ភាគទី 22 : នេះជាក្តីសុខឬ?

3.2K 222 1

par ItsMeYiling

par @ItsMeYiling

   គ្រាំង...!
   Simon ចេញពីបន្ទប់ខ្លួនចូលមកក្នុងបន្ទប់សៀវភៅហើយបិទទ្វារលាន់ក្ឌាំងស្ទើរតែរង្គឺរផ្ទះទាំងកណ្តាលយប់ តែយ៉ាងណាក៏គ្មាននរណាមករករឿងព្រោះពេលនេះក្នុងផ្ទះមានតែគេនិង Kyosuke ប៉ុណ្ណោះ
   រាងក្រាស់ទម្លាក់ខ្លួនដាក់បង្គុយលើកៅអីជិតតុដែលមានទូរសៀវភៅធំមួយនៅពីក្រោយ នាយដោះវែនតាចេញហើយអោនមុខលើកដៃជ្រោងសក់ទៅក្រោយ សម្រួលអារម្មណ៍ដើម្បីឱ្យជាតិថ្នាំជ្រាបចូលទៅរំងាប់អារម្មណ៍ឆេវឆាវទាំងនោះ
   គ្រូពេទ្យនិយាយថាអំឡុងពេលពេញវ័យជំងឺសតិអារម្មណ៍របស់គេនឹងរើរឡើងកាន់តែខ្លាំង ព្រោះវ័យរបស់គេកំពុងស្ថិតក្នុងកម្រិតយុវវ័យឈាមរាវ ទោះបីគេមានចរិតចាស់ទុំបន្តិចពិតមែន តែពេលកំហឹងកើនឡើង ភាពឆេវឆាវនិងអាការៈឆ្គួតឡប់ចង់សម្លាប់មនុស្សបែបនោះនឹងបង្ហាញចេញមក ដូច្នេះតម្រូវឱ្យប្រើប្រាស់ថ្នាំរំងាប់អារម្មណ៍ជាប់រហូត តែគេមិនចាប់អារម្មណ៍ទើបប្រើខ្លះ មិនប្រើខ្លះ ប្រើមិនបានជាប់លាប់ ទើបវារើរឡើងខ្លាំងបែបនេះ បើមុននេះគេមិនដឹងខ្លួនទាន់ពេល ច្បាស់ជាជ្រុលដៃសម្លាប់ Kyosuke មិនខាន
   « ឯងកំពុងធ្វើអី អាម៉ុន? »
   Simon ក្រាបក្បាលទៅលើតុហើយដកដង្ហើមវែងៗ មិនយូរប៉ុន្មានដោយសារភាពនឿយហត់ ទាំងខួរក្បាល និងរាងកាយទើបធ្វើឱ្យគេគេងលក់ទាំងអង្គុយលើកៅអីនៅឡើយ

   Taehyung ដកដង្ហើមវែងៗសម្រួលអារម្មណ៍មុននឹងដើរនាំរាងកាយខ្ពស់តូច ស្គមកំព្រឹងរបស់គេចូលទៅក្នុងថ្នាក់រៀនចាស់ដែល K តែងតែណាត់ឱ្យមកជួបរៀងរាល់ថ្ងៃ
   មួយរយៈមកនេះ K អារម្មណ៍ល្អណាស់ គេគោរពពាក្យសន្យា ក្រោយពីធ្វើអីៗជាមួយគ្នាហើយក៏បែកផ្លូវទៅផ្ទះរៀងខ្លួន មិនវាយដំហើយក៏មិនស្រែកបង្ខំ ដរាបណាគេព្រមសម្របតាមចិត្តរបស់ K អ្វីៗក៏នឹងរលូនទៅតាមនោះដូចគ្នា
