Four Years Later

Hoofdstuk 85

Toen ik na weer een lange dag klaar was met werken ging ik naar het andere kantoor om te praten met Marc. June had me verteld dat hij vannacht doorwerkte want door het nieuwe kantoor had iedereen het druk. 

Ik liep langzaam rond over de afdeling voor ik het kantoor eindelijk in zicht had. In mijn oude kantoor zat nu een ander meisje. Een assistente. Ik liep naar de deur van Marc en klopte voorzichtig. Marc keek op en zijn blik werd niet vrolijker toen hij mij in de deuropening vond. 

"Wat doe je hier?" Ik liep richting zijn kantoor. "Ik had mijn werk gister onderschat en was pas om half twaalf thuis en was door al het werk vergeten dat je langs zou komen"

Hij leunde achterover en zuchtte. "Ik heb niks meer tegen je te zeggen" Ik knikte. "Ik snap dat je boos bent" "Hadden jullie al iets toen we nog samen waren? Ik moet weten of je me bedroog want het kan bijna niet anders" 

"Nee, ik zou nooit vreemdgaan." "Hoe kan je zo snel dan al over me zijn?" "Ik ben niet over je. Maar ik zie geen kans meer voor ons. In LA merkte ik dat ik nog steeds heel veel van Jaden hou, en niet alleen als een vriend. Ik heb hem al eens eerder weglaten lopen omdat ik mijn mond niet durfde open te doen en ik wil mijn eigen geluk niet langer in de weg staan" 

"Je zei tegen mij ook dat het nooit meer iets met Jaden zou worden en de eerste beste kans die je kreeg dumpte je mij, en ging je naar hem" Ik ging zitten. 

"Ik weet het, en ik voel me ook echt vreselijk. Ik had niet verwacht dat jij zou wachten na de laatste keer" Marc ging gefrustreerd met zijn hand over zijn gezicht. 

"Ik had gehoopt dat je het op zijn minst in mijn gezicht durfde te zeggen" "Dat was ik gister van plan! Maar jij weet net zo goed als ik dat dit nieuwe kantoor duizend uur extra werk oplevert" Hij knikte. "Dat weet ik"

Er viel een lange stilte en ik staarde naar de rand van zijn bureau. "Ik wil dat we gewoon samen kunnen werken zonder drama" "Hanna we waren verloofd!" Ik knikte. "Klopt" Marc zuchtte. 

"Soms ben je te naïef" Ik ging met mijn hand door mijn haren. "Hebben we toch nog iets gemeen" Hij rolde met zijn ogen. "Je zag niet eens dat ik al drie maanden me vreselijk voelde omdat jij constant met je vader was en niet naar mijn waarschuwingen wilde luisteren" "Je hebt gelijk en als jij niet verder was gegaan had ik je dat eerder gezegd. Als jij niet was weggerend voor me..." 

"Snap je niet waarom ik wegrende? Je luisterde niet eens naar me, je schreeuwde tegen me en ik dacht werkelijk dat jij de enigste zou zijn die nooit zo tegen me zou schreeuwen. Toen jij schreeuwde dat ik op kon rotten brak je mijn hart en ja ik dacht daarna niet meer helder, reed je auto tegen een boom en verstopte me daarna." 

"Die auto boeide me niks, de auto is te vervangen, ik heb een hele week wakker gelegen, overal lopen zoeken omdat ik bang was dat jou iets was overkomen en jou kan ik niet vervangen. Ik heb je niet ten huwelijk gevraagd als een spelletje, voor mij ben je niet te vervangen." 

Ik wilde iets terug zeggen. Normaal had ik ook altijd iets terug te zeggen. Ik weet nog dat op de eerste echte date met Marc dat hij het verbazingwekkend vond dat ik altijd iets terug zei. Maar ik wist niet meer wat ik moest zeggen. 

"Hanna, je bent de enige waar ik met heel mijn hart van hou en ik weet dat ik sukkel was, maar jij weet ook dat ik altijd al een vader wilde en ik werd gewoon mee getrokken en dacht niet helder na. Je hebt helemaal gelijk dat ik naar je waarschuwingen had moeten luisteren. Maar je gaf me niet de kans om dat tegen je te zeggen want eerst ben je een week verdwenen en dan hoor ik van June dat je een maand weg bent en daarna managing partner wordt in het andere kantoor omdat je me niet meer wil zien. Begrijp je dan niet dat mij dat pijn deed? Dat ik misschien nog een kans wilde om te zeggen wat ik zojuist heb gezegd" 

"Jij ging verder zonder mij iets te laten weten, te laten weten dat je klaar met me was en dat je eigenlijk nog leefde. Ooit bedacht dat ik ook gevoelens heb?" Ik stond op. 

"Je hebt gelijk, ik... Het spijt me" Ik liep zijn kantoor uit en veegde de tranen van mijn gezicht, maar dat had geen nut. Het was niet te stoppen...