If This Is Love

Elli Üç: Aramalar

Telefonum beşinci kez titremeye başlayınca kitabımın kapağını öfkeyle kapattım. Eğer sağlam bir SAT puanı çıkarmazsam sallantıda olan New York hayallerim darmaduman olacaktı.

Ancak Olivia bunu anlamakta biraz zorlanıyor görünüyordu çünkü beni aralıksız arıyordu.

"Olivia yemin ederim evine gelir seni--"

"Önemli olmasa ısrar etmezdim! Bu Lacey ile ilgili."

Tuttuğum telefon elimde gevşedi. Lacey'nin adını duyduğum saniyede masamdan kalktım. "Dökül."

"Jason'la dün gec--"

"Pennywise ile takıldın ve bana söylemedin mi?"

"Biraz ani oldu." Bir kahkaha attı. "Bir anda evimde belirdi."

"Bu korkutucu."

"Hayır! Her neyse. Ayrıntıları sonra konuşuruz. Şu an Daniel nerede biliyor musun?"

Siktir. Bu hoş değil. Birazdan duyacaklarım hoş olmayacak. Siktir, siktir, siktir.

"Hayır," dedim fakat gerçekten dedim mi yoksa düşündüm mü bunu bile fark etmiyordum. Göğsüm daralıyordu. "Okuldadır."

"Değil. Lacey ile beraber. Jason ikisini okuldan beraber çıkarken görmüş."

Beynim saniyeler içinde kendi kendini yatıştırmaya çalıştı. Bu çok kötü değil. Takım arkadaşılar. Beraber çalışabilirler, ben olmadan önce de arkadaşlardı. Üstelik Daniel'dan bahsediyoruz. Bir başkasından değil.

"Alo? Cands? İyi misin? Oraya gelmemi ister misin?"

"Hayır." Genzimi temizleyip yatağıma oturdum. "İyiyim."

Hatta sessizlik oldu. Olivia'nın beni Daniel konusunda cesaretlendirmek için bunu söylediğini biliyordum ama çoğu zaman düşünmeden konuştuğundan aynı zamanda üzeceğini de fark edememişti. Şey, muhtemelen şimdi anlamıştı.

"Candy, bebeğim, kızdın mı? Sadece öylesine söyledim. Biliyorsun. O çirkin kızla matematik dışında konuşacak neyi olabilir? Bunu--"

"Kapatmam gerek. Ders çalışıyorum."

Olivia bir şeyler daha söylemeye girişti fakat onu dinlemek yerine telefonu kapatmaya karar verdim. Şimdi ne ders çalışmak için motivem, ne de başka bir şey için halim kalmıştı. Beynimde Lacey ve kızıl saçları dışında bir şey dönmüyordu.

Yatağıma tembel adımlarla ilerledim. Yorganı açtım ve içine girdim. Şu an bir şeyler hakkında endişelenmek için fazla yorgundum. Bu yüzden hep sevdiğim saat dört ile sekiz saatleri arasında aldığım şekerlememi alacaktım. İnsanlar bu saatlerde uyumaktan nefret etseler de ben bayılırdım. Hep beni daha iyi hissettirirdi.

***

Çalan telefonumla uyandım.

Daha doğrusu telefonu açıp kulağıma dayadıktan sonra gözlerimi dinlendirmeye devam ettim. Halsizdim. Uyanmak istemiyordum.

"Candice?"

Daniel'ın sesini duyunca gözlerim ister istemez açıldı. Sanki onu görebilirmişim gibi saçlarımı bir kenara alıp, düzelttim. "Selam," diye mırıldandım.

Arkada Lacey'nin sesi duyulmuyordu.

"İyi misin? Mesajlarıma birkaç saattir cevap vermiyorsun."

"Evet. Sadece kestiriyordum."

"Seni uyandırdım mı?"

"Evet."

Yarım saniye bir sessizlikten sonra gülüşüyle beraber harmanlanan sesini duydum tekrar. "Oraya gelip beraber uykuya dönmek ister misin?"

Bir an atlayıp evet diyecek gibi oldum fakat sonra tekrar Olivia'nın dedikleri aklıma sertçe iniş yaptı. Kimseye kızgın olduğum yoktu. Sadece söylediklerini hatırladıkça Daniel'ı şu an görmek için pek hevesli olmamam gerektiğini kabullenmeye çalışıyordum.

Daniel'dan neden bir türlü sıkılamıyordum? İğrenç bir şekilde her saniye sanki onu görmeye ihtiyacım varmış gibi hissediyordum.

"Hayır," dedim zorlukla.

Bu onu da şaşırtmış gibiydi. Çünkü bana hazırcevaplığı ile yorumda bulunmak yerine bir süre bekledi. Konuştuğunda ses tonu ciddileşmişti. "Bir sorun mu var?"

"Hayır."

"Bana ilk kez böyle davranıyorsun. Demek ki bir sorun var."

"Hayır. Ben... bir sorun yok. Kendimi iyi hissetmiyorum hepsi bu. Biraz yalnız kalmaya ihtiyacım var."

"Candice bana yalan söyleme."

"Daniel, kapatmam lazım. Görüşürüz. Lütfen... diğer şeylere yoğunlaş."

İç çektiğini duydum. Bıkkınlık olanından değildi. Öfkelenmeye başlıyorum, olanındandı. Bunu bir nefesten bile anlıyordum.

"Tamam," dedi ısrar etmeden. Telefonu kapatıp yatağa attım. Gözlerim buğulanmaya başlayınca baş dönmesini yatıştırmak için ben de kendimi yatağa attım.