   តែ K មានកម្លាំងខ្លាំងនិងពោរពេញទៅដោយភាពក្តៅគគុក គេអាចបន្តជាច្រើនទឹក ច្រើនរហូតដល់យប់ខ្លះ Tae ញ័រជើងស្ទើរតែដើរទៅផ្ទះមិនរួច វាប្រៀបដូចជាត្រូវគេស្រូបយកថាមពលអស់ក្នុងពេលមិនប៉ុន្មានម៉ោងដោយគ្រាន់តែស្ថិតនៅក្រោយទ្រូងរឹងមាំរបស់គេ
   Tae ដើរចូលទៅក្នុងយឺតៗ ពេលឃើញ K កំពុងជាប់ភារៈនិយាយកិច្ចការអ្វីម្យ៉ាងជាមួយក្មេងប្រុសជំទង់ម្នាក់ទំនងជាសិស្សថ្នាក់ទី 10 នៅសាលាផ្សេងដែលមិនច្បាស់ថាសាលាមួយណាឱ្យប្រាកដ រាងតូចក៏អង្គុយចុះជិត K យ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់ដោយគ្មានចេតនាថានឹងលួចស្តាប់ តែអ្នកម្ខាងទៀតក៏បក់ដៃឱ្យទៅអង្គុយលើភ្លៅ ទើបគេយល់ព្រមធ្វើតាម
   Taehyung អង្គុយចុះលើភ្លៅ K ពេលមើលពីចម្ងាយគិតថាមាឌអាចនឹងស្របាលៗគ្នា តែពេលមកជិតបែបនេះទើបច្បាស់ ព្រោះគេតូចស្ទើរតែលិចបាត់ទៅក្នុងទ្រូងមាំរបស់ K ទៅហើយ
   « យប់នេះមិនឃើញ Riv មក គេមានតេមកប្រាប់ថាហេតុអីទេ? »
   K ក្នុងសម្លៀកបំពាក់សាមញ្ញជាមួយមួកខ្មៅនិងម៉ាស់ដូចធម្មតា ដៃស្តាំសូកអោបចង្កេះអ្នកអង្គុយលើភ្លៅ ចំណែកម្ខាងទៀតហុចបារីដែលដុតហើយឱ្យ Tae ជក់ គេក៏យកទៅជក់ពិតមែន
   « មិនមានតេមកទេល្បង ប្រហែលជាគាត់រវល់ ព្រោះលឺថាត្រូវផ្លាស់ទៅនៅផ្ទះមិត្តភក្តិម៉ាក់មួយរយៈ អាចនឹងមិនងាយចេញមកបានទេ » កម្លោះតូចគ្រវីក្បាលតិចៗជាការបដិសេធ
   « ចម្លែក វាមិនធ្លាប់បែបនេះពីមុនមកទេ! » រាងក្រាស់អង្អែលភ្លៅរបស់ Tae ថ្នមៗទាំងរិះគិត
   « ល្បងចងឱ្យខ្ញុំតេទៅសួរទេ? »
   « កុំអី យើងសួរខ្លួនឯងបាន ចេញទៅវិញទៅ! » K បដិសេធបំណងល្អរបស់កូនចៅហើយបក់ដៃឱ្យគេចេញទៅក្រៅបាត់ រឿងរបស់ Riv គេអាចចាត់ចែងដោយខ្លួនឯងបាន អាល្អិតនោះក៏ពូកែគិតណាស់ដែរ មិនអាចមានបញ្ហាដោយងាយទេ
   « ឈប់ជក់ទៅ » គេឆក់បារីពីមាត់ Tae បោះចោលហើយយកជើងញីរហូតខ្ទេចខ្ទី
   « អេ! ជក់មិនទាន់អស់ផង! »
   « ថ្ងៃក្រោយហាមជក់ទៀត » K ចាប់មុខ Tae ឱ្យងើបឡើងប្រឈមមុខគ្នាពេលឃើញគេតាមមើលបារីខ្ទេចខ្ទីមួយដើមនោះ
   « ហេតុអី? តែអំបាញ់មិញឯងអ្នកដុតឱ្យខ្ញុំដោយខ្លួនឯង »
