You're FAKE [Complete]

ភាគទី 43

       ថ្ងៃបន្ទាប់...
       វាជាថ្ងៃថ្មីមួយទៀតដែលសិស្សទាំងឡាយត្រូវទៅសាលារៀនខដូចសព្វមួយដង។ Jungkook អង្គុយស្ងៀមម្នាកក់ឯងព្រោះ Taehyung មិនបានមកដោយជម្រាបខាងសាលាថាមិនស្រួលខ្លួន សុំច្បាប់សម្រាកមួយថ្ងៃពេញ។ រាងក្រាស់អង្គុយច្រត់ចង្កាលើតុទាំងអារម្មណ៍អណ្តែតអណ្តូងខណៈគ្រូបង្រៀនកំពុងពន្យល់ពីមេរៀន សិស្សក្នុងថ្នាក់ព្យាយាមប្រុងសតិស្តាប់ តែគេបែរជាអង្គុយសម្លឹងទៅក្រៅតាមបង្អួចទៅវិញ។ អារម្មណ៍របស់គេរសាប់រសល់ពេលគ្មានវត្តមានរបស់ Tae ក្នុងចិត្តចេះតែនៅមិនសុខ ចង់ដឹងថាគេកើតអី? ពេលនេះបានធូរឬនៅ? ចុះថ្ងៃស្អែកមកសាលារៀនទេ? តែគេបែរជាមិនហ៊ានតេទូរស័ព្ទទៅសួរ សុខចិត្តមកអង្គុយគិតផ្តេសផ្តាសតែម្នាក់ឯង។
      
       « Jungkook ពួកយើង.... »
       Charlotte ញញឹមស្រស់ដាក់ Jungkook ដែលកំពុងអង្គុយក្នុងថ្នាក់រៀនម្នាក់ឯងបន្ទាប់ពីគ្រប់គ្នាចេញទៅញ៉ាំអាហារពេលថ្ងៃត្រង់អស់។
       « អត់ទេ ខ្ញុំមិនសូវស្រួលខ្លួន » Jungkook បេះដៃស្រីស្អាតដែលអោបស្រាក់ជុំវិញដើមដៃរបស់គេចេញទាំងមិនមើលមុខនាង។
       « ប្រាកដហើយអ្ហេស៎? »
       ស្រីស្អាតសួរបញ្ជាក់ ព្រោះមិនជឿថាគ្រាន់តែមិនសូវស្រួលខ្លួន គេអាចបដិសេធរាងកាយល្វតល្វន់របស់នាងដែលដាក់លើជើងពានប្រគេនដល់មាត់ស្រាប់បែបនេះទេ។
       « ថ្ងៃនេះគេមិនបានមកទេ ខ្ញុំក៏មិនចាំបាច់សម្តែងអ្វីដែរ »
       « ចុះលោកមិនចង់ទេអ្ហេស? គេមិនមកក៏ពួកយើងអាចធ្វើបានដែរ ឆាប់ឡើង តែមួយទឹកក៏បាន... » Charlotte អង្វរព្រមទាំងធ្វើមុខគួរឱ្យស្រឡាញ់ដាក់គេ។
       « អត់ទេ! »
       រាងក្រាស់គ្រវីក្បាលមុននឹងត្រូវអ្នកម្ខាងទៀតឡើងមកអង្គុយច្រកគៀវលើភ្លៅ។ ចង្កេះនាងចាប់ផ្តើមរំកិលបន្តិចម្តងៗ ធ្វើឱ្យគេមានអារម្មណ៍ដឹងថានាងមិនបានស្លៀកអ្វីបិទវាំងនៅក្រោមសំពត់ខ្លីមួយនោះ។
       « Jungkook!!! » ស្រីស្អាតប្រើអណ្តាតរស់រវើកបៀមលិតម្រាមដៃវែងៗរបស់អ្នកម្ខាងទៀតយ៉ាងស៊ិចស៊ី ទាក់ទាញអារម្មណ៍កាមឱ្យពុះកញ្ជ្រោលឡើង។
       « Charlotte....! » រាងក្រាស់តាមសម្លឹងមើលបន្ទាប់ពីរាងតូចស្តើងសសៀរៗចុះក្រោមមកលុតជង្គង់ពីមុខហើយចាត់ការរូតខោរបស់គេ។
       « ចាត់ទុកថាលោកព្រមហើយណា៎ » Charlotte ញញឹមមុននឹងប្រើអណ្តាតដ៏កក់ក្តៅលិតអូសតាំងពីដើមគល់នៃភាពរឹងមាំរបស់ Jungkook រហូតមកដល់ចុងហើយដាក់វាចូលទៅក្នុងមាត់រូតចុះរូតឡើងថ្នមៗ។
       « អឹសស៎...សឺតត៎... កុំឱ្យធ្មេញរបស់នាងប៉ះវាឱ្យសោះ.... អឹមម៎... ល្អណាស់ »
      
