You're FAKE [Complete]

ភាគទី 46

       « ព្រោះតែបងមិនព្រមដេកជាមួយខ្ញុំ ដូច្នេះទើបខ្ញុំទៅដេកជាមួយអ្នកផ្សេង កំហុសគ្រប់យ៉ាងគឺមកពីបង បើបងយល់ព្រមដេកជាមួយខ្ញុំតាំងពីដំបូង ខ្ញុំក៏មិនចាំបាច់ដើរដេកជាមួយស្រីមិនរើសមុខបែបនេះដែរ គ្រប់យ៉ាងមកពីបង វាជាកំហុសរបស់បង! » Jungkook ស្រែកគំហកខ្លាំងៗ បន្ទាប់មកក៏ដកដង្ហើមញាប់ៗព្រោះមុននេះស្រែកស្ទើរផុតដង្ហើមខ្លួនឯងស្លាប់។
       « ឯងថាម៉េច? ឯង... ឯងថាព្រោះតែបងមិនព្រមធ្វើវាជាមួយឯងទើបឯងទៅរកអ្នកផ្សេងបែបនេះត្រូវទេ? » Tae ងាកមុខចេញបន្តិចដើម្បីទប់ទឹកភ្នែកមុននឹងយកដៃវាយទ្រូង Jungkook ខ្លាំងៗ « ឯងឆ្គួតមែនទេ? ឯងឆ្គួតមែនទេ Jeon Jungkook? »
       « មែនហើយខ្ញុំឆ្គួត ឆ្គួតព្រោះស្រឡាញ់បងនឹងហើយ បងមានដឹងទេ? ស្រីៗទាំងនោះហ៊ានដេកជាមួយខ្ញុំទាំងដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់និយាយថាស្រឡាញ់នាងសូម្បីតែម្តង តែបងបែរជាមិនហ៊ាន ទោះបីខ្ញុំនិយាយថាស្រឡាញ់បងស្ទើរតែរោយមាត់ តាមពិតបងដែលធ្លាប់ស្រឡាញ់ខ្ញុំបន្តិចទេ? » រាងក្រាស់មិនបានធ្វើអ្វីក្រៅពីឈរស្ងៀមឱ្យ Tae វាយ តែមិនយូរប៉ុន្មាន Tae ក៏ប្តូរពីវាយមកចាប់កអាវរបស់គេវិញ។
       « បងមិនស្រឡាញ់ឯងអ្ហេស? ឯងដឹងថាបងមានអារម្មណ៍បែបណាពេលឃើញឯងក្បត់នៅនឹងមុខទេ? បងគិតថាបើមានសមត្ថភាពបងនឹងដាក់ច្រវ៉ាក់ឯងទុក ឱ្យឯងនៅក្បែរបងតែម្នាក់ទៅហើយ តែមនុស្សថោកទាបដូចបង អាចធ្វើអ្វីបានក្រៅពីលេបទុក្ខសំងំយំម្នាក់ឯងនោះ? »
       « មិនមែនមិនអាចទេ បងអាច តែបងមិនចង់ធ្វើ សូម្បីតែអាការៈប្រច័ណ្ឌបន្តិចក៏បងមិនបញ្ចេញមកផង បងឱ្យខ្ញុំជឿបានយ៉ាងម៉េចថាបងពិតជាស្រឡាញ់ខ្ញុំ? »
       « លុះត្រាតែបងធ្វើវាជាមួយឯងទើបឯងជឿជាក់បងមែនទេ? »
       « មែន! ឱ្យតែខ្ញុំបានបង ខ្ញុំនឹងបញ្ចប់ទំនាក់ទំនងជាមួយស្រីទាំងនោះ... » Jungkook ប្រែសម្លេងមកទន់ហើយចាប់ក្តោបដៃទាំងគូរបស់ Tae ជាប់ ហាក់កំពុងអង្វរករ។ បើ Taehyung ព្រមនៅពេលនេះ ហ្គេមមួយនេះក៏ដល់ពេលត្រូវបញ្ចប់ដូចគ្នា ទីបំផុតថ្ងៃដែលគេទន្ទឹងរង់ចាំបានមកដល់ហើយ។
       « ... »
       Taehyung សម្លឹងចុះក្រោមទាំងអារម្មណ៍វិលវល់ គេមិនហ៊ានសម្លឹងចំភ្នែករបស់ Jungkook នោះទេ ព្រោះកែវភ្នែកមួយគូនោះនៅតែបន្តសុំចម្លើយពីគេ តែពេលនេះគេមិនដឹងថាគួរជ្រើសរើសបែបណានោះទេ បើគេយល់ព្រមនឹង Jungkook , K ច្បាស់ជាមិនលើកលែងឱ្យគេដាច់ខាត ថាមិនត្រូវ Jungkook ក៏នឹងត្រូវក្លាយជាគោលដៅរបស់ K ដូចគ្នា។ ម្តងនេះគេងាកទៅណាក៏ឃើញតែផ្លូវស្លាប់ តើគេពិតជាត្រូវជើសរើសមែនទេ?
