ဒုက္ခိတ အာဏာရှင်ကြီးနှင့် လျှပ်တစ်ပြက်လက်ထပ်ပြီး​နောက်

15

Unicode

ရှီမိသားစုအိမ်တော်တွင်

ရှီးဝေတစ်ယောက်  ထမင်းစားစားပွဲပေါ်တွင် လုံးဝစိတ်မရှိတဲ့ ရှီးခဲယွဲ့ ကို ကြည့်လိုက်ပြီး သူမရဲ့မျက် လုံးများမှာ စိုးရိမ်ပူပန်လာတော့သည်။ "ရှောင်ယွဲ့ ၊ အမ် ဒီရက်ပိုင်း ဘာမှမဖြစ်ဘူးမလား?"

ရှီးခဲယွဲ့ မနေ့နေ့လည် အိမ်ပြန်ရောက်ကတည်းက သူ့အခန်းထဲမှာ ပိတ်နေပြီး ဘာမှ ကောင်းကောင်းမစားရသေးပေ။

"......ဘာကိုလဲ?"

ရှီးခဲယွဲ့ တဖြည်းဖြည်း အသိစိတ်ပြန်ရောက်လာပြီး ကော်ဖီခွက်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်ကာ

"အဆင်ပြေပါတယ်၊ ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက်က အအေးမိသွားလို့ ဒါပေမယ့် အခုတော့ ပြန်ကောင်းလာပါပြီ"

"အဆင်ပြေလို့ တော်သေးတာပေါ့"

ရှီးဝေ ခဏရပ်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ လေသံက ဆုံးမသည့် အရိပ်အမြွက်များဖြင့်ပြောလာလေသည်။  "မင်းကို ကြည့်ပါအုံး၊ မင်း ဒီရက်ပိုင်း ကုမ္ပဏီကိုလည်း မသွားဘူး။ ကံကောင်းလို့ မင်းအဘိုးနဲ့အဖေက မစ္စတာဝူရဲ့ မွေးနေ့ပွဲ ဂုဏ်ပြုဖို့ လင်းပြည်နယ်ကို သွားလို့ပေါ့။ မဟုတ်ရင် မင်းကို ဒီလိုအခြေအနေနဲ့ မြင်ကြရင် သူတို့က  မကျေမနပ်ဖြစ်နေကြအုံးမှာ။"

မစ္စတာဝူက လူအိုကြီးရှီရဲ့သူငယ်ချင်းဟောင်းတစ် ဦးဖြစ်ပြီး သူ့မိသားစုက သစ်သားပန်းပုရုပ်တုလုပ် ငန်း လုပ်ကိုင်ကြကာ အဆက်အသွယ်များပေါများလှသည်။

အခုတစ်ကြိမ်တွင် လူအိုကြီးရှီ လင်းပြည်နယ်သို့ အပြေးအလွှားသွားချင်သည်မှာ တစ်ဖက်လူက ရှီမိသားစုရဲ့ အခြေအနေအရပ်ရပ်ကို ကြားသိရပြီး ငွေကြေးအကူအညီပေးရန် ဆန္ဒရှိသောကြောင့်ပင်။

ရှီးခဲယွဲ့ ပြန်မဖြေဘဲ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ပဲကော်ဖီ သာသောက်လိုက်သည်။

ရှီးဝေက ဆက်ပြောလာသည် "ရှောင်ယွဲ့၊ ရှီမိသားစု အခုအချိန် အကျပ်အတည်းကနေ လွတ်မြောက်ဖို့ အလားအလာ တော်တော်များတယ်။အဘိုးနဲ့  မင်းအဖေက မင်းကို ကုမ္ပဏီ ချောချောချူချူလွှဲပေးနိုင်အောင် မင်းပိုကြိုးစားရမယ်။ အဲ့ ရှီယွင်နန်ဆိုတဲ့ အကောင်ကတော့  ဒီမိသားစုကို  ထားသွားပြီ......"