   « ជក់បារីមិនឃើញគួរឱ្យស្រឡាញ់ត្រង់ណាទេ ដូចក្មេងពាលាអាវាសែ យើងព្រមាន បើឯងហ៊ានជក់ឱ្យយើងឃើញ យើងនឹងអុជឯងនឹងកន្ទុយបារីនេះឱ្យក្រហមខ្លួនមិនខាន! » K និយាយសម្លេងរឹងយ៉ាងប្រាកដប្រជា
   « ... » Tae ខាំមាត់នៅស្ងៀមសម្លឹងមើលភ្នែក K ដែលលុបបាត់ក្រោមសក់មុខពណ៌ខ្មៅវែងគ្របថ្ងាស់មួយនោះ គេចង់ដោះម៉ាស់នឹងមួកទាំងនោះចេញខ្លាំងណាស់ តើ K ជានរណាឱ្យប្រាកដ? សំណួរមួយនេះពិបាកឆ្លើយខ្លាំងណាស់ ទោះបីគេចង់ឃើញមុខ K ខ្លាំងប៉ុណ្ណាក៏ចិត្តកំសាកមិនអាចជំរុញចិត្តគេឱ្យហ៊ានលើកដៃធ្វើតាមចិត្តចង់ ចុះបើបើកមុខធ្វើឱ្យ K ខឹងវិញនោះ? គេស្លាប់សាកសពមិនស្អាតនោះទេ ឬក៏អាចស្លាប់ទាំងនៅមានដង្ហើមក៏ថាបាន
   « ឯងជក់បាន ហេតុអីខ្ញុំមិនអាច? ខ្ញុំក៏ជាក្មេងពាលស្រាប់ហើយ! »
   « ពាលឬ? » K សើចហើយទាញក្រណាត់ចងភ្នែក Tae មុននឹងដោះខ្នោះដៃចេញពីចង្កេះខោចេញមក
   « អេ! ធ្វើ...ធ្វើអីនឹង? ដោះចេញទៅ » Tae ស្រវាទប់ទ្រូង K ពេលដឹងថាត្រូវដាក់ខ្នោះដៃជាប់ ខ្នោះដៃវាគួរឱ្យខ្លាចពេកហើយ ត្រឹមងងឹតភ្នែកគេអាចទ្រាំបាន តែបើងងឹតភ្នែកហើយចងដៃជាប់ទៀតនោះ គេទៅមិនរួចទេ ខ្លាច!!!
   « ក្មេងពាលត្រូវតែជាប់ខ្នោះបែបនេះហើយ » គេសើចហើយចាប់បង្វិលជើង Tae ឱ្យកន្ធែកឡើងនៅមុខគេមុននឹងអង្អែលកជើងរាងតូចថ្នមៗ ដៃរឹងមាំក៏ចាត់ការខោអាវទាំងសងខាងចេញរហូតដល់អស់
   « ដោះចេញទៅ K ដោះចេញទៅ! » កម្លោះតូចគ្រវីក្បាលព្រមទាំងលើកដៃជាប់ខ្នោះហុចទៅជិតមុខ K មិនដឹងថាវាត្រូវទិសឬអត់ តែគេត្រូវតែសាក
   « ខ្លាចអី? យើងនៅទីនេះហើយ »
   « K... អ្ហា៎! អ្ហា៎...... » គេលើកដៃទប់ទ្រូងរាងក្រាស់ពេលសុខៗត្រូវលើកឱ្យអង្គុយលើកភាពរឹងមាំរបស់គេដោយមិនបានត្រៀមខ្លួនទុកមុន
   « ឈឺ... អ្ហា៎... »
   « ទ្រាំបន្តិចទៅ ធ្វើដូចមិនធ្លាប់! »
   ប្រអប់ដៃក្រាស់លើកត្រគាក Tae ឱ្យអុកងើបលើចង្កេះគេកាន់តែញាប់ឡើងៗ គេមិនខ្វល់ថានរណាឈឺអ្វីនោះទេ បើគេចង់ធ្វើ គេត្រូវតែធ្វើឱ្យបាន
