You're FAKE [Complete]

ភាគទី 26 : ដង្កូវធំណាស់

       Kyosuke រូតតង់ចូលទៅក្នុងយឺតៗមុននឹងរូតបិទទៅវិញ តែពេលងាកក្រោយអ្វីដែលគេបានឃើញនៅក្នុងតង់នោះគឺ...
       « Tae.... អ្ហឹមម៎ អ្ហា៎...ស... សឺតតត៎....អ្ហាសស៎.. Taehyung... អឹមមម៎....អឹសសស៎ »
       « ........ »
       Kyosuke គាំងស្ងៀមខណៈអ្នកម្ខាងទៀតងើបមុខពីអេក្រង់ទូរស័ព្ទសម្លឹងមកគេដូចគ្នា។ កម្លោះតូចស្ទើរកម្រើកខ្លួនលែងរួចពេលឃើញ Simon អង្គុយប្រើដៃសម្រេចកាមដោយខ្លួនឯងបណ្តើរមើលរូបភាពរបស់ Taehyung ក្នុងទូរស័ព្ទបណ្តើរ ហើយអំបាញ់មិញ.... អំបាញ់មិញនេះ គេនៅថ្ងូរហៅឈ្មោះរបស់ Taehyung ទៀតផង។
       អ្នកដែលឈរមើលគាំងមិនទាន់អាចកម្រើកខ្លួនបាន ចំណែកអ្នកដែលត្រូវគេឈរមើលក៏ធ្វើទឹកមុខធម្មតាហាក់មិនអាចភ្ញាក់ផ្អើលឬអៀនខ្មាសអ្វីទាល់តែសោះ។ Simon ទម្លាក់ទូរស័ព្ទចុះ ក្រោកឈរឡើងទាំងអាក្រាតល្វែងក្រោម បង្ហាញឱ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់នូវភាពមហិមាដែលកំពុងក្រេវក្រោធរបស់គេ។
       « អឺ....ស-សុំទោស! »
       Kyosuke និយាយអ្វីមិនចេញក្រៅពីពាក្យពីរម៉ាត់នេះ។ ព្រោះមិនដឹងថាគួរដកខ្លួនចេញពីកាលៈទេសៈបែបនេះដោយរបៀបណា ទើបប្រញាប់ងាកក្រោយបម្រុងរូតតង់ចេញទៅក្រៅ តែមិនទាន់នឹងលូកដៃដល់ខ្សែរូតផងក៏ស្រាប់តែត្រូវទាញថយឱ្យដួលអុកគូទទៅក្រោយវិញ មុននឹងអ្នកទាញឡើងសង្គ្រប់ពីលើជាប់។
       « Simon- »
       « ឯងមកចំពេលល្អណាស់ ខ្ញុំកំពុងអផ្សុកល្មម »
       Simon បញ្ចេញស្នាមញញឹមគួរឱ្យខ្លាចចេញមក។ ភ្លាមៗបែបនេះមិនដឹងថាគួរធ្វើបែបណាក្រៅពីប្រឹងរើរបម្រាស់។ Kyosuke ប្រឹងច្រាន Simon ចេញហើយប្រើកែងដៃច្រត់កម្រាលដើម្បីឱ្យខ្នងហើបបន្តិចព្រោះអ្នកម្ខាងទៀតមិនព្រមបន្ធូរដៃឱ្យអង្គុយបានពេញលេញ។
       « ឯងកុំគិតធ្វើស្អីល្ងង់ៗឱ្យសោះ Simon »
       « ហេតុអីមិនបានដរាបណាឯងនៅក្នុងដៃរបស់ខ្ញុំ? »
       « មិនបាន! »
       រាងតូចប្រឹងក្រោកពេញទំហឹងហើយបុកទ្រូងអ្នកម្ខាងទៀតឱ្យដួលផ្ងាកក្រោយមុននឹងក្រោករត់ចេញតែបែរជាត្រូវទាញកជើងឱ្យដួលផ្កាប់មុខទៅវិញ។
       « លែងខ្ញុំ Simon លែងភ្លាមទៅ! » គេប្រឹងទទះជើងឱ្យរបូត តែបាតដៃធំស្អិតដូចតុកកែរបស់ Simon ខ្លាំងជាងទើបត្រូវទាញកជើងអូសមកកណ្តាលតង់វិញយ៉ាងងាយ។
       « ឯងគិតអ្ហេសថាកម្លាំងដូចចាបសួគ៌របស់ឯងអាចប្រើមកប្រឆាំងនឹងខ្ញុំបាន? » Simon សើចព្រមទាំងចាប់ហែកជើង Kyosuke បើកផ្លូវឱ្យគេចូលទៅចន្លោះកណ្តាលតែអ្នកនៅក្រោមទ្រូងមិនព្រមជួយសហការឈប់រើរបម្រាស់ ទើបបង្កជាការប្រវាយប្រតប់ឡើងមក។
       « ឯងឆ្គួតហើយ អាចង្រៃលែងភ្លាមទៅ... មិនចេះស្តាប់ភាសាមនុស្សឬយ៉ាងម៉េច? ប្រាប់ឱ្យលែង! » Kyosuke បម្រាស់ចេញតែមិនឈ្នះ ទើបកញ្ឆក់ទាញវ៉ែនតា Simon ចេញបោកទៅម្ខាងធ្វើឱ្យបែកកញ្ចក់ខ្ទេចខ្ទី។
