ဒုက္ခိတ အာဏာရှင်ကြီးနှင့် လျှပ်တစ်ပြက်လက်ထပ်ပြီး​နောက်

43.1

Unicode

ရှီယွင်နန် rooftopပေါ် တက်လာချိန်မှာတော့ ညလေပြင်းလေးတွေက တဟူးဟူး တိုက်ခတ်နေသည်။

ဟိုတယ် rooftopတစ်ဝိုက်တွင် အကာအမြင့်များဖြင့် ဝန်းရံထားပြီး၊ အန္တရာယ်ရှိသည့် မတော်တဆမှုများကို ကာကွယ်ရန် အပြင်ဘက်ဆုံး တံခါးအား သော့ခတ်ထားသည်။

ရှီယွင်နန် ပတ်ပတ်လည်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်၏။ သူ့အကြည့်တွေက ကွန်ကရစ်တွေနဲ့ အုပ်ထားတဲ့ ရေတိုင်ကီနောက်ဆီရောက်သွားပြီး သူလက်ထဲက ပစ္စည်းလေးတွေနဲ့ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပဲ သွားလိုက်သည်။

သူ နီးကပ်လာသည်နှင့်အမျှ ရေကန်နောက်ကွယ်မှ လူကို မြင်လိုက်ရလေသည်-

ယွမ်ရွေ့မှာ ကွန်ကရစ်နံရံနောက်ကို မှီပြီး သူ့ကိုယ်သူ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပိုက်ထား၏။ သူက ဘောလုံးလေးတစ်လုံးလို ကွေးထားပြီး ခေါင်းကို ငုံ့ကာ တရှုံ့ရှုံငိုနေရှာသည်။

အခုအချိန်မှာတော့ သေချာပေါက်သူ့ရဲ့  စိတ်ကြီးဝင်တဲ့ စရိုက်လေးဟာ မရှိတော့။

ရှီယွင်နန် အနည်းငယ်စိတ်သက်သာရာ ရသွားကာ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ရင်း- "မင်းအသက်ပဲ ဘယ်လောက်ရှိနေပြီလဲ? ဒီမှာ တိတ်တိတ်လေး လာပုန်းပြီး ငိုနေတုန်းလား?"

"....."

ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်ထိုင်နေသည့် ယွမ်ရွေ့မှာ သူ့ပခုံးလေး တောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်သွားပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း မော့ကြည့်လာသည်။

ခေါင်မိုးပေါ်ရှိ တိုင်ကီအပေါ်နားတွင် ဟောင်းနေသည့် မီးသီး မှိန်မှိန်လေးသာရှိနေ၏။ အလင်းရောင်မှာ မှိန်ဖျော့နေသော်လည်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ရှိနေတာကိုတော့ မြင်နိုင်နေတုန်းပင်။

ယွမ်ရွေ့မှာ ဘယ်ကမှန်းမသိ၊ ရုတ်တရက်ပေါ်လာတဲ့ ရှီယွင်နန်ကို မြင်တော့ သူသိက္ခာလေးကို ပြန်ဆယ်လိုက်သည်။ "မင်းက ဘယ်လိုလုပ် ဒီရောက်နေတာလဲ? ပြီးတော့ ငါဒီမှာရှိမှန်း ဘယ်လိုသိတာလဲ?"

ရှီယွင်နန်က သူယူလာတဲ့ ဘီယာဘူးတွေကို ချလိုက်ပြီး မျက်ခုံးပင့်ကာ "မင်း အောက်ဆင်းလာတာ မတွေ့ဘူးလို့ ကောင်တာကပြောလို့။ တခြားအထပ်တွေကလည်း အများစုက ဧည့်သည်ခန်းတွေနဲ့ ဟောခန်းတွေပဲရှိတာလေ။ အဲ့ဒါကြောင့် မင်းဒီကို ပြေးလာလောက်တယ်လို့ စဉ်းစားမိလိုက်တာ။"