"Herkesin bir hikâyesi vardır ve, bazen bu hikayenin ucundan tutmak, o hikâyeyi yaşamaktan daha zordur."
__
"Sen hep, en etkilendiğim bir kitap satırı gibi olacaksın benim için. Bıkmadan defalarca okuduğum, aklımdan çıkmayacağını bildiğim halde ezbe...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Belki de konuşuyordur gözlerin, Ama ben gözce bilmiyorum ki; Sessizce biliyorum, Usulca biliyorum, Masumca biliyorum...
Cemal Süreyya.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
26. Bölüm: Teklif.
Arabamı, Aladağlı Holding'in kapalı otoparkında bulduğum ilk yere park ettikten sonra, vakit kaybetmeden indim. Kırmızı topuklu ayakkabılarımın zeminde çıkardığı tok ses zihnimde yankılanıyor, düşüncelerimin derinliklerinden sıyrılmama olanak sağlıyordu.
Sabah uyandığımda Selçuk Yalçınkaya'nın çok erken saatlerde evden ayrıldığını öğrenmiştim Nuray Hanımdan. Ancak, kendisi, evde bulunmamasına rağmen kahvaltımı yapmam gerektiğini Nuray hanıma tembihlemesinin yanı sıra, bana mesaj atmayı da ihmal etmemişti.
Kahvaltımı yapmış, ve Kemal Aladağlı'nın dün gece attığı mesaj üzerine buraya gelmeye karar vermiştim. Söyleyecekleri pek umurumda olmasada, kafamı dağıtmak için iyi bir karar olduğunu düşünmüştüm.
Şirket binasına adım attığım an, Selçuk Yalçınkaya' nın attığım her adımda yanımda olmaları için görevlendirdiği, peşimden ayrılmayan 2 yakın korumam çıkmıştı bir de başıma. Sabah evden çıktığımda ikisiyle de tanışmıştım. Birinin adı Tolga, bir diğerinin ise, Yusuf'u. Tüm bunların yanı sıra evden çıktığımda iki arada arkamızdan bize eskortluk etmişti.
Giriş kattaki çalışanların bakışlarını üzerimde hissettiğimde, siyah gözlüklerimi takıp, durmadan ilerledim. Bir tarafında merdivenlerin olduğu, bir diğer tarafında ise asansörlerin bulduğu koridorun son kısmına geldiğimizde durdum. Bakışlarım, merdiven ve asansör arasında mekik dokuyordu.
Bu kadar zor şeyler yaşamışken, ve halen de yaşamaya devam ediyorken, asansöre binmek neden beni bu kadar korkutur olmuştu? Üstelik, korkumu yemiştim bir kere. Onun sayesinde olsa bile, bu şu an için umurumda olan son şeydi. Daha kötü ne olabilir dedikçe, daha kötüsü illaki gelmişti. Ve belki de, ben onu da, bir süre sonra asansöre binmemek için direttiğim gibi, aklımın bir köşesinde takıntıya dönüştürecektim. Dönüştürmüş müydüm ya da? Bilmiyordum. Emin değildim.