       ពេញមួយថ្ងៃកន្លងផុតទៅទៀតហើយ ព្រះច័ន្ទចូលមកបន្តរះបញ្ចេញពន្លឺយ៉ាងស្រទន់បំភ្លឺដល់ភពផែនដីបន្ទាប់ពីព្រះអាទិត្យក៏ក្តៅគគុកលិចផុតបាត់ទៅ។ K អង្គុយជក់បារីក្នុងបន្ទប់រៀនរបស់អគារបោះបង់ចោលម្នាក់ឯងយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ បណ្តែតអារម្មណ៍ទៅតាមពន្លឺដ៏ស្រទន់គួរឱ្យគយគន់របស់ព្រះច័ន្ទដោយចាប់មិនបានថាខួរក្បាលកំពុងគិតពីអ្វីឱ្យប្រាកដ។
       « ល្បង! » Kyosuke បើកទ្វារដើរចូលទៅក្នុងយឺតៗ ព្រមទាំងហៅដាសអារម្មណ៍អ្នកកំពុងភ្លឹក។
       « ស្មានថាឯចងមកលែងបានហើយ »
       « ខ្ញុំមិនចង់ជួបមុខគេទើបចេញមកខាងក្រៅខ្លះ » រាងតូចដាក់បង្គុយទល់មុខ K ហើយដកបារីមកដុតជក់។
       « មិនដឹងថាកាលពីមុនពួកឯងទាំងពីរ មានទំនាក់ទំនងអ្វីនឹងគ្នានោះទេ ដឹងត្រឹមថាកែវភ្នែកដែល Simon សម្លឹងមកឯងគឺចម្លែកខ្លាំងណាស់ យើងស្មានចិត្តគេមិនត្រូវទេ » រាងក្រាស់និយាយបណ្តើរប្រើម្រាមដៃគោះនកន្ទុយបារីបណ្តើរ។
       « ខ្ញុំក៏មិនច្បាស់ដែរ តែពេលខ្លះគេដូចជាមនុស្សរោគចិត្ត កាចហើយឃោរឃៅ ខ្ញុំបានលឺមកថាគេមានជំងឺម្យ៉ាងដែលឧស្សាហ៍ធ្វើឱ្យគេមួរម៉ៅ បើភ្លេចលេបថ្នាំរង្ងាប់អារម្មណ៍គេនឹងឆេវឆាវរហូតគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងលែងបាន »
       « វាមានធ្វើអីឯងទេ? »
       « អត-អត់ទេ » Kyosuke លើកដៃអង្អែលកញ្ចឹងកខ្លួនឯងទាំងអឹមអៀន តែក៏មិនចង់ឱ្យអ្នកម្ខាងទៀតចាប់បានថាគេកុហក។
       « បែបនេះល្អហើយ បើវាហ៊ានធ្វើអីឯងចាត់ការវាទៅ ចាំយើងបញ្ជូនមនុស្សទៅជូន »
       « អឹមម៎.... តែល្បងមកទីនេះម្នាក់ឯងធ្វើអី? »
       រាងតូចដុតបារីហុចឱ្យល្បងធំមួយដើមទៀត ហើយទើបនឹកឃើញថាពេលមកដល់ទីនេះគឺមិនឃើញមានកូនចៅរបស់ Spycho សូម្បីតែម្នាក់។
       « អផ្សុក យើងកំពុងគិតថាហេតុអី Kim Taehyung មិនទៅសាលា »
       « ពេលណាល្បងបញ្ចប់ហ្គេមនេះ? »
       សំណួររបស់ Kyosuke ធ្វើឱ្យ K ស្ងៀមមួយស្របក់ ហាក់កំពុងស្វែងរកចម្លើយចេញពីខ្លួនឯងផ្ទាល់។ ពីដំបូងគេគិតថានឹងបញ្ចប់ពេលធ្វើឱ្យ Taehyung ឈឺចាប់បំផុតនិងបាត់បង់មនុស្សជុំវិញខ្លួន គ្មាននរណាចង់នៅក្បែរស្រឡាញ់គេដូចមុន តែពេលនេះគេមិនដឹងថាខ្លួនឯងគិតអ្វីនោះទេ ហើយរឹតតែមិនដឹងថាចង់បញ្ចប់វានៅពេលណា គេបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែកហើយថា Taehyung ឈឺស្ទើរតែដួលស្លាប់នៅចំពោះមុខដូចអ្វីដែលគេគ្រោងទុកពីដំបូង តែហេតុអីគេនៅមិនព្រមបញ្ចប់?
