"Herkesin bir hikâyesi vardır ve, bazen bu hikayenin ucundan tutmak, o hikâyeyi yaşamaktan daha zordur."
__
"Sen hep, en etkilendiğim bir kitap satırı gibi olacaksın benim için. Bıkmadan defalarca okuduğum, aklımdan çıkmayacağını bildiğim halde ezbe...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
8. Bölüm: Asansör.
Aladağlı'yla son konuşmamızdan sonra odağımı tamamen eve verdiğimde, işlerin bugün yetişmeyeceği her halinden belliydi. Mobilyaların çoğu gelmişti ama büyük bir kısmının hala trafikte kaldığını öğrendiğimden beri inanılmaz stresliydim.
Aladağlı'nın eşyalarının bulunduğu küçük karton kutular etrafı çevrelerken, kutunun hemen yanına düşmüş çerçeve gözüme takılmıştı. Yanına ulaştığımda, yere eğilip çerçeveyi elime aldığımda fotoğraftaki otuzlu yaşlarında olduğunu tahmin ettiğim kadının güzelliği dikkatimi çekmişti.
Bu kadında kimdi?
"Sen ne yapıyorsun? !' arkamı döndüğümde karşımda Aladağlı'yı görmemle, elimdeki çerçeve elimden kayıp giderken büyük bir hızla önüme gelip çerçeveyi yakaladı. Az kalsın kırılıyordu.
"Bir daha sakın eşyalarıma dokunma! "dedi, öfkeyle. Yeter ama artık!
"Çerçeve yere düşmüştü. Tam kaldırırken siz geldiniz."dedim, sakin kalmaya çalışarak.
"Yine de uyarımı dikkate almanızı öneririm." Hah. Şaka mı? Ya da anlama problemi filan vardı da benim mi haberim yoktu?
"Ona dokunma! Buna elleme! Kusura bakmayın ama ben bu şartlar altında çalışamam!"dedim, sinirle. Artık sabrım taşımıştı. Ani çıkışıma şaşırdığı her halinden belliydi. Fotoğraftaki kadın belli ki onun için çok değerliydi ama, ben de fotoğrafı yememiştim yani.
"Öyle mi?"dedi, alayla karışık.
"Öyle!"dedim, başımı dik tutarken.
Bir şey söylemek için ağzını açacağı sırada çalan telefonuyla birlikte vazgeçip telefonu açmıştı.
"Efendim?"diye, konuştu, ters bir şekilde. "Evet." Sinir!"Tamam, geliyoruz."Telefonu geri cebine koyduktan sonra bakışlarını bana yöneltti.
"Gidiyoruz!"dedi, sinirle.
"Nereye?"diye sordum, merakla.
"Babam aradı."dedi, sıkıntılı bir nefesin ardından."şirkete gidiyoruz."Resmen işkence çeker gibi açıklama yapıyordu.
"İyi!"dedim, sinirle yanından geçerken. Bahçeye çıktığımda ustalarla konuşan Aladağlı'yı umursamadan arabama ilerledim. O da çok geçmeden garajdaki siyah arabasına ilerleyip, ardından arabasını çalışırdı.
Fotoğraftaki kadın kesin annesiydi. Bu kadar tepki vermesi ise baştan aşağı saçmaydı.
Uzun yolun sonunda şirketin otoparkına arabamı parkedip hızla şirkete ilerledim. Görünürde arabası yoktu. Umarım önce ben gelmişimdir.
