"Herkesin bir hikâyesi vardır ve, bazen bu hikayenin ucundan tutmak, o hikâyeyi yaşamaktan daha zordur."
__
"Sen hep, en etkilendiğim bir kitap satırı gibi olacaksın benim için. Bıkmadan defalarca okuduğum, aklımdan çıkmayacağını bildiğim halde ezbe...
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
4. Bölüm: O, buradaydı.
Otel odasının anahtarını, güçsüzlükle komidinin kenarına bıraktım. Yavaşça, ve de yorgunlukla yatağın üzerine oturdum. Bakışlarımı, camdan, batmakta olan güneşe çevirdim. Odanın içi o kadar sessizdi ki, halen düzene girmeyen kalp ritim sesimi duyabiliyordum. Bu durum, sanki astımım varmış ve nefes almakta zorlanıyormuşum hissiyatı yaratıyordu bedenimde.
Gözlerim gün batımını bile algılayamıyordu. Bomboş, siyah bir noktaya bakıyormuşcasına ifadesizdim. Eski, hayattaki başına gelen her şeyi pozitif karşılayan Doğa'yı özlemiştim.
Bir daha, hiçbir zaman o Doğa olamayacaktım.
Annem ve babamın mezarı başında verdiğim sözün ardından 3 saat geçmişti. Kurduğum her bir cümle kulaklarımda yankılanıyordu. Ve ben hayatım boyunca hiç bu kadar ciddi olmamıştım.
Bir şeylerin içten ifade edilişi ve dışa vurumu arasında ne kadar büyük bir fark olduğunu anlamıştım 3 saat önce. Canımı yakan neydi bilmiyordum. Ailemin öldürülüşü ve, buna sebep olanların hiçbir şekilde ceza almayıp elini kolunu sallayarak dışarıda gezmesi mi, biyolojik anne ve babamın beni daha bebekken terkedip gitmesi ve babamın şu anda karşıma çıkıp, baba, lakabına kendini uygun görüşü mü, sevdiğim adamın, tüm bunları bilip bana söylemeyişi mi, emin değildim.
Poyraz, hiçbir zaman annesinin suçundan mesul olmayacaktı benim için. Ama, bana anlatmayışı, kıyametimin koptuğu gün, algılayamadığım bir durumdu. O gün kızmıştım ona içten içe, ama sonrasında ona da hak vermiştim. Poyraz'ın annesine ne kadar değer verdiğini biliyordum ve bunu daha kendisi hazmedememişken, bana anlatmasını beklemek saçma olurdu.
Benim kıyametimin koptuğu gün , Poyraz'ın çoçukluğu ölmüştü. Poyraz'ın çocukluğu annesiydi ve asla ölümüne alışmadığı annesini kalbinde öldürmüştü o. O gün o da ölmüştü aslında. Hayattaki tek yaşam belirtisi nefes almak olan bir canlıya dönüşmüştü, sonsuza kadar.
Belki de asla karşılaşmamalıydık.
Onu sevmem, onunla geçmişte yaşadığım hiçbir duygudan pişmanlık duymamam belki de utanmam gereken bir durumdu başkalarınca lakin, benim hayattaki tek övüncem onun tarafından sevilmek olabilirdi. O, beni çok güzel sevmişti.
Şimdi çok uzaktık. Başka insanlarla karşılaşıyor, gözleri başka insanlara değiyordu. O kadar uzaktık ki, bu durum mesafelerin yanı sıra, biraz da maneviydi. Belki bir gün yeniden karşılaşırdık. O an, onu ne kadar özlediğimi haykırmaktan başka hiçbir ifade olmayacaktı gözlerimde. Biraz da kırgın olacaktım muhtemelen. O ise, belki de onu peşimde sürüklediğim, ve gerçekleri duymaya maruz bıraktığım için, gözlerini bile değdirmeyecekti gözlerime.
