"Herkesin bir hikâyesi vardır ve, bazen bu hikayenin ucundan tutmak, o hikâyeyi yaşamaktan daha zordur."
__
"Sen hep, en etkilendiğim bir kitap satırı gibi olacaksın benim için. Bıkmadan defalarca okuduğum, aklımdan çıkmayacağını bildiğim halde ezbe...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
6.Bölüm: Yeni iş.
Şaşkınlıkla karşımdaki adama bakıyordum. Poyraz Aladağlı'ya. Sakinleşmeye çalışarak, olanları tekrardan düşündüm. Ustaları beklerken, can sıkıntısından resmini çizmiştim ve şimdi, tüm bu olanları babasına, yani patronuma anlatmamak karşılığında, fotoğrafımı çekmek istediğini mi söylüyordu?
"Evet, fotoğraf."dedi, saniyeler önce sorduğum soruya karşılık, gayet ciddi sesiyle.
"Olmaz." dedim, bir çırpıda.
"Öyle mi?" dedi, tek kaşı havada. Sesinde yakaladığım tehditi bilmem söylememe gerek var mı?
"Bakın,saçma sapan bir çizim. Tekrarı olmayacağından emin olabilirsiniz. Yırtıp atalım ve bu anı hafızamızdan silelim." dedim, en uygun dille.
"Maalesef. diye yanıtladı, başını olumsuz anlamda sallayarak.
"İstemiyorum diyorum! Zorla mı çekeceksiniz?" dedim, alayla karışık. Tamam, yaptığım şey etik olmayabilirdi belki ama tepkisi çok gereksizdi.
"Zorla bir şey yaptığım yok." dedi, tekrar ne ara kalktığını bile farketmediğim sandalyesine otururken."Babam, iş başında müşterinizin resmini çizdiğinizi öğrenince ne yapar sizce?"
"Bu yaptığınız çok saçma! Sadece masum bir çizim. Biraz fazla abartmıyor musunuz?" dedim, eskisine göre kaba bir dille. Hatta azıcık bağırmış bile olabilirim.azıcık...
"Karar sizin Doğa Hanım." dedi, tekrar telefonuyla oynamaya dönerken. Hadi Doğa, bu resmi çizdiğin mükemmel yeteneklerinle çok güzel bir fikir bul. Hadi... Hadi ama!
Yıllık iznimin bir kısmını kullanıp bir ay sakatlanmış gibi yapsam, unutabilir mi acaba? Salak gibi neden şunun resmini çiziyorsam artık. Sandalyede oturan Poyraz Aladağlı'nın üstünden bakışlarımı çekip, ellerimi başımın üstüne siper edip düşünmeye çalıştım. Ancak mantıklı düşünceler şu anda benden çok uzak diyarlara göç etmişti.
Kapının önünde duyduğum sesle cama yöneldim. Sonunda gelebilmişlerdi. Biraz daha erken gelseydiler, ne olurdu sanki? !
Ustalar ellerinde boya kutularıyla sonunda eve girebilmişlerdi. "Kusura bakmayın Poyraz Bey. Geç kaldık." dedi mehmet Usta, Aladağlı'ya bakarken. Kusura bakıcakmış. Hah! Onun bakacağı kusurdan ne olur? Tamam Doğa, kendine gel!
"Önemli değil." hah. Vay canına, insan gibi konuşabiliyormuş.
Ustalar sonunda badana işine başladığında, salonun tamamını yeşilin en koyu tonuna boyamışlardı. Onlar yukarı kata çıkarken, ben de arkalarından ilerledim. Ustalar geri kalan odaları boyarken telefonumun çalmasıyla elime aldım. Ne! Hadi ama sen az önce çekmiyordun, şimdi ne oldu?