       « បានទេ Taehyung....? »
       « ប្រសិនបើក្រោយមកស្រាប់តែមានបញ្ហាកើតឡើង Jungkook ឯងពិតជាអាចទទួលយកបានមែនទេ? បងបារម្ភ... បារម្ភថាឯងនឹងពិបាកទទួលយក »
       « ខ្ញុំអាចទទួលយកបានគ្រប់យ៉ាង... Tae បងយល់ព្រមបានទេ? »
       រាងតូចសម្លឹងអ្នកម្ខាងទៀតជាមួយកែវភ្នែកដែលពោរពេញទៅដោយតំណក់ទឹកថ្លាៗទាំងសងខាង បើរឿងដើរដល់ដំណាក់កាលនេះទៅហើយ គេមានតែប្រថុយប៉ុណ្ណោះ គេមិនអាចបាត់បង់ Jungkook បានទេ សូម្បីតែគិតថាត្រូវឈរមើលគេអោបថើបជាមួយអ្នកដទៃម្តងទៀតក៏ធ្វើឱ្យទ្រូងខាងឆ្វេងរបស់គេឈឺដែរ ម្តងនេះមិនថា K ចង់ធ្វើអ្វីនោះទេ ដរាបណាគេមាន Jungkook នៅក្បែរ ទោះត្រូវមនុស្សមួយពិភពលោកនេះមើលងាយក៏គេអាចទ្រាំទ្របាន សុំត្រឹមតែមានប្រុសម្នាក់នេះនៅក្បែរចាំជួយផ្តល់កម្លាំងចិត្ត គេគ្មានពាក្យថារុញរាឡើយ។
       « បាន.... តែ- » រាងតូចមិនទាន់បញ្ចប់ប្រយោគតែបែរជាត្រូវអ្នកម្ខាងទៀតចាប់ថើបមាត់ហើយច្រានគេឱ្យថយក្រោយរហូតចូលក្នុងបន្ទប់រៀនដែលខាងសាលាទុកចោលទាំងមិនព្រមលែងមាត់គេឱ្យមានសេរីភាព។
       Jungkook បឺតជញ្ជក់បបូរមាត់ស្តើងរបស់រាងតូចយ៉ាងតក់ក្រហល់ ព្រមទាំងជ្រែកអណ្តាតចូលទៅរុករានក្នុងក្រអូមមាត់ Tae ធ្វើឱ្យគេរកកន្លែងគេចចេញមិនទាន់បានត្រឹមប្រើដៃច្រានទ្រូងគេចេញ តែ Jungkook មិនមែនជាប្រភេទមនុស្សដែលទុកឱ្យអ្វីមួយមករារាំងផ្លូវរបស់គេបានដោយងាយនោះទេ រាងក្រាស់ចាប់ផ្គួបដៃទាំងពីររបស់ Tae ឡើងទៅលើផ្អឹបនឹងជញ្ជាំងដោយប្រើដៃតែម្ខាង ចំណែកម្ខាងទៀតលូកទៅអោបចង្កេះតូចស្តើងមួយនោះឱ្យផ្អឹបជាប់នឹងចង្កេះគេ មុននឹងព្រលែងបបូរមាត់ពណ៌ក្រហមព្រឿងៗនោះ ហើយអោបទៅបឺតជញ្ជក់គល់ក Tae ខ្លាំងៗរហូតជាប់មានស្នាមក្រហមដុំៗចេញមក។
       « Jungkook បានហើយ! » Taehyung ឃាត់ហើយព្យាយាមគេចចេញទាំងដៃត្រូវគេចាប់ជាប់។
       « ហេតុអី? មុននេះបងយល់ព្រមហើយ! »
       « តែពេលនេះកំពុងនៅសាលា ចាំល្ងាចចេញពីសាលាបានទេ? ម្យ៉ាងបងក៏មិនទាន់ត្រៀមខ្លួន... បានទេ..? » Tae និយាយមួយៗយឺតៗទើបអ្នកម្ខាងទៀតព្រមព្រលែងដៃគេ បន្ទាប់មក Jungkook ស្រាប់តែស្រក់ទឹកភ្នែកទាំងកំពុងសើច។
