hij knikte. "Daar gaan we nu achter komen"

Hij schepte het eten op en zette twee borden op de eettafel. Ik glimlachte naar hem terwijl ik ging zitten. Hij pakte mijn gezicht tussen zijn handen. "Ik hou van je" Hij drukte zijn lippen op mijn mond en zoende me passievol. Voorzichtig trok ik me terug. "Het eten wordt koud"

Hij knikte en ging zitten. Was ik klaar om ik hou van je tegen hem te zeggen. We waren nu iets meer dan twee maanden samen, maar het leek wel drie dagen en ik wilde niet dat het te snel zou gaan.

"Jij moet vaker gaan koken" Zei Marc. Ik lachte. "Ik heb alleen een recept gevolgd, dus heel geweldig was ik niet." Hij pakte mijn hand. "Jawel" Ik glimlachte. Hij was een hele andere man in mijn omgeving en ik wist niet of ik daar blij mee was. Hij was tegen andere een eikel, maar er was zo'n grote nuance tussen ons, het verbaasd me echt.