       « ..... »
       « ល្បងមិនមែនបាក់ចិត្តទៅលើគេទេដឹង? » សំណួរមួយទៀតបន្លឺឡើងចធ្វើឱ្យបងធំ Spycho កាន់តែស្ងប់ស្ងាត់ជាងមុនទៀត។
       « ហាសហា... ល្បងមិនចង់និយាយក៏បាន តែបើល្បងមានកូនចិត្តឱ្យគេក៏វាមិនចម្លែកដែរ មនុស្សដែលនៅជុំវិញខ្លួនគេសុទ្ធតែស្រឡាញ់និងបារម្ភពីគេគ្រប់គ្នា ពេលខ្លះគេធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាច្រណែននឹងក្តីស្រឡាញ់ដែលគេទទួលបាន ខ្ញុំធ្លាប់ស្រមៃថាបើខ្ញុំជា Taehyung គេម្នាក់នោះច្បាស់ជា.... » Kyosuke ស្ងាត់មាត់ព្រោះមិនចង់បន្តប្រយោគបន្ទាប់ឱ្យអ្នកម្ខាងទៀតបានលឺ តែក៏មិនភ្លេចបញ្ចប់ក្នុងចិត្តតែម្នាក់ឯង « គេច្បាស់ជាស្រឡាញ់និងថ្នាក់ថ្នមខ្ញុំជាងពេលនេះ ទោះបីបន្តិចបន្តួចក៏ដោយចុះ »
      
       រាងតូចស្តើងដេកអានសៀវភៅលើគ្រែយ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់។ គេមិនទៅសាលាពេញមួយថ្ងៃមិនមែនព្រោះមិនស្រួលខ្លួននោះទេ តែគេចង់រត់គេច ចង់រត់គេចពីការពិតដែលគេកំពុងត្រូវមនុស្សដែលគេស្រឡាញ់ខ្លាំងបំផុតក្បត់។ គេខ្លាចថានឹងត្រូវធ្លាក់ទៅក្នុងស្ថានភាពបែបនោះម្តងទៀត ស្ថានភាពដែលត្រូវឈរមើលមនុស្សដែលខ្លួនស្រឡាញ់កៀកកើយនឹងអ្នកដទៃ ព្រោះគេមិនដឹងថាគួរមានប្រតិកម្មបែបណា ធ្វើមុខយ៉ាងម៉េចទើបសម? ឬក៏គួរនិយាយអ្វី? គេចមុខធ្វើមិនឃើញដូចមុនឬក៏សួរពីអ្វីដែលគេចង់បានឱ្យច្បាស់លាស់?
       ទីង...! ទីង...!