       « អរគុណ Taehyung! អរគុណដែលបងព្រមធ្វើជារបស់ខ្ញុំ... » Jungkook ទាញរាងកាយស្គមស្តើងនោះទៅអោបយ៉ាងណែន « ...ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់! »
       Taehyung ញញឹមសោះកក្រោះហើយលើកដៃអោបតបទៅអ្នកម្ខាងទៀត សង្ឃឹមថាផុតយប់នេះ Jungkook នឹងនៅតែអោបគេជាមួយស្នាមញញឹមបែបនេះ ទោះមានរឿងអ្វីកើតឡើងក៏ដោយ។
      
       Kyosuke ពួននៅខាងក្រៅក្បែរបង្អួចលួចមើល Simon និង Charlotte ដែលទើបនឹងបណ្តើរគ្នាចូលមកក្នុងអាគារចាស់ដ៏ស្ងប់ស្ងាត់នេះតែពីរនាក់។ ពីដំបូងគិតថាមិនចង់ខ្វល់ខ្វាយ តែដោយសារចង់ដឹងចង់លឺ ចង់ឃើញផ្ទាល់ភ្នែកថា Simon នាំមនុស្សស្រីមកធ្វើអីនៅទីនេះ ទើបបង្ខំចិត្តលបដើរតាមពួកគេមកឱ្យទាល់តែបាន។ ក្នុងចិត្តក៏ឱ្យប្រផ្នូលរួចហើយដែរថាពួកគេច្បាស់ជាមកធ្វើរឿងអសីលធម៌មិនខានតែនៅតែចង់មកមើលឱ្យប្រាកដចិត្ត ប្រុសស្រីនៅជាមួយគ្នាតែពីរនាក់ក្នុងកន្លែងបែបនេះ បើប្រាប់ថាមកប៉ាវទះកំភ្លៀងក៏គ្មាននរណាជឿដែរ។
       រាងសង្ហាញញឹមចម្លែកខណៈដៃកំពុងស្ទាបអង្អែលចង្កេះតូចមួយក្តាប់របស់ស្រីស្អាតដែលកំពុងឈរធ្វើមុខអឹមអៀននៅចំពោះមុខគេ។ Simon ប្រើដៃម្ខាងច្របាច់គូទទន់ល្មើយរបស់ Charlotte ពីលើសំពត់មុននឹងរុញនាងឱ្យផ្តួលខ្លួនទៅលើតុក្រោយខ្នងមុននឹងប្រើរាងកាយមាំរបស់គេអោនទៅទ្រោបពីលើ។ ដៃធំពោរពេញទៅដោយសរសៃនិងសាច់ដុំរបស់ Simon អង្គែលគល់ភ្លៅរបស់រាងស្តើងដែលនៅក្រោមទ្រូងឱ្យលើកជើងម្ខាងមកគងលើចង្កេះរបស់គេ ចំណែកបបូរមាត់ក្រាស់ដ៏ទាក់ទាញរបស់គេអោនទៅជិតថ្ងាសរបស់ Charlotte តែរក្សាគម្លាតមិនឱ្យប៉ះដល់សាច់ ហើយបង្អូសចុះមកក្រោមសម្តៅបបូរមាត់ក្រពុំលំអរដោយក្រែមពណ៌ក្រហមឆេះរបស់ស្រីល្អ តែពេលនាងពើងទ្រូងបម្រុងថើបមាត់គេ គេក៏គេចមុខចេញយ៉ាងរហ័ស។
       « Simon... »
       ស្រីស្អាតហៅឈ្មោះអ្នកម្ខាងទៀតជាមួយសម្លេងយ៉ាងស៊ិចស៊ី ហាក់អង្វរករព្រមទាំងពើងទ្រូងឡើងងើបក្បាលបន្តិចសង្ឃឹមថាគេនឹងថើបមាត់នាងតាមសំណូមពរ តែគេបែរជាញញឹមចុងមាត់តបមកនាងវិញយ៉ាងត្រជាក់ស្រេប។
