"Herkesin bir hikâyesi vardır ve, bazen bu hikayenin ucundan tutmak, o hikâyeyi yaşamaktan daha zordur."
__
"Sen hep, en etkilendiğim bir kitap satırı gibi olacaksın benim için. Bıkmadan defalarca okuduğum, aklımdan çıkmayacağını bildiğim halde ezbe...
Keyifli okumalar^^ Bol bol yorum yapın renkli kelebeklerin:)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
12. Bölüm: ihtiyacım olan.
Poyraz'dan...
Sinirle yumruğumla sendeleyen Yalına'a bakarken koluma dokunan bir çift kolla içine girdiğim transttan çıkabilmiştim.
"Poyraz, kendine gel!" Doğa karşımda konuşurken sesler yankı olarak ulaşıyordu kulaklarıma. Çalışanlardan biri Yalın'a yönelirken ben ise sinirden ve onu burada görmenin şokuyla adeta olduğum yerde kalakalmıştım.
Doğa kolumdan tutup beni çekiştirirken uzun koridor boyunca ilerdikten sonra bir odaya girmiştik. Masanın önündeki sandalyeye beni oturttuktan sonra önümde diz çöktü.
"Poyraz, kendine gel." Elleri yanaklarımı bulduğunda kendimi gerçek dünyaya girmiş gibi hissettim.
"İyi misin?" Endişe barındıran gözlerine uzun süre bakıp başımı olumlu anlamda salladım.
"Elin kanamış... pansuman yapmamız lazım." Önümden kalkıp masanın arkasına geçtikten sonra çekmeceden çıkardığı ilk yardım çantasıyla tekrar yanıma dönmüştü. Çantayı sandalyenin önündeki sehpaya bıraktıktan sonra önümde diz çöküp ne ara kanadığını anlamadığım elimi sıcacık avuçlarının arasına aldı.
"Neler oluyor Poyraz? Yalın'ı daha önceden tanıyor musun?" Aynı zamanda sıvıyla elimdeki yarayı temizlerken bir yandan da sorular soruyordu. Beyaz sargı bezini elime sardıktan sonra çantayı masaya bırakıp tekrar gözleri gözlerimi bulmuştu. Sinir kendini her saniye daha da gösterirken bunu dizginlemem güçsüzleşmişti.
"Pekii... o zaman ben çıkayım. Sen biraz sakinleş." Ayağı kalktığında yavaş adımlarla odadan çıkarken gözlerim uzun süre, kapattığı kapıda takılı kaldı.
Aklım almıyordu... onu görmek bana her ne kadar geçmişimin paslı yüzünü hatırlatsa da şu an da sinirlerime hakim olmam gerekiyordu. Benim için Her ne kadar güç olsa da.
Nasıl buraya gelebilirdi? Buna nasıl cesaret edebilirdi. Sinirle yerimden kalktığımda içimde oluşan öfkeyi durduramıyordum. Elimi saçlarıma geçirip öfkeyle karıştırdığımda burada daha fazla kalamayacağımı anlayıp hızla çıktım odadan. Onu burada görmenin koca bir kâbus olmasını istiyordum. Koridor boyunca ilerlerken etrafımdaki insanların bana bakması umrumda değildi!
Koridor bitmiş ve yerini çalışma masalarının bulunduğu geniş ofise bıraktığında işleriyle ilgilenen iki üç kişinin haricinde sandalyenin üzerinde oturan Yalın'ı ve hemen önünde eliyle gözüne buz tutan Doğa'yı görmemle sinirlerim daha çok gerilmişti.
"Sen hala burada mısın lan?!"diye bağırıp önlerinde durduğumda Doğa hızla önüme geçmişti.
"Ben burada çalışıyorum Poyraz." diyen Yalın, ayağı kalktığında elindeki buzu masanın üzerine bırakıp alayla bir iki adım attı.