       Tae ប្រញាប់ទាញទូរស័ព្ទនៅលើតុមកចុចមើលសារដោយសង្ឃឹមក្នុងចិត្តថាច្បាស់ជា Jungkook ព្រោះគេមិនបានទាក់ទងមកពេញមួយថ្ងៃហើយ តែពេលឃើញឈ្មោះ K លោតឡើងលើអេក្រង់ បែរជាធ្វើឱ្យគេស្រងាកចិត្តមួយរំពេច តែក៏មិនភ្លេចចូលអាន។
       ( មកជួបគ្នានៅកន្លែងចាស់ )
       ( ប្រញាប់ឡើង )
       « សាររបស់ឯងមានតែប៉ុណ្ណឹងមែនទេ K? » Tae រអ៊ូរទាំបណ្តើរទាញអាវក្រៅមកពាក់ដើម្បីចេញទៅក្រៅបណ្តើរ តែក៏ធ្វើឱ្យគេនឹកឃើញរឿងម្យ៉ាង។
       រាងខ្ពស់ត្រឡប់មកបើកទូរសម្លៀកបំពាក់ទាញអាវពណ៌ខ្មៅមួយចេញមកហើយញាត់ចូលទៅក្នុងថង់ក្រដាសយួរដៃធំល្មមក្បែរនោះទាំងមិនបានពិនិត្យថាយកអាវត្រូវឬអត់ ព្រោះអាវដែល K ពាក់ឱ្យគេថ្ងៃមុននៅថ្មីស្អាតល្អណាស់ថែមទាំងជាអាវម៉ាកល្បីតម្លៃថ្លៃផង បើបោះចោលឃើញថាវាគួរឱ្យស្តាយទើបយកទៅបោក ទុកឱ្យម្ចាស់វាវិញ។ ម្រាមដៃស្រឡូនទាញបើកថតតុយកកាតខ្មៅរបស់ K ចេញមកហើយដាក់ទៅក្នុងថង់ជាមួយគ្នាមុននឹងរត់ចេញទៅក្រៅយ៉ាងលឿន។
      
       « មកដល់លឿនមែន នឹងយើងអ្ហេស៎? » K ឈរជ្រែងហោប៉ៅជិត Kyosuke ងាកមុខមកមើល Tae ដែលកំពុងដើរចូលក្នុងបន្ទប់យឺតៗ។
       « ខ្ញុំទៅមុនហើយល្បង »
       ពេលឃើញ Taehyung មកដល់ Kyosuke ក៏ប្រញាប់លាទៅវិញមុនព្រោះមិនចង់នៅជាឆ្អឹងទទឹងក តែមុននឹងទៅ Jungkook ក៏ដាល់ទ្រូងគេមួយដៃតិចៗមុននឹងវាយស្មាគេពីក្រោយដូចដែលធ្លាប់ធ្វើ។
       « អូខេ! »
       « !!!!! » Taehyung ឈរស្ងៀមសម្លឹងមើលពួកគេទាំងពីរ កាយវិការមួយនេះគឺ Jungkook ធ្វើដាក់ Riv កាលពីម្សិលមិញ តែពេលនឹងទើបនឹកឃើញថា K ក៏ឧស្សាហ៍ធ្វើបែបនេះដាក់ Riv ដូចគ្នា ចៃដន្យខ្លាំងណាស់។
       « ឯងចង់ឈរដល់ពេលណា? មិនគិតចូលមកទេអ្ហេស៎? » រាងក្រាស់អង្គុយចុះលើតុហើយគោះភ្លៅខ្លួនឯងតិចៗដើម្បីហៅឱ្យអ្នកម្ខាងទៀតមកអង្គុយពីលើ។
       « ខ្ញុំយកអាវនិងកាតខ្មៅមកសងឯងវិញ »
       Tae ដាក់ថង់អាវទៅលើតុហើយដើរទៅឈរទល់មុខ K មុននឹងត្រូវគេទាញឱ្យអង្គុយច្រកគៀវពីមុខ។ រាងតូចព្យាយាមពិនិត្យមើលកែវភ្នែករបស់ K តែគេមិនដូច Jungkook ទេ កែវភ្នែក K ជាប្រភេទត្រជាក់គ្មានអារម្មណ៍ដូច Simon សូម្បីតែសម្លេងក៏ខុសពី Jungkook ដែរ គេប្រហែលគិតតែម្នាក់ឯងច្រើនពេកហើយ។
       « លឺថាឯងមិនទៅសាលា ឈឺបែបទេ? » ដៃធំរឹងមាំចាប់ក្រសោបចង្កេះស្តើងរបស់អ្នកអង្គុយពីលើយ៉ាងណែនជាប់នឹងទ្រូង គេដូចជាខាននិយាយជាមួយ Taehyung បែបនេះយូរពេកហើយ យូររហូតធ្វើឱ្យគេនឹក។
       « គ្រាន់តែមិនស្រួលខ្លួនតិចតួច » រាងតូចងក់ក្បាលផ្ងក់ៗ មុននឹងត្រូវម្រាមដៃគេអង្អែលបបូរមាត់។