       « មិនមែនពេលនេះទេស្រីស្អាត! » Simon គ្រវីក្បាលយឺតៗ ពេលឃើញថា Charlotte ភ្លឹកនឹងកែវភ្នែករបស់គេហើយ ទើបទាញដៃទាំងពីររបស់នាងរុញទៅលើក្បាលមុននឹងស្រាយខ្សែចំណងសក់របស់នាងទៅចងដៃទាំងគូនោះជាប់។
       « Simon... ចង់លេងអីនឹង? » ស្រីស្អាតសួរទាំងអឹមអៀនតែក៏មិនបានរើបម្រាស់ ដូចដែលនាងគិតទុកមិនខុសមែន Simon ពិតជាមនុស្សប្រុសរោលរាល គេចង់លែងល្បែងខ្សែចំណងទាំងដែលនេះជាលើកដំបូងរវាងនាងនិងគេ គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ពិតមែន។
       « លេងល្បែង..រោលរាល... »
       រាងក្រាស់ខ្សឹបតិចៗមុននឹងក្រោកទៅឈរក្បែរតុប្រើម្រាមដៃទៅលលែងនឹងបបូរមាត់របស់ Charlotte ហើយនាងក៏តបស្នងមកវិញដោយការប្រើអណ្តាតនិងបបូរមាត់បឺតជញ្ជក់ម្រាមដៃទាំងគូនោះយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ។ Simon ដកដៃចេញពីមាត់ Charlotte ហើយប្រើម្រាមដែលសើមជោគដោយទឹកមាត់របស់ស្រីស្អាត ទៅអង្អែលលើតំបន់ហាមឃាត់របស់នាងស្រាលៗ មុននឹងដាក់ចូលយឺតៗនឹងកាន់តែជ្រៅឡើងធ្វើឱ្យនាងត្រូវពើងទ្រូងឡើងដោយភាពស្រៀវស្រើប។
       « អា៎.... Simon... »
       Charlotte បិទភ្នែកបញ្ចេញសម្លេងថ្ងួចថ្ងូរស្រួយស្រេះរបស់នាងចេញមក ពេលម្រាមដៃដ៏កក់ក្តៅរបស់ Simon នៅតែបន្តរុករានញក់ញីភាពទន់ជ្រាយរបស់នាងធ្វើឱ្យវាញាប់ញ័រត្រូវការការថ្នាក់ថ្នមពីគេកាន់តែខ្លាំងឡើង។ តែមិនយូរប៉ុន្មានគេស្រាប់តែដកម្រាមដៃចេញយ៉ាងរហ័សធ្វើឱ្យនាងបែកអារម្មណ៍អស់ តែពេលនាងបើកភ្នែកឡើងអ្វីដែលនៅចំពោះមុខស្ទើរតែធ្វើឱ្យនាងស្រែកចាចឡើង។ មនុស្សប្រុសជាច្រើននាក់ ប្រហែលជា7-8នាក់កំពុងឈរជុំវិញតុដែលនាងដេកហើយសម្លឹងមើលមកនាងជាមួយកែវភ្នែកស្រេកឃ្លាន
       « Simon នេះមានន័យថាម៉េច? » នាងប្រឹងក្រោកតែត្រូវប្រុសម្នាក់ដែលនៅជិត Simon ចាប់សង្កត់ដៃជាប់ចំណងរបស់នាងជាប់មិនឱ្យក្រោករួច។
       « នាងគួរឱ្យរអើមពេកហើយ ខ្ញុំមិនចូលចិត្តប្រើរបស់រួមទេ » Simon ផ្អាកនិយាយហើយលូកហោប៉ៅយកកូនក្រណាត់តូចសម្រាប់ជូតមុខមកជូតម្រាមដៃរបស់គេដែលប៉ះពាល់ Charlotte មុននេះហើយបោះវាទៅលើមុខនាង មុននឹងនិយាយបន្ត « ឃើញថានាងកំពុងពុះកញ្ជ្រោលទើបហៅពួកគេមកជួយ នាងគួរតែអរគុណខ្ញុំទើបត្រូវ មនុស្សច្រើនយ៉ាងនេះ ចង់បានពីមុនឬពីក្រោយ? ម្តងពីរឬម្តងបួននាក់? ក្បាច់មួយណាដែលនាងពេញចិត្តប្រាប់ពួកគេទៅ »
