"Herkesin bir hikâyesi vardır ve, bazen bu hikayenin ucundan tutmak, o hikâyeyi yaşamaktan daha zordur."
__
"Sen hep, en etkilendiğim bir kitap satırı gibi olacaksın benim için. Bıkmadan defalarca okuduğum, aklımdan çıkmayacağını bildiğim halde ezbe...
Bol Yalın'lı bir bölüm oldu. Keyifli okumalar dilerim^^
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4. Bölüm: Küçücük Bir Tesadüf.
"Yalın sipahi. Yeni iç mimarımız."
Ne!
Şaşkınlıkla Kemal Bey'e bakarken, duyduklarımın aklımın bana oyunu olma ihtimalini gözden geçiriyordum ancak, her şey, tüm gerçekliğiyle ortadaydı.
"Tanıştığıma memnun oldum, Doğa Hanım." dedi Yalın, ayağı kalkıp elini öne doğru uzatırken. Ne kadar hislerimiz karşılıklı olmasa da, uzattığı elini sıkıp, konuşmaya başladım.
"Ben de Yalın Bey." diye karşılık verdim, yalan söyleyerek.
"Sizinle çok iyi işler yapacağımıza eminim." Buna o kadar da emin olamasam da, gülümsemekle yetindim.
" Ben de öyle. " dedim, kısık çıkan sesimle. Kemal Bey memnun bir ifadeyle gülümserken, konuşmaya başladı.
"Yalın benim çok yakın bir arkadaşımın oğlu, Doğa. Tıpkı senin gibi, oldukça başarılı bir mimar. Çok güzel işler başaracağınıza eminim."
"O günleri ben de merakla bekliyor olacağım." dedim, Kemal Bey'e bakıp zar zor gülümseyerek. Sonunda odadan çıkıp, direkt odama girdim. Tesadüfün böylesi diye düşünürken, fazla üstünde durmayıp çantamdan Poyraz Aladağlı'nın evi için çizdiğim çizimleri çıkartıp kontrol etmeye başladım. Umarım en ufak bir aksilik çıkmadan şu işi halledebilirim. Kapımın iki kere tıklatılmasıyla Gir komutunun ardından kapım açılmıştı. Gözlerim hala masanın üstündeki çizimlerimdeyken, birisi pekte gürültülü olmayan bir sesle sandalyeye oturmuştu. Gözlerimi çizimlerimden ayırıp gelene baktım.
Yalın sipahi.
"Senin işin falan yok mu? Ne işin var burada?"diye sordum, tok bir sesle.
"Burada yeni olduğum için, birinin rehberliğine ihtiyacım var. Kemal Amca'da senin yardımcı olabileceğini söyledi." Yok ya, az yede kendine bir uşak tut!
"Maalesef, şu an da daha önemli işlerim var." dedim, gözlerimi tekrar çizimlerime indirirken.
"Önemli iş mi? Ne o önemli olan?" Poyraz Aladağlı'nın evi!
"Seni ilgilendirmez." dedim, ona bıkkınlıkla bakarken.
"Bak, ben dün için gerçekten üzgünüm. Sadece yardıma ihtiyacım var. Lütfen." İçimde, vicdanımın sesi, Yardım etmelisin diye bağırırken, sonunda yenilen taraf ben olmuştum.
" Pekii. Sana yardım edeceğim. Öncelikle odanı bulalım." dedim, ayağı kalkarken. Kapıyı açıp, karşı tarafta lobide oturan çiçek'ten odanın nerede olduğunu öğrendikten sonra, benim odamla aynı katta olan koridorun solundaki odanın önünde durmuştu. Gözlerim kapının kenarındaki plakette yazılan yazıya kaydı.