       « មាត់នេះនរណាវាយ? »
       « ដើរ- ដើរបុកទ្វារ! » Tae កុហកមុខស្ងួត។
       « ឯងមិនពូកែនិយាយកុហកទេ យើងដឹងថាឯងជាអ្នកវាយខ្លួនឯងរហូតដល់បែកមាត់បែបនេះ ប្រាប់មកហេតុអី? »
       « កុំរំលឹកពីវាអី យើងដេកជាមួយជាវិញល្អទេ? » បបូរមាត់ស្ងួតប្រេះក្រហែងប្រឹងញញឹមលួងចិត្តអ្នកម្ខាងទៀតមុននឹងទាញដៃគេឱ្យលូកចូលក្នុងអាវស្ទាបអង្អែលចង្កេះតូចរបស់ខ្លួនថ្នមៗ។
       « យើងមិនបានហៅឯងមកធ្វើរឿងទាំងនេះទេ ប្រាប់មក អាក្មេងនោះវាក្បត់ចិត្តមែនទេ? » K ដកដៃពីសាច់ទន់រលោងរបស់ Tae ដែលតែងតែធ្វើឱ្យអារម្មណ៍តណ្ហារបស់គេឆេះឆាបឈួលដោយគ្រាន់តែបានឃើញនោះយ៉ាងរហ័ស ព្រោះយល់ថា Tae ប្រហែលបាត់បង់សតិហើយទើបព្រមឱ្យគេប៉ះពាល់ងាយបែបនេះ។
       « គេក្បត់ឬអត់ឯងមិនចាំបាច់ខ្វល់ទេ »
       « ឃើញទេ? យើងប្រាប់ហើយថាវាមិនស្មោះនឹងឯង មិនទាន់ដឹងរឿងប៉ុណ្ណឹងទៅហើយ ចុះបើវាដឹងថាខ្លួនប្រាណឯងខ្ទេចខ្ទីទៀតនោះ? ខ្លួនប្រាណថោកទាបអស់តម្លៃរបស់ឯង គ្មាននរណាចង់បាននោះទេ » K ចាប់ផ្តើមគំហក តែ Tae ដូចជាស្តាប់អ្វីលែងចូលបានត្រឹមតែសើចតបមកវិញ។
       « រឿងនេះខ្ញុំដឹងខ្លួនឯងច្បាស់ណាស់ ឯងមិនចាំបាច់បញ្ជាក់ក៏បាន »
       « បែបនេះហើយឯងនៅតែចង់បន្តជាមួយជាទៀតអ្ហេស៎? »
       « បើគ្មានអីទេ ខ្ញុំទៅវិញហើយ » រាងតូចបម្រាសក្រោកចេញតែ K មិនព្រមលែងដៃ។
       « កុំអាលទៅ នៅទីនេះកំដរយើងសិន »
       « បាន! » Taehyung ញញឹមហើយអង្គុយស្ងៀមច្រកគៀវលើ K ដែលកំពុងអោបគេ អារម្មណ៍មួយនេះត្បិតថាវាខុសប្លែកពីពេលនៅជាមួយ Jungkook តែវាមិនខុសគ្នាប៉ុន្មាននោះទេ K ធ្វើបាបរាងកាយ ចំណែក Jungkook វាយប្រហារផ្លូវចិត្ត បើពួកគេបូកបញ្ចូលគ្នាប្រហែលជាក្លាយជាទេវបុត្រសាតានលែងជាមនុស្សទៀតហើយ។
      
       Kyosuke ដើរពត់ខ្លួនសម្តៅទៅបន្ទប់បន្ទាប់ពីត្រឡប់មកដល់ផ្ទះ ពេលនេះគឺរំលងអាធ្រាតទៅហើយ សំណាងដែលគេមានសោរចូលផ្ទះ កុំអីដេកហាលមូសនៅខាងក្រៅមិនខាន។
       « មកពីណា? »
       Kyosuke ភ្ញាក់ស្ទើរស្រែកបែកបំពង់ក សុខៗ Simon ក៏បង្ហាញខ្លួនទាំងផ្ទះមិនបើកភ្លើង ងងឹតឈឹងបែបនេះគេមកអង្គុយធ្វើអីនៅសាឡុងម្នាក់ឯងថ្មើរនេះ?
       « ញ៉ាំអីជាមួយមិត្តភក្តិ » រាងតូចឆ្លើយកំបុតៗ ហើយបម្រុងដើរហួស តែបែរជាត្រូវទាញឱ្យដួលមកលើសាឡុងតាមដោយមនុស្សមាឌធំដែលអង្គុយចាំជាស្រេចនោះ។
       « ទៅញ៉ាំអីពេលនេះទើបនឹងមកអ្ហេស៎? ម៉ោង 2 ជាងហើយ ទៅញ៉ាំអីឬទៅស៊ីគ្នា? »
       ផាច់!