       « Simon លោក- » Charlotte និយាយលែងចេញ មនុស្សច្រើនយ៉ាងនេះបើនាងអាចនៅរស់ទើបចម្លែក ទោះនាងមានតណ្ហាខ្លាំងប៉ុណ្ណាក៏ទប់ទល់ពួកគេមិនជាប់ដែរ។
       « មើលនាងឱ្យល្អទៅ មិនចាំបាច់ថ្នមពេកទេ Charlotte ចូលចិត្តបែបហឹង្សា ដូច្នេះដាក់ឱ្យដើរលែងរួចកាន់តែល្អ »
       « បាទល្បង! » ពួកគេឆ្លើយព្រមគ្នាមុននឹងចាត់ការរបស់ឆ្ងាញ់បន្ទាប់ពី Simon ចាកចេញទៅ។
      
       « អើយ! អាម្នាក់នេះឃោរឃៅពេកហើយ » Kyosuke លាន់មាត់តិចៗមុននឹងឈានជើងថយក្រោយប្រញាប់រកផ្លូវចេញ ព្រោះបើត្រូវ Simon ចេញមកឃើញច្បាស់ជារឿងធំមិនខាន។
       តែពាក្យចាស់ពោលថា គេចអ្វីជួបនឹង គ្រាន់តែគេងាកក្រោយភ្លែត Simon ក៏មកឈរចំពោះមុខតែម្តង។ រាងតូចចំហរមាត់ព្រោះមិននឹកស្មានដល់ តែមុននឹងគេអាចនិយាយអ្វីចេញមកបាន គេក៏ត្រូវអូសចូលទៅក្នុងបន្ទប់ក្បែរនោះទៅហើយ។
       « Simon ឈឺ! » Kyosuke ស្រែកពេលត្រូវចាប់សង្កត់ក្បាលទៅលើតុ។
       « លួចមើលឆ្អែតហើយឬនៅ? » Simon សួរបណ្តើរប្រើដៃម្ខាងដោះខ្សែក្រវាត់ខ្លួនឯងចេញបណ្តើរ។
       « មិនបានលួចមើលទេ »
       « ឯងគិតថាយើងខ្វាក់មើលមិនឃើញឯងពួនក្បែរបង្អួចមែនទេ? »
       « Simon លែង ឯងចង់ធ្វើអី? » Kyosuke ប្រឹងរើបម្រាស់ដៃដែលត្រូវទាញពាត់ទៅក្រោយចងនឹងខ្សែក្រវាត់យ៉ាងណែន តែទោះរើយ៉ាងណាក៏គ្មានប្រយោជន៍ មិនដល់មួយនាទីផង ខោឯកសណ្ឋានសាលារបស់គេក៏ធ្លាក់ដល់កែងជើងបាត់ទៅហើយ។
       « កុំអី Simon វាឈឺណាស់ អា៎..! »
       រាងតូចខាំមាត់ជាប់ពេលត្រូវគេសម្រុកចូលភ្លាមៗព្រមទាំងចាប់ផ្តើមធ្វើចលនាដកចេញដាក់ចូល ទាំងឈឺ ទាំងណែន ទាំងរឹងស្ងួត វាឈឺខ្លាំងជាងពេលណាៗទាំងអស់។
       « អា៎... Simon! »
       « នៅឱ្យស្ងៀមទៅ! » រាងក្រាស់បន្តសម្រុកចូលពីខាងក្រោយហើយចាប់សង្កត់ដើមដៃគេផ្អឹបជាប់នឹងតុយ៉ាងណែន ជៀសវាងគេរើបម្រាស់ ខ្ចិលតាមចាប់។
      