       « វ៉ែនត- Kyosuke!!! »
       Simon សង្គ្រឺតធ្មេញហៅឈ្មោះ Kyosuke មុននឹងច្របាច់កគេសង្កត់ផ្អឹបនឹងកម្រាល។
       « គ្មាន..វ៉ែនតា..ឯងធ្វើអី...យើងមិនបា...បានទេ! » Kyosuke និយាយទាំងរដាក់រដុបមុននឹងប្រមូលកម្លាំងធាក់ Simon តែបែរជាត្រូវចាប់ជាប់ទាំងដៃទាំងជើង។
       « ឯង.... អ៊ឹកក៎! » រាងតូចខាំមាត់ដកដង្ហើមលែងរួចបន្ទាប់ពីត្រូវមួយដៃចំកណ្តាលពោះ ចុករហូតដល់កម្រើកខ្លួនលែងរួច។
       « ឯងគិតថាភ្នែកខ្ញុំខ្វាក់អ្ហេស? មើលមុខឯងមិនច្បាស់វាល្អណាស់ហើយ មុខឯងវាគួរឱ្យខ្ពើម!!! » Simon ព្រលែងដៃ Kyosuke ហើយទាញខ្សែបូរពីចង្កេះខោរបស់គេមកចងដៃគេសង្កត់ទៅលើ។
       « ក្រែងឯងស្អប់ខ្ពើមមុខខ្ញុំណាស់មែនទេ? ហេតុអីមិនទៅរក Taehyung របស់ឯងទៅ? លែង..! »
       « នៅនិយាយបានទៀតអ្ហេស? »
       « ឈប់ទៅ Simon ឈប់ភ្លាមទៅ! » រាងតូចកម្រើកខ្លួនរើរបម្រាស់តែក្នុងខ្លួនបែរជាគ្មានកម្លាំងតបតអ្វីបន្តិចទៅវិញ។
       « ឯងថាសុខចិត្តរំលោភឆ្កែរំលោភឆ្មាក៏មិនប៉ះខ្ញុំដែរ តែហេតុអី- »
       « បិទមាត់ទៅ! » Simon ដាល់ Kyosuke មួយដៃមុននឹងទាញខោយឺតខ្លីត្រឹមជង្គង់របស់គេចេញ បោះទៅម្ខាង។
       « បើឯងមិនឈប់ខ្ញុំស្រែកមិនខានទេ! » Kyosuke ប្រឹងទាញជើងផ្អឹបចូលគ្នាតែអ្នកម្ខាងទៀតប្រើដៃទាញឱ្យហែកចេញពីគ្នា។
       « ស្រែកទៅបើគិតថាមានមនុស្សមកជួយឯង »
       « ជួយយយ៎- »
       រាងតូចបើកភ្នែកធំៗបន្ទាប់ពីអាវយឺតពណ៌សស្តើងរហៀររបស់គេត្រូវ Simon ហែកហើយយកមកញាត់មាត់គេជាប់មិនឱ្យស្រែករួច។ Kyosuke គ្រវីក្បាលនិងប្រើកម្លាំងដែលសេសសល់ដើម្បីគេចតែកម្លាំង Simon គឺខ្លាំងដាច់តែម្តង គេគ្មានឱកាសអាចគេចផុតនោះទេ។
       « អ៊ឺមម៎... អ៊ឺមមម៎ » Kyosuke ស្រែកពីបំពងក ខណៈម្រាមដៃ Simon កំពុងរុករានចេញចូលក្នុងតំបន់សម្ងាត់របស់គេ។
       « មាត់ថាមិនចង់ តែឯងឡើងរឹងដូចថ្មទៅហើយ ឃើញទេអាចង្រៃ? » រាងក្រាស់លើកចិញ្ចើមសួរព្រមទាំងទះភាពរឹងមាំរបស់ Kyosuke មួយដៃមុននឹងចាប់វាមកសាប់យឺតៗ។
       រាងតូចគ្រវីក្បាលនិងបម្រាស់ដៃដែលជាប់ចំណងតិចៗតាមកម្លាំងដែលនៅសល់ពេល Simon ចាប់លើកជើងរបស់គេដាក់លើស្មាហើយចាប់ភាពមហិមាររបស់ខ្លួនមកកិតនឹងភាពទន់ជ្រាយរបស់គេទៅមកធ្វើឱ្យព្រឺរោមត្រជាក់សព្វពេញខ្លួនប្រាណ។ Simon ពេលនេះគួរឱ្យខ្លាចខ្លាំងណាស់ គេប្រៀបដូចជាបីសាច កាចសាហាវដូចយប់នោះមិនខុសគ្នានោះទេ។
       « អឺ.... អ៊ឺមមម៎! » Kyosuke គ្រវីក្បាលញាប់ស្អេក ទឹកភ្នែកក៏ស្រក់ចុះតាមកន្ទុយភ្នែក ពេល Simon ដាក់ភាពមហិមាររបស់គេចូលទាំងកម្រោលរហូតកប់ដល់គល់ព្រមទាំងធ្វើចលនាដកចេញដាក់ចូលលឿនដូចម៉ាស៊ីន អត់ទេ លឿនជាងម៉ាស៊ីនទៅទៀត គេបានកម្លាំងខ្លាំងដល់ថ្នាក់នេះមកពីណាទៅ?