       មួយកំភ្លៀងទៅលើថ្ពាល់ Simon ដោយស្នាដៃ Kyosuke ចង់ប្រមាថគេប៉ុន្មានពាន់ដងទៀតទើបឆ្អែតឆ្អន់?
       « មនុស្សដូចឯងធ្លាប់គិតឃើញអ្វីផ្សេងក្រៅពីរឿងថោកទាបបែបនេះខ្លះទេ? » គេប្រឹងក្រោកចេញតែបែរជាត្រូវសង្កត់ជាប់លើសដើមទៅវិញ។
       « ខឹងព្រោះខ្ញុំនិយាយត្រូវមែនទេ? » Simon ចាប់សង្កត់ដៃ Kyosuke ទាំងកម្រោលចូលមុននឹងជ្រប់មុខទៅខាំគល់កគេខ្លាំងៗ។
       « ឈប់... Simon ខ្ញុំឈឺ.. »
       « ឯងប្រឹងស្រែកទៅឱ្យអ្នកម៉ាក់បានដឹងថាឯងនឹងយើងធ្លាប់ធ្វើអ្វីខ្លះ » Simon គម្រាមញ័រមាត់ព្រមទាំងមិនព្រមបញ្ឈប់សកម្មភាព។
       « បើ-បើឯងនៅមិនឈប់ខ្ញុំនឹងស្រែកមែនមិនខាន » Kyosuke គម្រាមបកតែបែរជាធ្វើឱ្យអ្នកម្ខាងទៀតសើចហើយចាប់អូសដៃគេសម្តៅទៅបន្ទប់ស្ត្រីចំណាស់ក្នុងផ្ទះទាំងត្រដាបត្រដួស។
       « បើឯងចង់ស្រែក ស្រែកឱ្យខ្លាំងៗទៅ » Simon អូស Kyosuke មកឈរមុខទ្វារបន្ទប់ម៉ាក់របស់គេហើយច្រានដៃរាងតូចឱ្យទប់នឹងជញ្ជាំងសងខាងទ្វារមុននឹងទារខោគេទម្លាក់យ៉ាងរហ័ស មិនដល់កន្លះនាទីផងខោរបស់ Kyosuke ក៏ធ្លាក់ដល់កែងជើង។
       « ឯងចង់ធ្វើអី? Si-.... Simon.... អឹសស៎.. »
       រាងតូចខាំមាត់មិនឱ្យបញ្ចេញសម្លេងមុននឹងប្រឹងជំទើតជើងឡើងហើបកែងជើងពីឥដ្ឋការ៉ូព្រោះត្រូវអ្នកឈរពីក្រោយសម្រុកចូលដោយមិនបានត្រៀមខ្លួន។ ស្របតាមចង្វាក់ចេញចូលញាប់ស្អេករបស់ Simon ធ្វើឱ្យអ្នកម្ខាងទៀតស្ទើរផុតដង្ហើម Kyosuke ប្រឹងខ្ញាំជញ្ជាំងក្បែរទ្វារជាប់ទាំងខាំមាត់ស្ទើរបែកឈាម បើគេភ្លាត់សម្លេងតែបន្តិចនោះ ម៉ាក់របស់ Simon នឹងដឹងមិនខាន។
       « Si-Simon.... » Kyosuke ផ្អែកខ្លួនទៅក្រោយបន្តិចព្រោះជើងរបស់គេចាប់ផ្តើមញ័រជំទើតលែងកើត ចំណែកថ្ងាសបែកញើសសស្រាក់ គេទៅលែងរួចហើយ វាឈឺខ្លាំងណាស់ គេឈរលែងនឹង ទប់សម្លេងខ្លួនឯងលែងជាប់ហើយ។
       « Si-Simon.... យើង...យើងដូរកន្លែង... ដូរកន្លែងទៅ.. Simon អា៎...! » រាងតូចគ្រវីក្បាលនឹងប្រឹងទប់សម្លេងឱ្យស្រាលបំផុត ធ្វើវានៅមុខទ្វារបែបនេះចុះបើសុខៗស្រាប់តែម៉ាក់របស់គេបើកទ្វារចេញមកឃើញចំពោះមុខវិញនោះ? គេមិនហ៊ានស្រមៃនោះទេ។