       Kyosuke ទាញខោយកមកស្លៀករួចរាល់ហើយ ទើបដោះឡេវអាវប៉ុន្មានគ្រាប់ដើម្បីទាញកអាវមើលដើមដៃទាំងសងខាងរបស់គេដែលត្រូវ Simon ចាប់សង្កត់មុននេះ។ ដូចដែលគេគិតពិតមែន ដើមដៃទាំងសងខាងឡើងជាំឃើញស្នាមម្រាមដៃប្រាំរបស់គេយ៉ាងច្បាស់ ឈឺស្ទើតែលើកដៃលែងរួចទៅហើយ។ រាងតូចអង្គុយអោបជើងនៅលើតុស្រមៃពីរឿងដែលបានកើតឡើងមុននេះ Simon បន្ទាប់ពីគេធ្វើអ្វីដែលគេចង់ធ្វើហើយក៏ចាកចេញ ចង់ទៅក៏ទៅ ចង់មកក៏មក ចង់វាយក៏វាយ យូរទៅគេមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងមិនស្មើនឹងអ្នកបម្រើរបស់ Simon ផង ព្រោះអ្នកបម្រើហត់តែបានកម្រៃ ប៉ុន្តែគេមិនត្រឹមតែហត់ទេ តែនៅឈឺទាំងចិត្តទាំងកាយ ថែមទាំងមិនបានកម្រៃទៀតផង ព្រហ្មលិខិតពិតជាធ្វើបាបមនុស្សណាស់។
       Ring Ring..... ទូរស័ព្ទ Kyosuke រោទ៍ឡើងដាស់គេឱ្យភ្ញាក់ពីការគិតហើយប្រញាប់លើកនិយាយពេលឃើញថាអ្នកតេមកជា Jungkook ។
       « ហាឡូ! ល្បងមានការអចីមែនទេ? »
       ( យប់នេះយើងមានរឿងចង់ឱ្យឯងជួយ ) សម្លេងស្រស់ស្រាយរបស់ Jungkook បន្លឺឡើងពីខ្សែម្ខាង។
       « រឿងអី? »
       ( វីដេអូដែលយើងថត Kim Taehyung នៅយប់នោះ យើងយកទៅដាក់ក្នុងកាតាបឯងហើយ យប់នេះម៉ោង 8 ប្រើឈ្មោះ K ផ្ញើវីដេអូមួយនោះមកទូរស័ព្ទយើង 15នាទីក្រោយផ្ញើវាទៅ Simon Chisun និង Annto ហើយរង់ចាំដល់ម៉ោង 8 កន្លះ Hack ចូលគណនីរបស់សាលាហើយបង្ហោះចែកចាយវាជាសាធារណៈទៅ )
       « ល-ល្បង.. បង្ហោះជាសាធារណៈវាដូចជាឃោរឃៅពេកហើយ » Kyosuke ប្រកែកសុំឱ្យគេគិតម្តងទៀត បើបង្ហោះជាសាធារណៈពិតមែន ថាមិនត្រូវ Taehyung អាចនឹងសម្លាប់ខ្លួនក៏ថាបាន។
       ( យើងបញ្ជាឯង ឯងក៏ធ្វើតាមទៅ បានហើយ! ) Jungkook និយាយទាំងប្រាកដប្រជាមុននឹងដាក់ទូរស័ព្ទចុះបាត់។
       « ល្បង...ល្បង! »
       រាងតូចសម្លឹងទូរស័ព្ទទាំងមិននិយាយអ្វីបន្ទាប់ពីដឹងថា Jungkook ចុចផ្តាច់ គេពិតជាត្រូវធ្វើបែបនេះមែនឬ? តែនេះវាពាក់ព័ន្ធដល់កិត្តិយសពេញមួយជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ វាឃោរឃៅពេកហើយ។