   « ធ្វើវាទៅ! » K ច្រាន Tae ចេញធ្វើឱ្យគេត្រូវជ្រមិលនិងស្រវេស្រវា ព្រោះភ្នែកមើលមិនឃើញ
   « K ឯងធ្វើអី? » គេស្រវាស្ទាបពោះរឹងដោយសាច់ដុំរបស់ K ដែលដេកសំដិលលើតុខណៈភាពរឹងមាំរបស់ K លិចចូលទៅក្នុងខ្លួនគេស្ទើរដួលដល់បំពង់ក
   « បញ្ឈរជង្គង់ហើយច្រត់ដៃទៅក្រោយទៅ! » K បញ្ជាក្នុងសម្លេងស្មើរ គេចង់ដឹងថាពេល Tae ធ្វើសកម្មភាពទាំងនោះវា hot កម្រិតណា បើធម្មតាគេមើលទៅទាក់ទាញស្រាប់ទៅហើយ
   « វា.... អត់ទេ... ដៃ... ដៃខ្ញុំជាប់ខ្នោះ » គេចាប់ផ្តើមរដាក់រដុបនិយាយមិនត្រូវ គេចង់ប្រកែកព្រោះធ្វើបែបនោះវាគួរឱ្យខ្មាស់ខ្លាំងណាស់ វាមិនសមទេ គេស្អប់ខ្ពើមខ្លួនឯងណាស់
   « អញ្ចឹងច្រត់ទៅចំហៀងវិញទៅ! »
   « តែខ្ញុំ... »
   « យើងប្រាប់ឱ្យធ្វើនោះអី! » K ស្រែកគំហកធ្វើឱ្យអ្នកម្ខាងទៀតភ្ញាក់កន្ត្រាក់ខ្លួន ទឹកភ្នែកដែលហូរតិចៗក៏កាន់តែហូរចុះស្ទើរតែសើមក្រណាត់ចង់ភ្នែក គេនៅតែខ្លាចខណៈ K ចាប់ជើងទាំងគូររបស់គេឱ្យបញ្ឈរឡើងជ្រមិលខ្លួនទៅក្រោយតែគេក៏ប្រញាប់ច្រត់ដៃទៅចំហៀងជាប់
   « កន្ធែកជើងឱ្យធំទៅ យើងមើលវាលូនចូលមិនឃើញទេ » គេនិយាយហើយក៏ចាប់ហែកជើងរាងតូចកាន់តែខ្លាំង
   « អ្ហា៎... ឈឺ..K.. »
   « ឆាប់ធ្វើទៅ! » គេប្តូរសម្លេងមកត្រជាក់ដូចសព្វដង បញ្ហាឱ្យអ្នកម្ខាងទៀតត្រូវតែធ្វើតាមដោយគេចវេសមិនបាន
   Tae ខាំមាត់ហើយលើកខ្លួនទាំងញញីញញ័រតាមចង្វាក់យឺតៗមួយៗរហូតដល់ញាប់ឡើងៗតាមអ្វិដែល K ប្រាប់ គេមិនដឹងថាខ្លួនឯងកំពុងធ្វើអ្វីទេ ហេតុអីគេត្រូវកន្ធែកជើងបង្ហាញគ្រប់យ៉ាងដាក់ K បែបនេះ? K ច្បាស់ជាបានឃើញគ្រប់យ៉ាងមិនខាន
   « Tae ស្អាតពីក្បាលដល់ចុងជើង ឡើងស្រឡូនស្រឡៅ ឃើញហើយត្រជាក់ភ្នែកតែម្តង » គេនៅតែនិយាយឌឺដងខណៈ Tae ខ្មាស់ស្ទើរតែជ្រែកដីគេច
   « Tae ខាំមាត់ធ្វើអី? ស្រែកចេញមក! » រាងក្រាស់បន្ទន់សម្លេងប្រាប់អ្នកម្ខាងទៀត ពេលឃើញឈាមហូរចេញពីបបូរមាត់គេរឹមៗ គេសុខចិត្តខាំមាត់ខ្លួនឯងមិនស្រែកឬ?