       « មិនដូរ ក្រែងឯងចង់ស្រែកអ្ហេស៎ ម៉េចមិនស្រែកទៅ? » Simon ញញឹមចុងមាត់មុននឹងបន្ថែមល្បឿនសម្រុកឱ្យកាន់តែខ្លាំងព្រោះគេជិតដល់ទីហើយ។
       « Simon.... » Kyosuke ខាំមាត់ស្រក់ទឹកភ្នែកតក់ៗ តាំងពីស្គាល់ Simon ហេតុអីគេឧស្សាហ៍យំខ្លាំងម្លេះ? កាលពីនៅក្មេងក៏បែបនេះដែរត្រូវទេ? ជើងញ័រកាន់តែខ្លាំងរហូតដល់មួយតួខ្លួនរបស់គេបែកញើសជោគនិងញ័រទប់ស្ទើរលែងនឹង តែមិនយូរប៉ុន្មានពាក្យដែលគេមិនចង់លឺក៏លឺចេញពីមាត់ Simon សារជាថ្មី។
       « Tae... Taehyung-Ah.... Tae... » Simon ថើបកញ្ចឹងក Kyosuke ហើយខ្សឹបថ្នមៗ ក្លិនមួយនេះក្រអូបខ្លាំងណាស់ វាធ្វើឱ្យអារម្មណ៍គេពុះកញ្ជ្រោល បើ Kyosuke ជា Tae មួយយប់នេះគេច្បាស់ជាមិនព្រមលែងដៃនោះទេ។
      
       ក្រាក!
       ម៉ាក់ Simon បើកទ្វារចេញមកក្រៅដើម្បីមើលថាមានអ្វីខុសប្លែកទេ ឬក៏គាត់គិតតែខ្លួនឯង ប៉ុន្តែពេលចេញមកបែរជាឃើញ Simon ឈរមើល Kyosuke ជូតអ្វីក៏មិនដឹងនៅមុខទ្វាររបស់គាត់។
       « យប់ថ្មើរនេះទៅហើយហេតុអីមិននាំគ្នាទៅគេង? ហើយ Kyosuke ជូតអី? ទៅគេងទៅ ខ្លួនកំពុងឈឺផងណា៎ »
       « ខ្ញុំបបួល Kyosuke ចេញមករកអីញ៉ាំ តែគេបែរជាធ្វើឱ្យកំពប់ទឹក » Simon ឆ្លើយជំនួស។
       « ហេតុអីមិនជួយជូតប្អូន? » ស្ត្រីចំណាស់អោនទៅមើលទឹកដែល Kyosuke កំពុងជូត តែដៃរបស់គេដូចជាញ័រខ្លាំងណាស់ថែមទាំងមិនព្រមងើបមុខផង។
       « ចុះអ្នកម៉ាក់ចេញមកធ្វើអី? »
       « ម៉ាក់លឺសម្លេងប្លែកៗទើបចេញមកមើល បានហើយ Kyosuke ទៅគេងទៅប្រយ័ត្នអត់ងងុយ »
       « បា-បាទ! » Kyosuke កាន់ក្រដាសដែលជូតទឹករួចរាល់ហើយ ប្រឹងក្រោកឡើងតែជើងរបស់គេញ័រខ្លាំងណាស់ សូម្បីកម្លាំងក្រោកឈរក៏មិនរួចផង។
       « ឈឺជើងអ្ហេស៎? » Simon ធ្វើជាសួរមុននឹងលើកបីរាងតូចឡើងដើរសម្តៅទៅបន្ទប់របស់គេ។
       « ខ្ញុំនាំគេទៅគេងហើយអ្នកម៉ាក់ »
       « មើលថែប្អូនផង! » គាត់និយាយហើយក៏បិទទ្វារចូលទៅសម្រាកវិញព្រោះស្អែកត្រូវទៅធ្វើការងារទៀត។
       « បាទ!!! » Simon ញញឹមគួរឱ្យខ្លាចដាក់ Kyosuke ធ្វើឱ្យគេងាកមុខចេញ។
       « ថ្ងៃក្រោកបើឯងចង់ស្រែក ខ្ញុំនឹងនាំឯងទៅស្រែកនៅក្រោមគ្រែរបស់អ្នកម៉ាក់តែម្តង យ៉ាងម៉េចដែរ? »
       « ..... »

#Yiling