       « Tae.... អឹ-អឹសស៎.. Taehyung.. Tae..Taeee »
       Simon ថ្ងួចថ្ងូរហៅឈ្មោះមិត្តសម្លាញ់ថ្នមៗធ្វើឱ្យអ្នកម្ខាងទៀតលឺហើយកាន់តែឈឺ ឈឺទាំងកាយ ឈឺទាំងសាច់ដុំក្នុងទ្រូងខាងឆ្វេង។ Kyosuke ក្តាប់ម្រាមជើងប្រឹងបិទភ្នែកមិនមើលមុខ Simon ដែលបែកញើសសស្រាក់ហូរតាមជើងសក់។ Simon មិនត្រឹមតែស្អប់គេនោះទេ តែថែមទាំងរអើមគេទៀតផង តែពេលនេះ Simon បែរជាយកខ្លួនប្រាណរបស់គេទៅបំពេញតណ្ហាទាំងបង្ខិតបង្ខំ ត្រឹមវាយដំមិនអស់ចិត្ត តែគេនៅហៅឈ្មោះអ្នកផ្សេងក្នុងកាលៈទេសៈបែបនេះទៀត ហេតុអី? ហេតុអីធ្វើបាបត្រឹមរាងកាយនៅមិបគ្រប់គ្រាន់?
       « អឹមម៎... អឹម »
       រាងកាយតូចដែលជាប់ចំណងរើរបម្រាស់តិចៗពេលត្រូវ Simon លូកដៃមកច្របាច់ករឹតខ្លាំងៗរហូតស្ទើរដកដង្ហើមមិនរួច។ មិនយូរប៉ុន្មានរាងកាយតូចស្តើងក៏កន្ត្រាក់តិចៗបន្ទាប់ពីត្រូវទឹកក្តៅអ៊ុនៗចេញពីខ្លួនរបស់ Simon បាញ់ចូលទៅក្នុងខ្លួន។ រាងក្រាស់ដកដៃចេញពីបំពង់ករាងតូចហើយទាញបំណែកអាវរហែកចេញពីមាត់របស់គេ។
       « ហាមស្រែក! » Simon បញ្ចេញសម្លេងរឹងៗត្រជាក់ៗចេញមកមុននឹងចង្កេះរបស់គេចាប់ផ្តើមកម្រើកសារជាថ្មី។
       « អ្ហា៎ Simon លែងខ្ញុំទៅ Simon »
       « ខ្ញុំឆ្អែតពេលណានឹងលែងមិនខាន! »
       « Simo-អ្ហា៎..... Simon » Kyosuke ខាំមាត់ខ្លួនឯងរហូតដល់ហូរឈាមចេញមករឹមៗ បើគេបន្តស្រែកអ្នកខាងក្រៅច្បាស់ជាលឺមិនខាន។
       « Tae-Ah.... Tae.... អឺសស៎..! »
      
       ព្រឹកថ្ងៃថ្មី.....