   « ខ្ញុំឈឺ... ខ្ញុំ...ខ្ញុំខ្លាច ហឹកហឹក! » Tae យំហ៊ូរចេញមកកាន់តែខ្លាំង ខ្លាំងរហូតធ្វើឱ្យអ្នកម្ខាងទៀតភ័យ ប្រញាប់ក្រោកអង្គុយស្រវាទាញគេមកអោបដូចខ្មោចភ្ញាក់ខ្លួនបន្ទាប់ពីស្លាប់ 7ថ្ងៃ
   « ខ្ញុំខ្លាចពិតមែន.... ខ្ញុំខ្លាច ដោះខ្នោះនេះចេញទៅ... សុំអង្វរ ដោះចេញទៅ ហឹកហឹក! » រាងតូចយំអណ្តឺតអណ្តករហូតដល់ K ដោះខ្នោះចេញតាមការអង្វរករ
   « សុំទោស! » K បន្លឺឡើងថ្នមៗ មិនដឹងថាហេតុអ្វីតែគេបែរជានិយាយពាក្យសុំទោសទៅវិញ អណ្តាតខុសពីចិត្តពិតមែន គេមិនធ្លាប់និយាយសុំទោសនរណាចេញពីចិត្តបែបនេះទេ ពេលនេះគេដឹងខុសដោយសារឃើញទឹកភ្នែក Tae ឬគេចិត្តទន់ទៅហើយ? មិនអាចទេ! មិនអាចដាច់ខាត!
   « ឈប់យំទៅ! » K ផ្តួលរាងតូចទៅលើតុហើយក្រលាស់ខ្លួនឯងឱ្យនៅលើវិញទាំងខ្លួនមិនព្រមដាច់ចេញពីគ្នា បបូរមាត់ក្រាស់ផ្តិតលើបបូរមាត់ពណ៌ក្រហមស្រាលមួយនោះថ្នមៗរហូត Tae ឈប់ខ្សឹកខ្សួលទើបគេទាញម៉ាស់និងមួកមកពាក់ហើយស្រាយក្រណាត់ពណ៌ខ្មៅសើមដោយទឹកភ្នែកមួយនោះចេញពីភ្នែកTae គេអាចនឹងខ្លាចងងឹតក៏ថាបាន
   « K.... » Tae ជូតទឹកភ្នែកចេញ មិននឹកស្មានថា K ព្រមស្រាយក្រណាត់ចេញឱ្យគេទេ មុននេះគិតថានឹងបានឃើញមុខ K ទៅហើយ តែនរណាឱ្យគេឆ្លាតពាក់ម៉ាស់មុន
   « បើខ្លាចអោបយើងឱ្យជាប់ទៅ! »
   K អង្អែលជើង Tae លើកមកគេវជាប់ជុំវិញចង្កេះគេហើយចាប់ផ្តើមបន្តចលនាដកដាក់ចង្កេះម្តងទៀតយ៉ាងទន់ភ្លន់ជាទីបំផុត
   « អ្ហា៎.... អ្ហាស៎ អ្ហាស៎! » Tae សូកដៃទៅស្រាក់លើកញ្ចឹងក K ហើយទាញគេមកអោបយ៉ាងណែនខណៈសម្លេងថ្ងូរស្រាលៗលាន់លឺចេញពីបបូរមាត់ដែលស្ងិតក្រោមម៉ាស់ខ្មៅមួយនោះ តើ K អាចល្អបែបនេះបានប៉ុន្មាននាទីទៅ? ពេលគេដល់កោះដល់ត្រើយគេនឹងប្តូរជាមនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀតមិនខាន! តែហេតុអីគេមានអារម្មណ៍ថាមានក្តីសុខទៅវិញ?

To be continue......!!!