       គ្រប់គ្នាភ្ញាក់ពីព្រលឹមរៀបចំខ្លួនដើម្បីបំពេញបេសកកម្មដែលខាងសាលារៀបចំឱ្យ។ ម្នាក់ៗរួសរាន់ប្រញាប់រៀងៗខ្លួន Simon ទៅយកកញ្ចប់អាហារពេលព្រឹកពីគ្រូបន្ទុកថ្នាក់ពីរកញ្ចប់បំណងថានឹងយកទៅឱ្យ Tae តែដើរមិនទាន់ដល់តង់របស់ Taehyung ផង ស្រាប់តែមាននរណាមិនដឹងដើរមកដួលច្រឡោតពីលើគេស្ទើរផ្ងារក្រោយ។
       « ស-សុំទោស! » Kyosuke ប្រឹងក្រោកឈរជាមួយទឹកមុខស្លេកស្លាំងនិងដៃជើងទន់គ្មានកម្លាំងរបស់គេព្រមទាំងពោលពាក្យសុំទោសតិចៗ។
       « កម្លាំងទៅណាអស់ហើយ? ប្រយ័ត្នដើរឡើងភ្នំរមៀលធ្លាក់ស្លាប់ » Simon ស្រាប់តែមួរម៉ៅស្តីបន្ទោសក្តែងៗទាំងដែលគេជាអ្នកធ្វើឱ្យ Kyosuke ក្លាយជាបែបនេះ។
       « ខ្ញុំសុំទោស! »
       Kyosuke អោនមុខចុះក្តាប់ជាយអាវខ្លួនឯងថ្នមៗ ដោយសារមិនបានគេងថែមទាំងត្រូវវាយ ទើបឈឺខ្ទេចខ្ទីពេញខ្លួន កម្លាំងក៏មិនដឹងបាត់ទៅណា ធ្វើឱ្យងងឹតមុខភ្លាមៗទប់ខ្លួនមិននឹងដួលច្រឡោតទៅលើគេ។
       « ឯង- »
       « Simon មានរឿងអី! » Taehyung ដើរចូលមកធ្វើឱ្យម្ចាស់ឈ្មោះទម្លាក់ដៃដែលលើកបម្រុងវាយ Kyosuke ចុះ ងាកទៅញញឹមស្រស់ដាក់អ្នកដែលដើរចូលមក។
       « យើងយកមកឱ្យឯង! »
       Simon ហុចកញ្ចប់អាហារពេលព្រឹកឱ្យ Tae ។ Tae ក៏ទទួលយកមកកាន់ក្នុងដៃ។
       « ថ្ងៃនេះចិត្តល្អចម្លែក! » កម្លោះតូចញ៉ោះមិត្តភក្តិមុននឹងងាកមកមើលមុខស្លេកស្លាំងរបស់ Kyosuke តែក៏ប្រញាប់ងាកមុខចេញវិញ។
       « មែនហើយ Simon!! យប់មិញខ្ញុំលឺសម្លេងស្រែកពីតង់របស់ឯងតែមិនបានចេញទៅមើលព្រោះងងុយខ្លាំងពេក មានរឿងអីមែនទេ? »
       « អា Riv វាឃើញដង្កូវ » Simon ងាកមកសម្លឹងមុខ Kyosuke ធ្វើឱ្យគេប្រញាប់ងើបមុខឡើងហាក់ស្លន់ស្លោពេលលឺឈ្មោះរបស់ខ្លួុន។
       « ដង្កូវ? ឯងខ្លាចដង្កូវអ្ហេស? »
       Tae ងាកទៅ Kyosuke ។ ចម្លែកណាស់ គេមើលទៅរឹងមាំមិនសមថាខ្លាចសត្វតូចៗបែបនេះទេ។
       « អឺ... អឺ..ខ្ញុំ..ខ្ញុំខ្ល- ខ្លាច វា..វា- » Kyosuke និយាយរដាក់រដុបពេកទើបមិត្តរួមតង់ជួយនិយាយជំនួស។
       « វាធំណាស់ ត្រូវទេ? » Simon សង្កត់ត្រង់ពាក្យថាធំណាស់ ទើបអ្នកម្ខាងទៀតមិនដឹងថាគួរនិយាយអ្វីមានតែស្របតាម។
       « មែ.... មែនហើយ! »
       « តែសម្លេងស្រែកលឺដូចទៅត្រូវនឹងស្អីឈឺខ្លាំងណាស់អីញ្ចឹង » Tae នៅមិនព្រមអស់ចិត្ត អស់ចម្ងល់។
       « គឺវាអុកគូទអង្គុយពីលើដង្កូវនឹងណា » Simon សើចចុងបំពង់កហើយលូកដៃទៅទះគូទ Kyosuke តិចៗព្រោះអាងថាគ្មាននរណាឃើញ ធ្វើឱ្យម្ចាស់ខ្លួនរឹងស្តូកដូចដុំទឹកកក។
       « ........... » Jungkook ឈរនៅម្ខាងសម្លឹងមើលកាយវិការចម្លែកៗដែលទាំងបីនាក់នោះបញ្ចេញមក ទាំងមិនដើរចូលទៅក្រៅពីឈរសម្លឹងពីចម្ងាយ។